— Я спадзявалася, вы зразумееце, што яму таксама нялёгка. Ён прагнуў сказаць табе даўно. Яму не падабалася трымаць усё ў таямніцы, але я не была гатовая.
— Вось як, — журботна хітнуў яе бацька.
— Сапраўды, тат. Яму нялёгка было бачыцца з табой, ведаючы, што рана ці позна табе стане вядома, што ён нешта ўтойваў ад цябе.
— Ах, гаротнік, бедная зьбянтэжаная душа. — Ніколі яшчэ іх бацька не размаўляў з такой гаркатой і сарказмам. Пагардлівая ўсьмешка літаральна скрывіла яго твар.
Гранія выпрасталася. — Як сказала маці, я ўжо паўналетняя і магу рабіць, як лічу патрэбным, але я жадала зрабіць гэта з вашага … вашай згоды.
— А дзе ж сам ён, доблесны сэр Галахад, які нават не адважыўся прыйсьці пагаварыць з намі асабіста?
— На вуліцы, тат, у сваёй машыне. Я сказала, што паклічу яго, калі гэта будзе слушна. — Гранія прыкусіла губу. Клікаць яго відавочна ня прыйдзецца.
— Гэта ня слушна. І ведай, Гранія, я ня дам табе блаславеньня альбо згоды, якіх ты просіш. Як сказала твая маці, ты ідзеш сваім уласным шляхам, што мы здольны зрабіць? — Злосны і няшчасны, ён устаў з-за стала і выйшаў. Яны пачулі, як зачыніліся за ім дзьверы ў ягоны пакой.
Гранія паглядзела на маці. Нэл Данн сьцепанула плячыма. — Чаго ты чакала? — спытала яна.
— Тоні кахае мяне.
— Або так ці не. Але ты падумала, што будзе з тваім бацькам? Зь мільярдаў людзей ва ўсім сьвеце ты вылучыла адзінага чалавека, зь якім ён ніколі не зьмірыцца. Ніколі.
— Але ты, ты разумееш? — Гранія сьмяротна патрабавалася ў падтрымцы.
— Я разумею, што ў дадзены момант ён то, чаго ты прагнеш. Вядома. Што тут яшчэ разумець?
Твар Граніі скамянеў. — Дзякуй за дапамогу, — сказала яна. Потым паглядзела на сястру і сяброўку. — І вам, даражэнькія, шчыры тлусты дзякуй за выдатную падтрымку.
— Божухна, што мы маглі зрабіць, зваліцца на калены і заявіць аб нашай дасьведчанасьці ў тваіх сардэчных справах? — абразіла Брыджэт няшчырасьць абвінавачваньняў.
— Я спрабавала сказаць, як добра дя яго ставяцца, — прамармытала няшчасная Фіёна.
— Ты спрабавала, — змрочна пацьвердзіла Гранія. Яна паднялася з-за стала, ні на каго ня гледзячы.
— Куды ты? Не хадзі да таты, ён ня зьменіць рашэньні, — перапалохалася Брыджэт.
— Не, я зьбіраюся сабраць рэчы і рушыць да Тоні.
— Калі ён сапраўды бяз одуму ад цябе, дык і да заўтра нікуды ня зьнікне, — паспрабавала ўмяшацца маці.
— Не жадаю больш тут заставацца, — стомлена вымавіла Гранія. — Яшчэ пяць хвіль назад я тага не разумела, але я ніколі не была тут па-сапраўднаму шчасьлівая.
— Што ёсьць шчасьце? — У словах Нэл Данн гучала гаркота.
Яны моўчкі прыслухваліся да крокаў Граніі на лесьвіцы і ў яе пакою.
Чалавек у машыне намагаўся разглядзець, што адбываецца ў хаце і зразумець, добрым ці благім знакам апынецца рух узад і наперад у бакавой спальні.
Потым ён убачыў Гранію з валізай.
— Я адвязу цябе дахаты, сонейка, — сказаў ён ёй. І яна расплакалася на яго плячы, як плакала, прыціснуўшыся да свайго бацькі, ня так ужо даўно, калі была дзіцем.
Фіёну дапазна не пакідалі думкі аб тым здарэньні. Гранія ўсяго на год старэй за яе. Як яна вырашылася на такую гутарку з бацькамі? Фіёніны праблемы не ідуць ні ў якое параўнаньне з драмай Граніі. Што яна павінна зараз рабіць, так гэта нейкім чынам зблізіцца з Бары, увайсьці ў яго жыцьцё.
Заўтра раніцай, на працы, яна прыдумае як тое зьдзейсьніць.
Калі ты працуеш у лякарні, табе часта ўдаецца набыць пры канцы дня ў квяцярні танны пук, кветкі, што самую дробязь страцілі сьвежасьць. Яна вылучыла невялічкі пучок фрэзіяў і ўклала занатоўку «Хутчэйшага ачуньваньня, Нэса Хэлі». Калі ніхто ня бачыў, пакінула іх на пасту мэдсястры і пасьпяшалася зварот, за прылавак.
Яна ня бачыла Бары два дні, але ён выглядаў весялей, калі прыйшоў. — Ёй значна лепей, да канца тыдня яна будзе дома, — вось першае, што ён сказаў.
— Вой, я радая … праблемы ззаду?
— Разумееш, гэта ўсё мой бацька. Яна думае … ну, думала … увогуле, ён не прыходзіў яе адведаць. Сказаў, што не дазволіць шантажаваць сябе тымі спробамі самагубства. І яе гэта вельмі прыгнятала.
— А зараз?
— Зараз ён, падаецца, саступіў. Даслаў ёй кветкі. Пучок фрэзіяў. Яна зразумела, што ён хвалюецца за яе і зазьбіралася дахаты.
Фіёна адчула халадок у грудзях. — А сам ён не прыходзіў … толькі кветкі перадаў?
— Не, пакінуў іх на пасту і зьнік. Чарговы фокус.
— А што твой тата аб тым кажа? — Голас адмаўляўся падпарадкоўвацца Фіёне.
— А, працягвае настойваць на сваёй недатычнасьці да тых кветак, але гэта цалкам упісваецца ў іх звычайныя адносіны, — растлумачыў ён зь лёгкай турботай.