Біл і яго бацька разглядалі сады і хаты з захапленьнем, пазбаўленым зайздрасьці. Будзь тут Лізі, яна, магчыма, палічыла б няшчырым, што ў некаторых людзей ёсьць такія хаты, ды яшчэ з двума вялікімі машынамі, прыпаркаванымі поруч. Але Біл, які працаваў банкаўскім клеркам, і яго бацька, які, апрануўшы плястыкавыя пальчаткі, нарэзаў бэкон на тонкія скрылікі і пакаваў, узважваючы, у маленькія празрыстыя пакуначкі, цалкам маглі глядзець на чужую ўласнасьць не выпрабоўваючы жаданьня зрабіць яе сваёй.
Ярка зьзяла сонейка, іх вачам адчыняўся шырокі краявід. Мора мякка мігацела. Колькі яхт сьлізгалі па роўнядзі. Яны сядзелі на муру і бацька Біла пыхкаў трубкай.
— Усё выйшла так, як табе жадалася ў маладосьці? — спытаў Біл.
— Ня ўсё, вядома, але ў асноўным. — Бацька пусьціў колца дыму.
— Што напрыклад?
— Ну, я знайшоў такую добрую працу і ўтрымаўся на ёй нягледзячы ні на што. Хоць, будзь я зацятым спрачальнікам, я на гэта ні пэнса бы не паставіў. А потым я сустрэў тваю маці, і яна стала файнай жонкай, зрабіла нашу хату такой утульнай. А пасьля у нас зьявіліся Алівія і ты, і гэта было для нас вялізнай уцехай.
Біл выпрабаваў дзіўнае, блізкае да шоку, пачуцьцё. Яго бацька жыў у ілюзорным сьвеце. Усё гэта рабіла яго шчасьлівым? Ён захапляўся гэтым? Жонка, якая і яечню толкам падсмажыць ня ў стане — гэта ён заве ўтульнай хатай? Недаразьвітая дачка. Праца, для якой ім ніколі не знайсьці кагосьці больш кампэтэнтнага і добрасумленнага ...
— Тат, чаму я частка добрага ў тваім жыцьці? — спытаў Біл.
— Хадзем-ка, няма чаго напрошвацца на камплемэнты. — Бацька ўсьміхнуўся яму, нібы хлопец кпіў над ім.
— Не, я сур'ёзна, якая табе ад мяне ўцеха?
— Ды хто бы мог пажадаць лепшага сына? Пабач, сёньня ты нам зладзіў цэльнае падарожжа на свае, працай заробленыя грошы, ты зь лішкам даеш грошай на гаспадарку, так добра ставісься да сваёй сястры.
— Усе любяць Алівію.
— Так, але ты асабліва добры да яе. Мы з тваёй маці можам не турбавацца. Вядома, калі прыйдзе наш час выправіцца на Глазьневіньськія могілкі, ты падбаеш аб Алівіі. — Біл пачуў голас, у якім не адразу пазнаў свой уласны. — Ты ж ведаеш, Алівія заўсёды будзе дагледжана. Табе няма аб чым хвалявацца, хіба ж не?
— Безумоўна, ёсьць безьліч адмысловых ўстаноў, але мы не сумняваемся, ты ніколі не выправіш Алівію ў такое месца. — Пакуль яны сядзелі на сонейку над мігатлівым морам, падняўся сьвежы брыз, ён абвяваў іх і пранікаў нацянькі ў сэрца Біла Бурка. Ён усьвядоміў тое, аб чым ні разу не задумаўся за дваццаць тры гады свайго жыцьця. Зараз ён зразумеў, Алівія ягоная праблема, ня толькі іх. Калі яны зь Лізі праз два гады пажэняцца, калі ён паедзе зь Лізі жыць замежжа, калі зьявяцца на сьвет іх двое дзетак, Алівія будзе часткай іх сям'і.
Яго бацька і маці могуць пражыць яшчэ гадоў дваццаць. Алівіі тады будзе толькі сорак пяць, і розум яе па-ранейшаму будзе розумам дзіцяці. Холад працяў яго да касьцей.
— Хадзем, тат, маці тры разы прачытае малітву ў цэрквы, а потым яны будуць чакаць нас у пабе.
Яны сапраўды былі ўжо там. Буйны твар Алівіі празьзяў пры выглядзе брата.
— Гэта Біл, кіраўнік банка, — выгукнула яна і ўсе ў пабе заўсьміхаліся. Чаму бы ім не ўсьміхацца, бо не яны ж да сканчэньня жыцьця прыкаваныя да яе.
Біл зайшоў у Выгляд-На-Гару запісацца на курсы італьянскага. Зь цяжкім сэрцам усьвядоміў ён, як яму пашчасьціла, што бацька назапасіў грошай і адправіў яго ў школу значна менш і лепей. У школе Біла ўсё было на належным узроўні і бацькі ўносілі так званыя Добраахвотныя Ўнёскі, каб падтрымліваць стан, што і ня сьніўся ў Выгляд-На-Гару.
Ён зірнуў на аблупленую фарбу і выродлівую стойку для ровараў. Няшмат хто з хлопчыкаў, якія скончылі гэтую школу, здолеюць з той жа лёгкасьцю, як ён, уладкавацца ў банк. Альбо ён звычайны сноб? Магчыма, справы ідуць зусім інакш і гэта ўсё плён яго ўяўленьня. Трэба абмеркаваць з Граніей. Урэшце, яе бацька выкладае тут.
А вось зь Лізі ён ня змог бы аб тым размаўляць.
Надыходзячыя заняткі выклікалі ў Лізі жваваю цікавасьць. — Я ўсім распавядаю, што мы хутка загаворым па-італьянскі, — шчасьліва рагатала яна. Сваёй непасрэднасьцю яна нагадвала яму Алівію. Тая ж цнатлівая ўпэўненасьць ў тым, што досыць табе згадаць аб чымсьці, і гэта здараецца, і ўсё добра. Але хто бы мог параўнаць выдатную, легкадумную, яскрававокую Лізі зь беднай Алівіяй, яго затарможанай усьмешлівай сястрычкай, якая заўсёды будзе зь ім?