Біл згаджаўся, сэрца непрадказальна. Ён таксама абярнуўся ахвярай ягонай прыхамаці. І собіла ж Біла пакахаць Лізі Даффі, самую неверагодную дзеўчыну ў сьвеце. Прыгажуню, хворую на кішаньковыя сухоты, якая грэбуе любымі правіламі, але ж атрымлівае больш крэдытаў, як любы іншы пакупнік. Лізі таксама кахала Біла. Ці казала, што кахае. Ці лічыла, што кахае. Яна сьцьвярджала, што ў жыцьці не спаткала такога сур'ёзнага, сумленнага, шчырага чалавека, да яшчэ і падобнага да савы. І сапраўды, у параўнаньні з астатнімі сябрамі Лізі, ён быў звышстаноўчы. Яе прыяцелі безупынна рагаталі без усялякага чыньніку, выяўлялі поўную абыякавасьць да атрыманьня альбо захоўваньня працы, затое вельмі жвава цікавіліся падарожжамі і прыемным гультайствам. Вось такія хлопцы падабаліся Лізі.
Але Біл і Гранія цалкам сур'ёзна прызнаваліся адно аднаму за кубкам кавы, што калі б у жыцьці даводзілася кахаць толькі годных людзей, было бы і вельмі лёгка і вельмі сумна.
Лізі ніколі не пытала аб старэйшай сястры Біла, Алівіі. Яна, вядома, бачыла яе. Аднойчы. Калі прыходзіла да іх у госьці. Алівія была недарэкай, вось і ўсё, проста недарэкай. У яе не было аніякай хваробы, якая мела б назоў. Ёй споўнілася дваццаць пяць, а вяла яна сябе, быццам ёй было восем. Вельмі любасная васьмігадовая непаседа.
У нейкі момант вам рабілася ясна, што для Алівіі гэта не было праблемай. Яна зь дзіцячым захапленьнем пераказвала прачытаныя кніжкі, захаплялася ўбачаным па тэлевізары. Часам шумела, сваволіла і, паколькі была даволі буйнай дзяўчынай, перагортвала пры гэтым рэчы. Але Алівія ніколі не ўладкоўвала сцэн і не капрызіла, яна цікавілася ўсім і ўся і была ўпэўненая, што лепш за яе сям'ю нікога ў сьвеце няма. — Мая маці пячэ самае смачнае печыва ў сьвеце, — паўтарала яна ўсім, і маці Біла, якая ў лепшым выпадку магла ўпрыгожыць гатовым крэмам набыты ў краме кекс, ганарліва ўсьміхалася. — Мой бацька кіруе вялізным супэрмаркетам, — гаварыла Алівія, і яе бацька, які працаваў у каўбасным аддзеле, вінавата пасьмейваўся.
— Мой брат Біл кіруе банкам, — абвясьціла яна кагадзе. Гэта выклікала крывую ўсьмешку ў Біла, ды і ў Граніі, калі Біл распавёў ёй.
— Такі дзень надыдзе, — хмурна пракамэнтаваў ён.
— Калі ты не жадаеш гэтага, не саступай, не ідзі на кампраміс, — намагалася падбадзёрыць яго Гранія.
Лізі падзяляла меркаваньне Алівіі. — Ты павінен заняць кіруючы пост, — часьцяком паўтарала яна Білу. — Я магу пабрацца шлюбам выняткова з чалавекам, які мае посьпех. Калі нам будзе дваццаць пяць і мы пажэнімся, ты ўжо павінен займаць годную пасаду.
І хоць тыя словы суправаджаліся цудоўным іскрыстым сьмехам Лізі, што дэманстраваў усе яе белыя зубкі, і ўстрэсваньнем казачных беленькіх кудзерак, Біл разумеў, Лізі не жартуе. Яна ніколі ня выйдзе за няўдачніка, настойвала яна. Бо гэта было б нават сіберна, паколькі яна давяла б да галечы іх абодвух. Але яна насамрэч зьбіралася замуж за Біла праз два гады, калі ім абодвум стукне па чвэрці стагодзьдзя. Да таго часу яна рыхтавалася разьвітацца зь незьлічонымі раманамі і аступеніцца.
Лізі адмаўлялі ў новай пазыцы, бо яна так і ня выплаціла папярэднюю, яе картку Віза павінны былі ануляваць, і Біл імкнуўся утлумачыць ёй: — Калі ты заўтра да пятай гадзіны не занясеш грошы, у банка ня будзе ніякай магчымасьці … — Але нейкай выявай банк заўсёды знаходзіў магчымасьць. У некаторых выпадках Лізі пачынала рыдаць, у іншых — даваць клятвенныя абяцаньні, распавядаць аб новай працы. Ёй ніколі не маглі адмовіць. А яна ніколі не выпрабоўвала згрызотаў сумленьня.
— Ой, Біл, дзеля Бога, у банкаў няма сэрца альбо душы. Яны толькі жадаюць рабіць грошы і не жадаюць іх губляць. Яны нашы ворагі.
— Мне яны ня ворагі, — адказваў Біл. — Мне яны даюць працу.
— Лізі, не рабі тага, — у роспачы ўмольваў ён, калі яна заказвала другую пляшку віна. Ёй заплаціць няма чым, яму таксама, навошта дадатковыя нягоды? Яму карцела аддаваць бацькам болей грошай, ягоны заробак настолькі больш за бацькоўскі, а старыя гэтулькі ахвяравалі, дапамагаючы яму стаць на ногі. Але паспрабуй зь Лізі нешта адкласьці. Біл меў вочы на новы пільчак, але аб тым ня мелася і прамовы. Хоць бы Лізі спыніла гутарку аб адпачынку, на гэта грошай увогуле няма. Як тут назапасіць да дваццаці пяці год дастатковую суму, каб яны зь Лізі маглі ажаніцца?
Заставалася спадзявацца на цёплае лета. Хай бы зьзяла сонейка, тады Лізі можа пагадзіцца застацца ў Ірляндыі. Але калі будзе хмурна і ўсе яе сябры пачнуць тлумачыць то аб адной, то аб іншай грэцкай высьпе, і аб тым, як танна можна пражыць месяц у Турцыі? Паспрабуй тады яе суціш. Біл ня мог пазычыць грошы ў банку, у якім працаваў. Жалезныя ўмовы забаранялі дзеяньні тага кшталту. Хоць, вядома, заўсёды заставалася іншая магчымасьць... Вельмі непажаданая магчымасьць.