Каб ведаць, што яны парвуць усе адносіны, можа, яна і зрабіла бы выгляд, быццам яны з Марыё жанатыя. Прынамсі яе стары бацька спакайней спачываў бы ў сваім ложку і не палохаўся так думкі аб спатканьні з Творцам і тлумачэньні зь ім наконт Сьмяротнага Граху сваёй дачкі.
Адылі, зь іншага боку, яна ўсё роўна ня мела такой магчымасьці, бо Марыё патрабаваў нічога не хаваць ад бацькоў.
— Я вельмі жадаў бы ажаніцца на вашай дачцэ, — сказаў ён, пераводзячы свае вялізныя цёмныя вочы зь яе бацькі на яе маці, туды — зварот. — Але, як ні шкада, гэтае немагчыма. Мая сям'я намагае, каб я ажаніўся на Габрыэлі і яе сям'я таксама марыць аб нашым шлюбе. Мы сыцылійцы, мы ня здольны занядбаць воляю нашых сем'яў. Упэўнены, у Ірляндыі да гэтага ставяцца таксама. — Ён умольваў аб разуменьні, памяркоўнасьці.
Два гады пражыў ён зь іх дачкой у Лёндане. Яны прыехалі, каб сустрэцца зь ім твар да твару. Ён лічыў сябе надзвычай шчырым і шляхетным. Чаго болей маглі яны жадаць ад яго?
Бацькі жадалі толькі аднаго, каб ён зьнік зь яе жыцьця.
Бацькі жадалі, каб Нора вярнулася ў Ірляндыю, спадзяваліся і маліліся, што ні адна жывая душа ніколі не пазнае аб тым прыкрым уцінку яе жыцьця, інакш шанец на замужжа, і так ужо сумнеўны, зусім растане.
Яна імкнулася зразумець іх. Ішоў 1969 год, але яны жылі ў глухім мястэчку; нават думка аб паездцы ў Дублін была для іх цяжкім выпрабаваньнем. Чаго каштавала ім адправіцца ў Лёндан, каб убачыць сваю дачку, якая жыве ў граху, ды яшчэ даведацца, што яна рушыць усьлед за тым чалавекам на Сыцылію.
Усё гэта давяло іх да стану поўнага шоку. Яны ня сталі адказваць на яе лісты.
Яна магла дараваць ім. Так, яна сапраўды амаль даравала ім, але ёй ніколі ня здолець дараваць сваім абедзьвюм сёстрам і дзьвюм братам. Яны былі маладыя, яны мусілі зразумець каханьне, хаця ... адзіны погляд на іх нарачоных вымушаў усумніцца ў гэтым. Але ж яны вырасьлі разам, разам дужаліся з тужлівай адзінотай маленькага мястэчка, у якім жылі. Падзялялі непакой за сваю гістэрычную маці ды за бацьку, чыё здароўе падарвала падзеньне падчас галалёду. Яны заўсёды раіліся паміж сабой наконт будучыні, наконт таго, што мае быць, калі хтось з бацькоў застанецца адзін. Нічога ня зробіш. Усе згаджаліся, што іх маленькую фэрму тады прыйдзецца прадаць, а на атрыманыя грошы набыць кватэрку ў Дубліне непадалёк ад іх усіх.
Вядома, яе ўцёк на Сыцылію ніякім чынам ня ўпісваўся ў тыя доўгатэрміновыя пляны. Гэта скарачала сілы, на якія яны маглі разьлічваць, на дваццаць адсоткаў. А паколькі Нора была ня замужам, астатнія маглі спадзявацца ўсьперці на яе плечы ўвесь клопат. Атрымліваецца, яна паменшыла гэтыя сілы на ўсе сто адсоткаў. Бадай, менавіта таму ад іх не было ніякіх вестак. Але, пэўна, яны паведамяць ёй, калі маці альбо тата цяжка захварэюць, ці нават памруць.
Адылі, часам яе пакідала нават такая надзея. Падавалася, яна такая далёкая ад іх, нібы сама ўжо памерла. Таму заставалася спадзявацца на сяброўку, яе старую добрую сяброўку па імі Брэнда, зь якой яны разам працавалі ў Лёндане. Калі-нікалі Брэнда напрошвалася ў госьці да А’Донах'ю. Ёй ня цяжка было разам зь імі бедаваць аб дурасьці іх дачкі Норы. Шмат дзён і начэй страціла Брэнда, каб ўпэўніць, умаліць, перасьцерагчы і прыстрашыць Нору ў яе неразважным імкненьні рушыць усьлед за Марыё ў яго вёсачку Аннунцыяту, дзе на яе абрынецца гнеў абедзьвюх сем'яў.
Брэнда магла прыходзіць у гэтую хату, бо ніхто паняцьця ня меў аб адносінах, што яна падтрымлівала з уцякачкай, і паведамляць той аб усіх навінах. Ад Брэнды Нора даведалася аб новых пляменьніках і пляменьніцах, аб рамонце старой хаты, аб продажы трох акраў пашы і аб куплі маленькага прычэпа да іх сямейнай машыны. Брэнда пісала, як шмат часу бавяць яны ля тэлевізара. Пісала, што на Каляды дзеці падаравалі ім мікрахвалёўку. Тыя дзеці, якіх яны працягвалі лічыць сваімі дзецьмі.
Брэнда спрабавала пераканаць іх напісаць хоць адзіны ліст. Яна нагадвала аб тым, як прыемна было б Норы атрымаць вестачку ад іх, які сум павінна тая адчуваць. Але яны са сьмехам адказвалі: “Не, ня мае быць і прамовы аб адзіноце Пані Норы, якая цудоўна бавіць час у Аннунцыяце, даючы ўсёй вёсцы магчымасьць пляткарыць аб ёй і губляючы ў вачах гэтых людзей рэпутацыю ірляндзкіх жанчын”.
Брэнда выйшла замуж за чалавека, над якім абедзьве яны калісьці сьмяяліся. Чалавека, якому далі мянушку Навалачка, але зараз, шчыра кажучы, ўжо ня памяталі, завошта. У іх не было дзяцей, і сёньня абодва працавалі ў рэстарацыі. Патрык, як яна цяперака звала Навалачку, стаў шэф-кухарам, а сама Брэнда мэнэджэрам. Уладальнік пераважна жыў замежжам і ва ўсім спадзяваўся на іх. Яна пісала, што ўсё цудоўна, установа быццам іх ўласная, але ніякіх турбот аб фінансах. Сяброўка падавалася задаволенай, але магчыма, штосьці і замоўчвала.