— Ну, усё неяк само атрымалася, я проста вымавіла гэта. — Фіёна дзівілася ўласнай адвазе.
— А казала, ня ўмееш абыходзіцца з мужчынамі. Калі мы ўбачым твайго Бары?
— Зь цягам часу. Не жадаю надакучваць яму сваімі сяброўкамі, асабліва такімі сэксуальнымі і самаўпэўненымі, як ты.
— Ты зьмянілася, Фіёна, — працягнула Брыджэт.
— Гранія? Гэта Фіёна.
— О, выдатна, мне здалося, гэта з галаўнога банка. Як ты? Ужо зрабіла?
— Што зрабіла?
— Сама ведаеш.
— Пакуль не, але хутка. Да таго ідзе. Я проста тэлефаную падзякаваць цябе.
— Завошта?
— Што аблаяла мяне за дурасьць.
— Я ніколі такога не казала, Фіёна, — зьбянтэжылася Гранія.
— Але ты загадала мне дзейнічаць мэтанакіравана, і гэта спрацавала. Сапраўдная мроя. Ён ад мяне бяз одуму. І яго маці. Лепш не бывае.
— Я вельмі радая.
— Яшчэ я тэлефаную спытаць, ці хадзіла ты да бацькі?
— Не. Спрабавала, але ў апошні момант спужалася.
— Гранія! — У голасе Фіёны гучаў папрок.
— Вось толькі тваёй зьвягі мне бракавала.
— Ведаю, але мы паабяцалі адна адной выканаць тое, аб чым казалі ў той вечар.
— Я памятаю.
— І Брыджэт з таго часу маўчыць аб калёрыях, і я паводзіла сябе як леў. Ты б мяне не пазнала.
— Каб яго немач, Фіёна, пайду сёньня, — паабяцала Гранія.
Гранія зрабіла глыбокі ўздых і пагрукала ў дзьверы. Адчыніў бацька. Па ягонаму твару нічога нельга было зразумець.
— У цябе ёсьць ключ, табе ня трэба чакаць, пакуль адчыняць дзьверы, — сказаў ён.
— Не жадаю захадзіць так, быццам па ранейшым жыву тут.
— Табе тут жыць ніхто не забараняе.
— Ведаю, тата. — Яны дагэтуль стаялі ў вітальні. У хаце панавала нязвыклая цішыня. — А дзе ўсе? Яны дома?
— Ня ведаю, — сьцепануў плячыма бацька.
— Ну, тат. Ты павінен ведаць.
— Паняцьця ня маю. Магчыма, твая маці чытае ў кухні, а Брыджэт наверсе. Я быў у сваім пакоі.
— Як ты там уладкоўваесься? — запытала яна, прыгнечаная яго самотай. Не такая ўжо вялікая ў іх хата. Нядосыць вялікая, каб чалавек ня ведаў, ці дома яго жонка і дачка. І ведаць не жадаў.
— Нармалёва.
— Пакажаш мне? — Няўжо зараз размаўляць з бацькам для яе заўсёды будзе ўсё роўна што зубы без наркозу драць, прагнула ведаць Гранія.
— Вядома.
Ён правёў яе ў сваё сховішча і ў яе ад зьдзіўленьня літаральна дыханьне перахапіла. Вечаровае сонца струменем лілося ў вакно. Залатыя і жоўтыя адценьні рэчаў, што атачалі акенца, успыхвалі ў пяшчотных праменях, пурпурныя з золатам фіранкі глядзеліся, нібы тэатральная заслона. Паліцы запаўнялі кнігі і сувэніры, а невялікі стол зьзяў, адпаліраваны да бляску.
— Тат, як гожа. Ніколі ня ведала, што ты можаш зрабіць штосьці падобнае, — сказала Гранія.
— Мы адно аб адным шмат чаго ніколі ня ведалі.
— Калі ласка, татачка, дазволь мне налюбавацца тваім выдатным, выдатным пакоем і разгледзець фрэскі, яны дзівосныя.
— Напрамілы Бог.
— А усе гэтыя колеры, тата. Роўна як мара.
Яе непадробны запал падпаліў яго холад і непахіснасьць. — Кавалачак мары. Але тады выходзіць, я заўжды быў чымсьці накшталт недарэчнага летуценьніка, Гранія.
— Тады я пераняла гэтае ад цябе.
— Не, ня думаю.
— Не такім мастацкім капылам, я і за мільён гадоў ня здолела бы стварыць такі пакой. Але ў мяне ёсьць мае мары, так.
— Гэта хібныя мары, Гранія. Дай веры.
— Я табе вось што скажу, тата. Я ніколі не любіла нікога, акрамя цябе і маці і, калі шчыра, цябе больш. Пачакай, я павінна дамовіць, бо ты можаш не дазволіць мне сказаць гэта зноў. Зараз я ведаю, што такое любіць. Гэта прагнуць самога лепшага для кагосьці яшчэ. Прагнуць, каб ён быў шчасьлівы больш як ты. Хіба не?
— Так, — вымавіў ён нежывым голасам.
— Аднойчы ты адчуў гэта да маці, бо так? І магчыма, адчуваеш дагэтуль.
— Думаю, гэта зьмяняецца, калі становісься старэй.
— Ну, у мяне ў запасе не зашмат часу для тых зьмен. У вас з маці было на гэта амаль чвэрць стагодзьдзя. Тоні праз дваццаць пяць гадоў будзе мёртвы і пахаваны. Ён паліць і п'е, ён непапраўны. Ты ж ведаеш. Калі мне атрымаецца пражыць зь ім хоць дзесяць гадоў, я буду шчасьлівая.
— Гранія, тваё жыцьцё можа скласьціся значна лепш.
— Што можа быць лепш, як быць каханай чалавекам, якога ты кахаеш, тата? Я гэта ведаю, ты гэта ведаеш.
— На яго нельга пакласьціся.
— Я цалкам у ім упэўненая. Я даручу яму сваё жыцьцё.
— Пачакай, пакуль ён кіне цябе зь дзіцем. Тады ўспомніш мае словы.
— Больш за ўсё ў сьвеце мне б карцела мець ад яго дзіця.
— Што ж, наперад. Цябе нішто ня спыніць.