Распачаліся экспансіўныя тлумачэньні на італьянскай мове, у выніку якіх прыбыў вэн з carabinieri, а ўсеагульнае хваляваньне яшчэ ўзрасло. Яны так і не дабралі розуму ў здарэньні. Амэрыканцы непадалёк меркавалі, што жанчына пасварылася з суцянёрам. Нейкія ангельцы сьцьвярджалі, што гэта быў прыяцель жанчыны, які мае патрэбу ў ратаваньні ад прыхільнасьці да наркотыкаў. Француская пара настойвала, што мела месца сварка паміж каханкамі, але мужчыну ткі трэба было выправіць у паліцыю.
Лу з сваімі сябрамі апынуўся героем гадзіны. Жанчына прапанавала яму ўзнагароду. Лу хуценька трансфармаваў яе ў абед на чацьвярых. Гэта цалкам ўсіх задаволіла.
— Con vino, si e possibile? — дадаў Лу. Яны ўпіліся да страты пульсу і змушаныя былі вяртацца на таксоўке.
— Што за чудоўны адвячорак, у жыччі ня бавіла час лепш, — прамармытала Лізі, двойчы зваліўшыся, перш як ёй атрымалася ўзгрувасьціцца ў таксоўку.
— Галоўнае не выпускаць шанец, — адгукнуўся Лу.
Коні разглядала публіку ў піцэрыі. У асноўным моладзь, аднагодкі яе дзяцей. Вясёлыя, жвавыя, перабіваюць адно аднаго, рагочуць. Няхай гэта апынецца апошнім месцам, якое яна ўбачыць. Няхай нават усё праўда і хтосьці, пакінуўшы пужальную цыдулку ў гатэлі, крадзецца за ёй па пятах. Але ня могуць жа яе забіць тут, ва ўсіх на вачах? Гэта немагчыма. А як яшчэ растлумачыць ліст? Ён па-ранейшаму ў яе кішэні. Можа, цыдулку ёй напісалі проста так, прыстрашыць як сьлед? Пасланьне можа быць ад Гары, або ад аднаго зь яго паплечнікаў, як ён іх заўсёды зваў. Ён звар'яцеў? Або жадае яе зьвесьці з глузду? Коні бачыла такі фільм. Нельга паддавацца.
На столік зваліўся цень і яна падняла галаву, чакаючы ўбачыць стольніка або жадаючага запазычыць пару вольных крэслаў. Але яе вочы сустрэліся з вачамі Сабіны Кэсі, шматгадовай палюбоўніцы яе мужа. Жанчыны, якая дапамагла Гары пракруціць афёру з грашыма, нават не адзін раз, а двойчы.
Яе твар зараз падаваўся зусім іншым, пастарэлым, стомленым. Зьявіліся маршчыны, якіх не было раней. Вочы гарэлі нейкім дзікім агнём. Раптам Коні адчула сапраўдны жах. Голас зьмяніў ёй. Яна не магла вымавіць ні словы.
— А ты ўсё самотная, — твар Сабіны скрывіўся ў пагардлівай усьмешцы. Коні дагэтуль не магла размаўляць. — Ня мае значэньня, у якім ты горадзе і колькі ёлупняў падарожнічае з табой, кампанію табе, як заўжды, скласьці няма каму. — Яна выдала хрыплы, рохкаючы сьмяшок.
Коні прымусіла сябе захоўваць спакой, на яе твары не павінна зьявіцца і ценю страху. Ёй на дапамогу дашлі гады змушанага прытворства. Яна абвыкла рабіць выгляд, што ўсё нармалёва. — Ва ўсялякім разе зараз я не адна, — яна высунула крэсла для Сабіны.
Твар Сабіны яшчэ змрачнеў. — Як заўсёды важная лэдзі, у якой нічога за душой. Нічога. — Сабіна гаварыла гучна і злосна. Людзі пачалі абарачвацца на іх у прадчуваньні непрыемнай сцэны.
Коні адказала наўмысна ціха. — Ці ледзь гэтае месца падыходзіць важнай лэдзі. — Яна спадзявалася, яе голас не дрыжыць.
— Не, гэта частка дабрачыннай праграмы герцагіні ў трушчобах. Сапраўдных сяброў у цябе няма, вось ты і апекуеш статак лайдакоў, выправілася зь імі ў танную вандроўку, і нават тут яны цябе не жадаюць. Ты заўсёды будзеш адна, табе варта парыхтавацца.
Коні стала колькі лягчэй дыхаць. Магчыма, Сабіна Кэсі ня мае намеру забіваць яе. Яна бы ня стала казаць аб самотнай, пустой будучыні, зьбіраючыся нанесьці сьмяротны ўдар. Гэта надало Коні трошку мужнасьці. — Я гатовая. Хіба я не была адна доўгія гады?
Сабіна паглядзела на яе са зьдзіўленьнем. — Ты цалкам спакойная, дакладна?
— Не сказала бы.
— Ты ведала, што ліст ад мяне? — спытала Сабіна. Яна сапраўды расчараваная, ці яна радая, што выклікала такі жах? У вачах яе па-ранейшаму мігціць утрапёнасьць. Як жа лепей адрэагаваць? Пацьвердзіць, што паняцьця ня мела, або разумней зрабіць выгляд, што адразу падазравала Сабіну? Нейкі кашмар, вось зразумей, які шлях дакладны.
— Падазравала, але не была ўпэўненая. — Коні ўразіла, наколькі роўна прагучаў яе ўласны голас.
— Чаму мяне?
— Ты адзіная, каго гэтулькі турбуе Гары, каб напісаць такое.
Сабіна моўчкі стаяла, абапіраючыся на сьпінку крэсла. Вакол іх па-ранейшаму гаманіў і сьмяяўся натоўп. Дзьве іншаземкі ня ўчэпяцца адна адной ў валасы, а падобна было на тое. Нічога цікавага не прадбачыцца. Коні ня стала запрашаць яе сесьці. Ня стала рабіць выгляд, што яны могуць пасядзець разам, як звычайныя людзі. Сабіна Кэсі пагражала забіць яе, яна не ў сваім розуме.
— Ён ніколі не кахаў цябе, ведаеш? — абвесьціла Сабіна.