Гранія нахілілася панюхаць кветкі на маленькім стале. — Ты іх сам сабе купляеш, тата?
— Хто ж яшчэ, на твой погляд, можа іх мне купіць?
У яе на вачах зьявіліся сьлёзы. — Я буду купляць табе кветкі, калі ты мне дазволіш. Я буду прыходзіць сюды і сядзець з табой. І калі ў мяне будзе дзіця, я буду прыводзіць да цябе ўнука або ўнучку.
— Ты цяжарная, ты гэта жадаеш сказаць?
— Не. І не зацяжару, пакуль у мяне ня будзе ўпэўненасьці, што ўсе будуць радыя гэтаму дзіцяці.
— На гэта можа спатрэбіцца шмат часу, — сказаў ён. Але гэтым разам яна зазначыла сьлёзы і на яго вачах таксама.
— Татачка, — прашаптала Гранія. Цяжка сказаць, хто першы зрабіў рух насустрач. Яны абняліся і іх сьлёзы зьмяшаліся.
Брыджэт і Фіёна пайшлі ў кіно.
— Ты зь ім ужо пераспала?
— Не, але гэта ня мае значэньня, усё ідзе па пляне.
— Доўгі ў цябе плян нейкі, — прабурчэла Брыджэт.
— Зусім не. Дай веры, я ведаю, што раблю.
— Гэта суцяшае. Я вось зусім не разумею, што ў нашай хаце робіцца. Гранія сядзіць у таты ў пакоі, размаўляе зь ім, як ні ў чым не бывала.
— Хіба гэта не выдатна?
— Так, выдатна, вядома выдатна, але загадкава, — растлумачыла Брыджэт.
— А што аб тым кажа твая маці?
— Нічога. Яшчэ адна таямніца. Я абвыкла ўспрымаць нас, як самую звычайную, сумную сям'ю. Зараз, на мой погляд, я жыву ў вар’ятні. Я абвыкла думаць аб табе, Фіёна, як аб дзіклівым чалавеку. А зараз ты, улюбёнка ўсей хаты, вучысься кухарыць у маці і плянуеш пераспаць з сынам. Як усё гэта здарылася? — Брыджэт ненавідзела загадкі і нечаканыя павароты падзей. Яе раздражненьне выплюхвалася праз бок.
Заняткі па кулінарыі праходзілі зь вялізным посьпехам. Часам пры гэтым прысутнічаў бацька Бары. Высокі, цёмнавалосы і насьцярожаны, ён выглядаў шмат маладзей за сваю жонку, але ён і не забіваў сабе галаву турботамі і хваляваньнямі. Ён працаваў на фэрме зь вялікімі цяпліцамі, развозіў гародніну і кветкі ў дублінскія рэстарацыі і гатэлі. Па дачыненьні да Фіёны паводзіў сябе надзвычай ласкава, але без найменшай цікавасьці. І наогул вырабляў уражаньне чалавека, што не жыве ў хаце, а выпадкова зазірнуў на агеньчык.
Часам Бары, вяртаючыся з італьянскага, дэгуставаў вынікі іх руплівасьці, але Фіёна ўгаворвала яго не сьпяшацца дахаты адмыслова. Для вячэры ўсё роўна запозна, а яму прыемна пабалбатаць з людзьмі пасьля заняткаў. Дахаты яна дабярэцца сама, на аўтобусе. А сустрэцца яны, урэшце, могуць і ў іншы дзень.
Паволі ёй прыйшлося выслухаць гісторыю Вялікай Здрады. Спачатку яна імкнулася ня слухаць. — Спадарыня Хэлі, калі ласка, не распавядайце мне аб тым. Бо вы пашкадуеце аб сказаным, калі паладзіце са спадаром Хэлі.
— Не пашкадую, ты мой сябар. Рэж мяльчэй, Фіёна. Не пакідай бўйных кавалкаў. Ты павінна выслухаць. Павінна ведаць, што зь сябе ўяўляе бацька Бары.
Яшчэ два гады таму усё ішло выдатна. Ну, ты разумееш, выдатна — вобразны выраз. Звышвызначаных у яго заўсёды было шмат, з гэтым яна мірылася. Ці раніцай а палове на пятую выяжджаў, ці цягам ночы працаваў. Але потым у яго быў вольны час. Часам нават па некалькі гадзін у сярэдзіне дня. Яна выдатна памятае часіны, калі яны хадзілі ў кіно на двухгадзінны сэанс, а пасьля фільма пілі гарбату з блянкамі. І ёй зайздросьцілі ўсе суседкі. Ніхто зь іх ніколі не хадзіў у кіно з шлюбнікамі сярод белага дню. Раней ён катэгарычна пярэчыў супраць яе выхаду на працу. Яму падабалася самому забясьпечваць сям'ю. А яна хай займаецца хатай, кухарыць, чакае яго. Так яны і жылі.
Але два года таму ўсё зьмянілася. Ён кагосьці спаткаў. У яго пачаўся раман.
— Вы ня можаце ведаць напэўна, спадарыня Хэлі, — адзначыла Фіёна, адмяраючы разынкі і курагу для фруктовага пірага. — Гэта можа быць зьвязана з абы-чым, вы ж ведаеце, і з дадатковай нагрузкай на працы, і з заторамі на дарогах. Усе губляюць трохі часу на такія рэчы.
— Трохі часу! Ён вяртаецца дахаты а чацьвёртай раніцы, — яе твар спахмурнеў.
— Так можа тыя самыя звышвызначаныя?
— Я правярала ў яго кампаніі. Ён працуе дваццаць восем гадзін на тыдзень. А адсутнічае амаль удвая больш.
— Шлях туды і зварот? — выкарыстала апошні довад Фіёна.
— Да працы яму дзесяць хвілін.
— А калі яму трэба мець трохі абшару?
— З гэтым у яго поўны парадак, ён сьпіць у асобным пакоі.
— Можа, не жадае будзіць вас?
— Можа, не жадае знаходзіцца побач мяне?
— Калі яна існуе, хто яна, як вы лічыце? — перайшла на шэпт Фіёна.
— Ня ведаю. Але высьветлю.
— Нехта з працы?
— Не, іх я ўсіх ведаю. На іх непадобна. Але хутчэй за ўсё ён сустрэў яе, развозячы замовы. А гэта можа быць палова Дубліна.