— Каб ты мог выкінуць з галавы тую лухту, каб наогул ня цыкліў на тым, што атрымаеш гэтую працу… даймаючы сябе, даймаючы іншых… вось чаму.
Эйдан паглядзеў на Тоні А’Брайна. — Чаму ты так абыходзісься са мной, Тоні, чаму? Ты вырашыў, што яны аддадуць пасаду табе, і перш за ўсё цягнеш мяне сюды, тыцкаеш у гэта носам, у той факт што ты… ты, які пальцам не варухнуў дзеля Выгляд-На-Гару, зьбіраесься атрымаць гэтую працу? У цябе сумленьне ёсьць? Няўжо ты нават ня здольны пачакаць, пакуль Рада прапануе табе гэтае месца, а ўжо потым злараднічаць? Няўжо ты такі саманадзейны, такі нецярплівы…?
— Эйдан, ты ня можаш заставацца ўпэўнены, што прызначаць цябе. Няўжо гэты стары асёл Уолш не сказаў табе? Яны прасілі яго расчыніць табе карты, ён ўпэўніў, што сапраўды паразмаўляў з табой.
— Ён казаў, што ёсьць шанец на тваё прызначэньне, і яшчэ, што ён будзе шчыра шкадаваць, калі гэта здарыцца.
Дзіця прасунула галаву ў дзьверы бібліятэкі і са зьдзіўленьнем утаропілася на дзьвюх пабарвавеўшых настаўнікаў, якія стаялі твар да твару поруч стала.
Тоні А’Брайн выдаў рык, што амаль узняў хлапчука ў паветра. — Выбірайся адсюль да д’ябла, шчанюк, вяртайся ў кляс.
Спалатнеўшы, той зірнуў на Эйдана Данна за пацьверджаньнем.
— Дэклан, хлопчык мой, няхай кляс разгорне Вяргілія, я хутка буду. — Дзьверы зачынілася.
— Ты ведаеш іх усіх па імёнах, — зьдзіўлена зазначыў Тоні А’Брайн.
— Ты ледзь ведаеш хоць кагосьці зь іх, — холадна адказаў Эйдан.
— Ведаеш, быць Дырэктарам ня значыць дзейнічаць, як пэрсанаж Дэйла Карнэгі, Спадар Выдатны Хлопец.
— Вядомая рэч, не, — пагадзіўся Эйдан. Зараз яны дыхалі значна спакайней, гнеў і лютасьць пацішэлі.
— Мне спатрэбіцца твая дапамога, Эйдан, калі мы прагнем трымаць гэтую ўстанову на плаву.
Але Эйдан быў непахісны, зацяты ў сваім расчараваньні і зьневажаньні. — Не, ты просіш ад мяне зашмат. Можа, я і згодлівы чалавек, але зрабіць тое ня здольны. Не магу застацца тут. Не.
— Але што ты будзеш рабіць, дзеля ўсяго сьвятога?
— Я яшчэ сёе-тое каштую, ёсьць месцы, дзе мне будуць радыя, нават калі тут лічаць інакш.
— Ты дурань, яны ж разьлічваюць на цябе тут. Ты краевугольны камень Выгляд-На-Гару, ты ж ведаеш.
— Нядосыць краевугольны, каб мне стаць Дырэктарам.
— Можа, я здолею растлумачыць табе гэта? Праца Дырэктара зьмянілася. Ім не патрэбен мудры прапаведнік у гэтым фатэлі… ім патрэбен хтосьці з гучным голасам, той, хто не баіцца спрачацца зь Віце-Канцлерам па Адукацыі, з Дэпартамэнтам Адукацыі, хто можа ўсьцерагчы школу ад вандалізму і наркотыкаў, мець справы з бацькамі, калі яны пачынаюць чаўпці…
— Я ня здольны працаваць пад тваім кіраўніцтвам, Тоні, я не паважаю цябе як настаўніка.
— Табе ніхто і не прапануе паважаць мяне як настаўніка.
— Я не магу пагадзіцца з тым, што ты робіш, альбо з тым, што ты ігнаруеш.
— Дай мне прыклад, адзіны прыклад, зараз жа. Аб чым ты разважаеш,калі ідзеш паўз школьную браму… што ты зробіш, стаўшы Дырэктарам?
— Я зьбіраюся пафарбаваць школу, яна брудная, абадраная…
— Добра, файна. Я таксама зьбіраюся зрабіць гэта.
— Пустыя словы.
— Не, Эйдан, тое не пустыя словы. Больш таго, я ведаю, як гэта арганізаваць. Вось ты ня ведаеш, зь якога боку падступіцца. Я зьбіраюся запрасіць сюды з фотаапаратам знаёмага маладога рэпарцёра зь вячэрняй газэты і зрабіць артыкул пад назвай Прыгожы Выгляд-На-Гару, што зьверне ўвагу на аблезлыя фарбы, іржавыя парэнчы, сьляды ад літар, што даўно абваліліся.
— Як ты можаш так зьневажаць школу?
— Гэта не зьневажаньне. На наступны дзень пасьля зьяўленьня артыкула я атрымаю згоду Рады на буйнамаштабныя аздобныя працы. У нас зьявіцца магчымасьць абвясьціць аб дэталях праекту, прыцягнуць спонсараў… прапанаваць сьпіс неабходных прац і матэрыялаў… сам ведаеш, пакінуць яго ў гандлёвых цэнтрах, у крамах, дзе прадаюць фарбу, зварачнае жалеза… для падпіскі… У мяне падрыхтаваны сьпіс даўжынёй з маю руку.
Эйдан апусьціў погляд на ягоныя рукі. Так, сам ён ніколі ня здолеў бы прыдумаць штосьці падобнае, плян, асуджаны на зьдзяйсьненьне. Да налецьця Выгляд-На-Гару будзе зіхацець, яму такога ніколі не дасягнуць. Ён адчуў сябе яшчэ больш гаротным. — Я не магу застацца, Тоні. Мяне зьняважылі, абышлі.
— Але ж ніхто і ня думаў, што прызначаць цябе.
— Я думаў, — адказаў ён шчыра.
— Ну добра, тады зьневажаньне, аб якім ты кажаш, існуе толькі ў тваім уяўленьні.
— І мая сям'я, вядома… яны ўпэўненыя, што пасада ў мяне ў кішэні… яны зьбіраюцца сьвяткаваць маё прызначэньне.