— Так сказалі.
— Проста я ператэліў ім зараз, яны кажуць, мяне ніхто не шукаў.
Яго жонка сьцепанула плячыма. — Казалі, тэлефануюць па справе. — Ён выглядаў заклапочаным і неўзабаве сышоў наверх.
— Вы чулі, ён прасіў паклікаць кагосьці? — карцела пазнаць Фіёне.
Спадарыня Хэлі хітнула, яе вочы ліхаманкава бліскацелі. — Так, у нас ёсьць імя. Ён да яе зьвяртаўся.
— І хто яна? Як яе клічуць? — Фіёна ад узрушанасьці і небясьпекі ледзь дыхала.
— Менавіта яна і адказала яму, і ён сказаў: «Пане, Нэл, чаму ты тэлефануеш мне дахаты?» — Так ён сказаў. Яе клічуць Нэл.
— ШТО?
— Нэл. Маленькая сучка, эгаістычная, бязглуздая маленькая жаба. Ён яе ўвогуле не кахае, чула б ты, як зласьліва ён зь ёй размаўляў.
— Так, — вымавіла Фіёна.
— Такім чынам, мы ўзброеныя, зараз мы ведаем яе імя.
Фіёна нічога не адказала.
Нэл. Так клічуць маці Брыджэт і Граніі. Нэл Данн працуе ў касе Квеньціна і адказвае на тэлефанаваньня.
Бацька Бары сустракаецца з маці яе сябровак. Не з дурненькай, маладзенькай аматаркай прыемнага бавленьня часу, а з аднагодкай Нэсы Хэлі. Жанчынай, у якой муж і сталыя дочкі. Канец некалі надыдзе усім гэтым жахам?
— Фіёна? Гэта Брыджэт.
— А, так. Слухай, мне не тэлефануюць на працу.
— Галоўнае слушна падысьці да пытаньня і людзі змогуць тэліць табе.
— Адчапіся. Што стрэслася, Брыджэт? У мяне чарга вялізная. — Ніякай чаргі як раз не было, але ёй цяжка было размаўляць зь сяброўкай, ведаючы такую жудасную таямніцу аб яе сям'і.
— Гэтая птушачка з Квеньціна, якой, ты думаеш, захапіўся Бары … ты зьбіралася назваць мне яе імя, каб я даведалася ў маці.
— Не! — голас Фіёны амаль сарваўся на віск.
— Гэй, ты сама мяне прасіла.
— Я раздумалася.
— Ты павінна ведаць, ці ёсьць у яго хтосьці на боку. Людзі павінны ведаць, гэта іх права.
— Павінны ведаць, Брыджэт? Павінны ведаць?
— Вядома. Калі ён табе кажа аб каханьні і ёй гаворыць аб каханьні, дык напрамілы бог …
— Паслухай, гэта не зусім так.
— Ён не казаў, што кахае цябе?
— Казаў. Ня ў тым справы, трасца табе бяры!
— Фіёна?
— Так?
— У цябе сур'ёзна дах едзе. Думаю, ты павінна аб тым ведаць.
— Зразумела, Брыджэт. — Адно суцяшала Фіёну, яе заўжды лічылі аматаркай панэрвавацца.
— Як вам падаецца, яна маладая ці старая? — спытала Фіёна ў маці Бары.
— Нэл? Маладая, інакш навошта яна яму спатрэбілася.
— Мужчын немагчыма зразумець, усе так кажуць. Яна можа апынуцца старой вяхоткай.
Нэса Хэлі захоўвала поўную ціхамірнасьць. — Калі ў яго ёсьць флірт, дык толькі таму, што нейкая маладзіца навязалася яму. Мужчыны ласыя на лісьлівасьць. Але кахае ён мяне. Тое заўжды было ясна. Я табе казала, калі я ў гэты раз ляжала ў лякарні, ён наведаўся , калі я сышла і пакінуў мне кветкі. Якія яшчэ патрэбныя доказы?
Бары прыйшоў дахаты ўсхваляваны. — Гэтулькі ахвяраваньняў сабрана для нашай вечарыны ў чацьвер, вы не ўяўляеце. Нават фантастыка. Magnifico. Спадар Данн сказаў, пры такім посьпеху яны здолеюць абвясьціць на наступны год пачатак суцэльнай новай адукацыйнай праграмы для сталых.
— Спадар Данн? — глуха перапытала Фіёна.
— Ён распачаў гэтыя клясы. Яны з Сыньёрай добрыя сябры. Ты яшчэ распавядала мне аб яго дачках.
— Так, — голас Фіёны гучаў усё гэтак жа цьмяна.
— Ён у захапленьні ад стану спраў. Яго рэпутацыі гэта таксама на карысьць.
— Ён там будзе?
— Гэй, Фіёна, ты сьпіш ці дзе? Хіба ня ты казала мне, што мы ня можам прадаць квіткі яго дачкам, бо яны ідуць зь ім?
— Я так казала? — Напэўна казала, але гэта было так даўно, да таго, як яна пазнала ўсё, што ведае зараз.
— Думаеш, і яго жонка прыйдзе? — спытала яна.
— Магу даручыцца. Любы з нас, у каго ёсьць жонка ці муж, маці або бацька, ўжо ня кажучы аб каханай дзяўчынцы … ну, мы ўпэўненыя, яны прыйдуць.
— І твой бацька прыйдзе?
— Як раз сёньня паабяцаў, — Барталамеа, аматара італьянскай мовы, апаноўвалі радасьць і шчасьце, ён здолеў сабраць добрую каманду.
Вечара festa у школе Выгляд-На-Гару ўсе чакалі зь нецярпеньнем.
Сыньёра зьбіралася набыць новую сукенку, але ў апошні момант вырашыла выдаткаваць грошы на новае каляровае асьвятленьне для школьнага вэстыбюля.
— Ой, выдатна, Сыньёра, — падтрымала яе Сьюзі Селіван. — Я маю файную сукенку, яна вам мабыць падыдзе. Час ім там, у школе, зразумець, што іх старое асьвятленьне нікуды не падыходзіць.
— Мне б карцела, каб гэты вечар запомніўся назаўжды. Прыемнае разнаколернае асьвятленьне зробіць становішча больш рамантычным … Якая карысьць, калі я выдаткую сарок фунтаў на сукенку? Ніхто і не зазначыць.