Ёй трэба пагаварыць аб справе, сказала яна яму. Якая справа можа ў яе быць з сыцылійскім стольнікам, нават калі яна ведала яго з маленства? Ён, нават не прымячаючы, замовіў сабе трэці куфель. Вакол яго ў сьпякотнай рымскай начы шпацыравалі натоўпы людзей. Ніколі ў жыцьці не адчуваў ён сябе так самотна.
Кэці і Фрэн памкнуліся на шпацыр. Яны сплянавалі маршрут да Piazza Navona, куды хадзілі ў першы вечар. Ці не жадае Лапік скласьці ім кампанію?
Лапік вывучыў маршрут. Ён праходзіў па вуліцы, дзе жылі яго сябры Гаралдзі. — Захадзіць мы ня станем, — сказаў Лапік, — але я здолею паказаць вам камяніцу.
Гледзішча ашаламіла Фрэн і Кэці.
— Не маглі нас запрасіць на вечарыну ў такі палац, — выгукнула Кэці.
— Giovedi, — ганарліва заявіў Лапік. — Вось пабачыце, у чацьвер. Ён захацеў усіх нас, сорак два чалавека. Я сказаў яму quarantadue, але ён сказаў si, si, benissimo.
Адным цудам болей у гэтай вандроўцы.
Коні чакала Сыньёру, каб перадаць ёй інфармацыю і падрыхтаваную неспадзеўку. Але тая не вярнулася да сутоньня. З вакна даносіліся зрыўкі гутарак. Людзі, ідучы па вуліцы, гукалі адно аднаго, зьвінелі нажы ў найблізкай рэстарацыі, шумела вечаровая плынь машын. Коні вырашыла, што не дазволіць таемнаму, брыдкаму аўтару цыдулкі замкнуць яе ў чатырох сьценах. Хто бы то ні быў, ён ня стане забіваць яе ў людным месцы. Нават калі яго даслаў Гары.
— Трасца яго бяры, калі я праседжу тут увесь вечар, ён пераможа, — сказала Коні ўслых. Яна прайшлася да піцэрыі, што разьмясьцілася на маставой на рагу і адшукала там вольны столік. Быццам ніхто не сачыў за ёй ад дзьвярэй гатэлю Франкабола.
Лу і Сьюзі шпацыравалі за ракой, у Траставэры. Яны абышлі разам зь Білам і Лізі маленькі пляц, але, як і папярэджвала Сыньёра, рэстарацыі апынуліся для іх задарагія. Як выдатна, што яны вывучылі ўсё наконт piatto del giorno, і прылаўчыліся лічыць у італьянскіх лірах, замест таго, каб бясконца перакладаць іх на ірляндзкія грошы.
— Трэба было пакінуць некалькі канапак, — сумна ўздыхнула Лізі.
— Гэтыя рэстарацыі нам не па кішэні, — па-філязофскі зазначыла Сьюзі.
— Усё гэта несумленна, — заявіў Лу. — Большасьць гэтых людзей шустрыць, таму яны могуць сабе такое дазволіць. Ужо дайце мне веры.
— Вядома, Лу, але гэта ня мае значэньня. — Сьюзі не жадала варушыць мінулае. Тут і абмяркоўваць няма чаго, і ўсё ж часам Лу з прыкметнай нудой раняў некалькі слоў аб тым, наколькі лягчэй бы ім жылася, ня будзь яна такой сумленнай.
— Маеш на ўвазе крадзеныя крэдытныя карткі? — зацікаўлена спытаў Біл.
— Нічога падобнага, чыста сяброўскія ласкі. Хтосьці робіць ласку і атрымлівае абед, ці вялікую ласку і шмат абедаў альбо машыну. Прасьцей простага.
— Трэба зрабіць безьліч ласак, каб атрымаць машыну, — выказала здагадку Лізі.
— І так, і не. Не абавязкова рабіць шмат, досыць быць надзейным. Бадай, менавіта на гэта разьлічваюць людзі, робячы ўзаемныя ласкі.
Усе кіўнулі, зьбянтэжаныя. Часам Сьюзі пільна разглядала свой вялізны смарагд. Гэтулькі людзей пераконвалі яе ў сапраўднасьці каменя, што яна паволі пачала задумвацца, ці не зьяўляецца ён вынікам вялізнай ласкі, якую Лу аказаў камусьці. Пазнаць яго кошт не складае напругі. Але тады высьветліцца зашмат. Лепш заставацца ў недасьведчанасьці.
— Вось бы нехта папытаў нас аб ласцы, — летуценна працягнула Лізі, зіркаючы на рэстарацыі. Там ад століка да століка крочылі музыкі, прадаўцы кветак прапаноўвалі наведвальнікам ружы на доўгіх сьцеблах.
— Лепей заплюшчы вочы, Элізабэт, — са сьмехам прапанаваў Лу.
У гэты момант за найблізкім да дарогі столікам ускочылі на ногі мужчына і жанчына. Кабета ляснула мужчыну па твары. Мужчына выхапіў у яе торбу і перамахнуў праз невысокі плот.
У адно імгненьне Лу злавіў яго, рэзка заламаў за сьпіну адну руку, іншую, з выкрадзенай торбай, падняў для ўсеагульнага агляду. Потым скрозь натоўп даставіў яго нацянькі да ўладальніцы торбы.