— Так, — яе голас быў ніякі.
— І ўзяла таксоўку?
— Так.
— Дык што кепска?
— Яна сьмяялася над маёй кватэрай.
— Ну, Лізі, годзе. Ты ж не прыцягнула мяне сюды сярод ночы, каб распавесьці гэта? Ці не?
— Вядома, — засьмяялася яна.
— Гэта яе звычка, гэта твая звычка … людзі накшталт цябе і тваёй маці ўвесь час сьмяюцца, ты сама так робіш.
— Не, іншым сьмехам.
— Ну добра, якім жа?
— Яна проста назвала ўсё фацэтным, і спытала, ці можа яна зараз сысьці, раз яна ўсё паглядзела. Абвясьціла, што я не павінна была адпускаць таксоўку і мардаваць яе ў гэтым бярлогу, вось як.
Біл пахмурнеў. Лізі відавочна вельмі засмучаная. Аб чым думала яе маці? Яна ж амаль ня бачыцца з дачкой, няўжо нельга было трымацца ласкава тыя колькі гадзін, што яна правяла ў Дубліне?
— Я разумею, разумею, — паспрабаваў ён суцешыць яе. — Але людзі заўсёды гавораць недапушчальныя рэчы і не заўсёды здольныя гэта ўсьвядомяць. Добра, ня трэба турбавацца з-за дробязяў, хадзем наверх. Гэй, пайшлі.
— Не, мы ня можам.
Ёй мусібыць жадалася, каб яе яшчэ трохі паўпрошвалі.
— Лізі, у банку людзі цэльны дзень, пачынаючы з а дзевятай раніцы, гавораць мне шкодныя рэчы проста таму, што іх хтосьці знэрваваў. Уся штука у тым, каб не дазваляць ім тое рабіць. А потым, калі я прыходжу дахаты, мая маці кажа мне, што скончыўся кансэрваваны соўс для замарожанага кураня, бацька тлумачыць, што ў мяне ёсьць усе шанцы, якіх сам ён быў пазбаўлены у маладосьці, Алівія распавядае кожнаму, хто згаджаецца яе паслухаць, што я ўзначальваю банк. І часам гэта ня вельмі лёгка вытрываць, але прыходзіцца проста мірыцца з гэтым, вось і ўсё.
— Табе, але ня мне. — Яе голас зноў стаў нейкім нежывым.
— Значыць, вы пасварыліся. Так? Гэта ўладкуецца, сямейныя сваркі заўсёды ўладкоўваюцца. Шчыра кажу, Лізі.
— Не, мы ня проста пасварыліся.
— Так?
— Я прыгатавала для яе вячэру. Гэта былі курыныя пячонкі і пляшачка Шэрры, і яшчэ я зрабіла рыс. Я паказала ёй ежу і яна зноў засьмяялася.
— Ну добра, я ж кажу …
— Яна не зьбіралася заставацца, Біл, нават павячэраць. Сказала, што пагадзілася зайсьці на кухню, каб не хваляваць мяне. Што ёй трэба ў нейкую мастацкую галерэю, на нейкае адкрыцьцё, нейкай выставы. Маўляў, яна спазьняецца. І паспрабавала адштурхнуць мяне.
— Мм … так …? — Білу ўсё гэта не падабалася.
— Увогуле, я больш не магла трываць.
— І што ты зрабіла, Лізі? — Яму ня верылася, што ён прымудраецца захоўваць спакой.
— Я замкнула дзьверы і кінула ключ у акенца.
— Што ты?
— Я сказала, што зараз ёй прыйдзецца застацца, пасядзець і паразмаўляць з сваёй дачкой. Сказала, што зараз яна ня зможа выйсьці, уцячы адгэтуль, як яна заўсёды, усё сваё жыцьцё ўцякала ад нас, ад таты і ад усіх нас.
— І што яна зрабіла?
— У, яна жудасна раззлавала, екатала, латашыла ў дзьверы, паўтарала, што я дурніца, уся ў бацьку, ну ведаеш, як звычайна.
— Не, ня ведаю. І што далей?
— А ты як лічыш?
— Дык што здарылася потым?
— Ну, яна распранулася і павячэрала.
— Усё яшчэ зь лямантам?
— Не, толькі турбавалася, што ў хаце будзе пажар і мы згарым дашчэнту. Яна ўвесь час гэта дзяўбла, згарым дашчэнту.
Розум Біла працаваў павольна, але упэўнена. — Ты павінна неадкладна выпусьціць яе.
— Не. Немагчыма.
— Але яна дагэтуль тут?
— Так, яна тут.
— Ты, Лізі, ня здольная быць сур'ёзнай.
Яна колькі разоў кіўнула. — Баюся, ты маеш рацыю.
— Як ты выбралася?
— Праз вакно. Пакуль яна была ў прыбіральні.
— Яна спачывала?
— Спачывала, спачывала. Я спала ў фатэлі. У яе быў цэльны ложак. — Лізі відавочна абаранялася.
— Дай-ка разабрацца. Яна прыехала ўчора, у аўторак, а сёмай гадзіне, а зараз серада, адзінаццаць гадзін увечары, і яна ўсё тут, зачыненая супраць сваёй волі?
— Так.
— Але Божа магутны, чаму?
— Таму што толькі так я магла пагаварыць зь ёй. У яе ніколі не ставала часу для гутарак са мной. Ніколі, ні разу.
— І што, размаўляла яна з табой? Я маю на ўвазе, зараз, пад замком?
— Не, гутаркай гэта не назавеш, яна проста імкнулася сысьці і паўтарала, што я недарэчная, неўраўнаважаная і ўсё такое іншае.
— Не магу ў гэта паверыць, Лізі, не магу. Яна прабыла тут ня толькі ўсю ноч, але і ўвесь дзень, і ўвесь вечар?
— Што яшчэ мне было рабіць? У яе ніколі няма ні хвілі, заўжды пасьпех … кудысьці зьбегчы, з кімсьці сустрэцца.
— Але ж немагчыма так паступаць. Нельга замыкаць чалавека і чакаць, што ён будзе з табой гутарыць.
— Разумею, я не павінна была так рабіць. Паслухай, можа ты пойдзеш і паразмаўляеш зь ёй? Яна падаецца не занадта разважлівай…