— Нічога страшнага, сілы нам спатрэбяцца для заўтрашняй сустрэчы з Папам, — суцешыла яго Сьюзі.
— Аб Пане, зусім з галавы прэч тага чортава Папу, — прамармытаў Лу і адключыўся.
Біл Бурк і Лізі заснулі нават ў вопратцы, не расьсьцілаючы ложак. А пятай раніцы іх абудзіў холад.
— Можа, хоць сёньня выдасца спакойны дзянёк? — спытаў Біл.
— Пасьля аўдыенцыі Папы мусібыць. — Лізі пакутавала ад жахлівага галаўнога болю.
Бары перакуліў крэсла, і Фіёна спалохана прыскокнула. — Я забыў, дзе мы жывем, — сказаў ён.
— Вой, Бары, ад пабу нацянькі, потым збочыць лева.
— Ды не, у гатэлі. Я чужыя дзьверы адчыніў.
— Ты такі п'яны, — Фіёна спачувальна пагладзіла яго па галаве. — Добра вечар прайшоў?
— Ага, толькі няўвязка тут нейкая.
— Вядома. Папей вадзіцы.
— А потым усю ноч у прыбіральню шыбаваць.
— Пасьля ўсяго тага піва так і так прыйдзецца.
— Як ты дахаты дабралася? — раптам спытаў ён.
— Як і казала, адтуль прамы шлях.
— З кімсьці размаўляла?
— Толькі са спадарам Даннам, сустрэла яго па дарозе.
— Ён у ложку з Сыньёрай, — ганарліва даклаў Бары.
— Ня можа быць. Адкуль ты ведаеш?
— Я іх гутарку чуў, калі дзьвярамі памыліўся.
— Што ён казаў?
— Нешта аб храмах.
— Як у лекцыі?
— Адно у адно. Мусіць, ён зноўку ёй лекцыю чытаў.
— Пане, проста цуды нейкія.
— Я табе распавяду аб яшчэ больш вялікіх цудах. Усе тыя хлопцы ў бары, яны зусім не адгэтуль, яны зусім зь іншага месца …
— Што ты маеш на ўвазе?
— Яны зь нейкай Мэссагны, у самым канцы Італіі, непадалёк ад Брындызі, дзе караблі ходзяць. Там шмат фігаў і аліваў, яны казалі. — Бары відавочна быў не ў сваёй талерцы.
— Што тут дрэннага? Усе мы аднекуль. — Фіёна дала яму яшчэ вады.
— Гэта іх першая вандроўка ў Рым. Я ня мог іх бачыць, калі быў тут мінулым разам.
— Але вы так па-сяброўскі сустрэліся, — засмуцілася Фіёна.
— Ведаю.
— Скажы шчыра, гэта ня мог быць іншы бар?
— Паняцьця ня маю. — Ён змрочна ўтаропіўся ў падлогу.
— Можа яны былі ў Рыме, ды забылі?
— Такое нялёгка забыць, табе не падаецца?
— Але яны ўспомнілі цябе.
— І мне падавалася, я іх успомніў.
— Добра, пойдзем спаць. Трэба выспацца перад сустрэчай з Папам.
— А Госпаду, Папа, — уздыхнуў Бары.
У нумары Коні нарэшце ўручыла Сыньёры сваю неспадзеўку. Поўны магнітафонны запіс прамовы Эйдана. Яна набыла дыктафон і запісала кожнае слова.
Сыньёра расчулілася да сьлёз. — Я буду слухаць пад коўдрай, каб не замінаць вам, — сказала яна, пасьля таго як яны паспрабавалі ўставіць касэту.
— Ні ў якім разе, я з задавальненьнем паслухаю яшчэ раз.
Сыньёра ўважліва паглядзела на Коні. Гэтую любасную жанчыну відавочна перапаўнялі эмоцыі, вочы бліскацелі. — Усё добра, Канстанца?
— Што? Вох, так, Сыньёра, цалкам.
Яны сядзелі ў сваім пакоі пасьля вечара, што мог суздром зьмяніць жыцьцё кожнай зь іх. Ці пагражала Коні Кейн рэальная небясьпека ад згубіўшай глузд Сабіны? Ці вернецца Сыньёра ў маленькае сыцылійскае мястэчка, што дваццаць тры года складала сэнс яе жыцьця? Хоць яны трохі і даверыліся адна адной, занадта моцная была ў абедзьвюх звычка трымаць пры сабе свае складанасьці. Коні цікавіла, што прымусіла Сыньёру сысьці зь лекцыі Эйдана і так позна вярнуцца ў гатэль. Сыньёры так і карцела спытаць Канстанцу, ці не даваў болей ведаць аб сабе чалавек, які напісаў той прыкры ліст.
Ужо ў ложках яны абмеркавалі, на якую гадзіну ставіць будзільнік.
— Заўтра аўдыенцыя Папы, — нечакана ўзгадала Сыньёра.
— Божачка, я і забыла, — вохнула Коні.
— Я таксама, сорам які, — разрагаталася Сыньёра.
Яны з задавальненьнем паглядзелі на Папу. Той падаваўся трохі кволым, але бадзёрым. Усім падалося, ён глядзеў непасрэдна на іх. Сотні людзей схлупіліся на пляцы сьвятога Пятра, але ж уражаньне засталося вельмі асабістае.
— Аўдыенцыя сам-насам была бы горш, — заявіў Лапік, як аб чымсьці цалкам магчымым. — Такая вялікая неяк больш прыемная. Адразу відаць, рэлігія не памерла. І думаць, што яму сказаць, ня трэба.
Лу і Біл Бурк прыхапілі з сабою тры зімніх піва і Бары неадкладна далучыўся да іх. Сьюзі і Лізі здужалі па два захалодных марозіва. Усе зрабілі фатаздымкі. Надышоў час сьнедаць, але запасьліся ежай далёка ня ўсе. Захапіць з раніцы канапкі перашкодзілі каму засмучаныя пачуцьці, каму пахмельле.
— Спадзяюся, да заўтрашняй вечарыны ў сыньёра Гаралдзі яны ўсе будуць у лепшым стане, — неўхваляльна прабурчэў Лапік, зьвяртаючыся да Кэці і Фрэн.