Ягоныя словы не засталіся незаўважанымі. — Гасподзь усемагутны, вечарына, — схапіўся за галаву Лу.
— Сыньёра? — зьвярнуўся да яе Эйдан пасьля абеду.
— Чаму так афіцыйна, Эйдан? Звычайна вы клічаце мяне Норай.
— Добра.
— Што добра?
— Як ваша ўчорашнее спатканьне, Нора?
Яна трохі памарудзіла. — Было цікава, і не пазіраючы на факт яго адбыцьця ў рэстарацыі, я прымудрылася застацца цьвярозай, у адрозьненьне ад большасьці нашай групы. Дзіўна, як гэта пары алкаголю ад нашай хеўры не прымусілі Сьвятога Айца прыскокнуць з фатэля.
Ён усьміхнуўся. — Я хадзіў у карчму, спрабаваў утапіць свае смуткі.
— Якія такія смуткі, дазвольце пазнаць?
Ён пастараўся адказаць нязмушана. — Ну, галоўны складаўся ў тым, што вас не было на маёй лекцыі.
Яе твар зазьзяў і яна адкрыла сваю вялікую торбу. — Але я была. Паглядзіце, што зрабіла для мяне Канстанца. Я чула абсалютна ўсё. Гэта было цудоўна, Эйдан, і яны так апладзіравалі ў канцы, ім так спадабалася. Усё было так цікава і зразумела, я нават бачыла ўсё быццам увачавідкі. Паміж іншым, калі ў нас будзе трохі вольнага часу, я зьбіраюся пайсьці туды і паставіць сабе касэту. У мяне будзе адмысловая экскурсія для мяне адной.
— Вы ж ведаеце, я паўтару яе для вас. — Яго вочы напоўніліся цеплынёй, ён пацягнуўся да яе рукі, але яна адсунулася.
— Не, Эйдан, не, калі ласка ня трэба, гэта ня шчыра. Даваць мне падставу думаць так, як мне думаць ня варта, накшталт таго, што вы … увогуле, што вас хвалюю я і мая будучыня.
— Адылі, Божухна, Нора, вы ведаеце, гэта так.
— Так, ужо год, як мы неабыякавыя адно да аднаго, але гэта немагчыма. Вы жывяце з вашай жонкай і сям'ёй.
— Гэта ненадоўга, — сказаў ён.
— А, так, Гранія выходзіць замуж, але больш нічога не зьмяняецца.
— Зьмяняецца. Шмат што зьмянілася.
— Я не магу слухаць вас, Эйдан. Мне трэба абдумаць адну важную рэч.
— Яны просяць вас вярнуцца на Сыцылію, бо так? — У яго стала цяжка на сэрцы, твар скамянеў.
— Так, так.
— Я ніколі не пытаў, чаму вы зьехалі.
— Не.
— І чаму вы так доўга заставаліся там.
— Я вас таксама не пытала. Я не задавала пытаньняў, на якія мне карцела ведаць адказы.
— Я адкажу на іх, абяцаю, і я нічога не ўтаю.
— Лепей пачакаем. У Рыме занадта цяплічныя ўмовы, каб задаваць адно аднаму пытаньні і адказваць на іх.
— Але калі мы тага ня зробім, вы можаце зьехаць жыць на Сыцылію, і тады…
— І што тады? — У яе голасе гучала пяшчота.
— І тады маё жыцьцё страціць сэнс. — Яго вочы напоўніліся сьлязамі.
У чацьвер, а пятай гадзіне, у рэзыдэнцыю Гаралдзі прыбыла сарок два госьця. Яны апранулі свае лепшыя шаты і прыхапілі фотаапараты. Прасякла чутка, што ім маецца наведаць хату накшталт тых, што можна ўбачыць у часопісе Хэллоў!. Яны прагнулі гэта ўвасобіць.
— Як вы думаеце, Лярэнца, мы здолеем зрабіць некалькі фатаграфій? — спытала Кэці Кларк.
Лапік зьяўляўся галоўным аўтарытэтам па ўсіх аспэктах візыту. Ён задумаўся. — Там напэўна будзе афіцыйны групавы фатаздымак, каб засьведчыць падзею, і гэтулькі здымкаў знадворку, колькі нам заманецца. Але ў мяне такое пачуцьцё, што іх валоданьня нам фатаграфаваць ня варта, раптам некалі потым здымкі убачаць і выкрадуць.
Іх упэўнілі яго аргумэнты. Лапік усе добра растлумачыў. Калі яны ўбачылі будынак, яны спыніліся, зьдзіўленыя. Нават Коні Кейн, якая звыкнулася наведваць заможныя хаты, была ашаломленая.
— Нас сюды ня ўпусьцяць, — шапнуў Лу Сьюзі, саслабляючы гальштук, што пачаў душыць яго.
— Заткніся, Лу, — сыкнула на яго Сьюзі. — Як мы здолеем прабіцца ў гэтым сьвеце, калі трошкі грошай і стылю зрыньваюць цябе ў паніку?
— Менавіта дзеля такога жыцьця я народжаная, — паведаміла Лізі Даффі, грацыёзна хітнуўшы швэйцару і паднімаючыся па прыступках.
— Ня будзь сьмешнай, Лізі, — зьбянтэжыўся Біл Бурк. Ён ня вывучыў ні воднай сапраўды годнай фразы аб міжнароднай банкаўскай справе, што магла бы пасадзейнічаць яго кар'еры. Ён ведаў, яна ў ім расчаруецца.
Сям'я Гаралдзі прысутнічала ў поўным складзе, да таго ж яны запрасілі ўласных фатографаў. Ніхто не пярэчыць, калі яны зробяць фатаздымкі, якія перад сыходам будуць раздадзеныя гасьцям? Вырашана? Перш сфатаграфаваліся Лярэнца і сыньёр Гаралдзі. Потым Лярэнца і ўся сям'я Гаралдзі. Потым гэтая група з Сыньёрай і Эйданам. І нарэшце ўсе сабраліся на лесьвіцы.
Двое замкнёных сыноў тага сямейства, якіх Лапік у Дубліне вадзіў у снукерную залю, радаваліся больш ад усіх і адразу пацягнулі Лапіка глядзець іх уласны гульнявы пакой.