— Вы не жадаеце паказаць узоры вашай жонцы, перш як я пачну?
— Не, не. Нэл спадабаецца. Я маю на ўвазе, насамрэч гэта мой пакой.
— Так, зразумела. — Яна ніколі не задавала пытаньняў.
У гэтую раніцу Нэл не апынулася дома, не было і яго дачок. Эйдан не сказаў ім аб візыце і быў рады, што іх няма. Яны з Сыньёрай узьнялі тост за посьпех Курсаў Італьянскага і Пакоя для Жыцьця.
— Я бы жадаў, каб вы маглі выкладаць у школе, вы здолелі бы абудзіць у іх запал, — з захапленьнем вымавіў ён.
— Гэта толькі таму, што яны жадаюць вучыцца.
— Але гэтая дзяўчынка, Кэці Кларк, усе кажуць, яна зьзяе, як начышчаны гузік, і ўсё дзякуючы курсам італьянскага.
— Caterina … цудоўнае дзіцё.
— Ну, я чуў, яна захапіла ўвесь кляс аповедамі аб вашых занятках, яны ўсе прагнуць далучыцца.
— Хіба не выдатна? — усьміхнулася Сыньёра.
Аб чым Эйдан не згадаў, бо і сам ня ведаў, так гэта аб тым, што Кэці Кларк, апісваючы курсы італьянскай мовы, ня мінула паведаміць, што спадар Данн хвосьцікам цягаецца за настаўніцай італьянскага, ня зводзячы зь яе абагаўляючага шчанячага погляду. Сяброўка Кэці, Хэррыет, заявіла, што заўсёды гэта падазравала. За ціхонямі вока ды вока патрэбна. Нездарма кажуць: ціхая сьвіньня глыбока рые.
Спадарыня Хэйс, настаўніца гісторыі, імкнулася злучыць тыя рэчы, аб якіх ёй прыходзілася весьці гутарку на ўроках, з сёньняшнім днём. Распавядаючы ім аб тым, што сямейства Медычы пратэжыравала мастакам, яна назвала іх спонсарамі. Каб было зразумела.
— Здольны хтосьці растлумачыць, каго клічуць спонсарамі? — спытала яна.
Яны са зьдзіўленьнем пераглядаліся.
— Спонсары? — перапытала Хэррыет. — Гэта накшталт фірм па вытворчасьці напояў альбо страхавых кампаній?
— Так. Вы пэўна ведаеце імёны нейкіх знакамітых італьянскіх мастакоў, ці ня так? — Маладзенькая настаўніца гісторыі яшчэ не засвоіла, што калі нават дзецям нешта і вядома, яны валодаюць дзіўнай уласьцівасьцю неадкладна гэта забываць.
Кэці Кларк нязмушана падняла руку. — Адным з найболей вядомых мастакоў, якіх апекавалі Медычы, быў Мікелянджэлё. Калі Папам Рымскім быў Сікст Пяты, ён прапанаваў Мікелянджэлё расьпісаць сабор Сыкстынскай Капэлы, і ён жадаў, каб усе сюжэты былі розныя. — Ціхім, упэўненым голасам распавяла яна клясу аб лясах, што былі пабудаваныя, аб росьпісах, што былі створаны, злузаны і створаны зноўку. Дзіўна, але фарбы па сучасны дзень захавалі свае колеры.
І ніякага выстаўленьня, толькі запал. Паколькі яна мусібыць зьбіралася працягваць, спадарыня Хэйс змушаная была яе перапыніць, урок падыходзіў да канца.
— Дзякуй, Кэтрын Кларк, а зараз хто можа назваць якогась іншага мастака таго пэрыяду?
Кэці зноўку ўзьняла руку. Настаўніца агледзелася вакол у пошуках іншых жадаючых, але такіх не знайшлося. Хлопчыкі і дзяўчынкі са зьдзіўленьнем пазіралі на Кэці, якая распавядала аб сшытках Леанарда ды Вінчы. Пяць тысяч аркушаў, і ўсе напісаныя люстрана, можа, таму што ён быў леўшуном, а можа таму, што жадаў захаваць запісы ў таямніцы. І як ён прапанаваў свае паслугі Герцагу Міланскаму, сказаўшы, што можа ствараць абароненыя ад гарматных стрэлаў караблі ў ваенны час і статуі ў мірны.
— Пане Ісусе, гэтыя італьянскія курсы павінны быць чымсьці асаблівым, — абвясьціла Джозі Хэйс у настаўніцкай.
— Што вы маеце на ўвазе? — спыталі ў яе.
— На ўроку Кэці Кларк падахвоцілася адказваць па новай тэме і зрабіла такое паведамленьне па эпосе Рэнэсансу, якога я ў жыцьці ня чула.
Эйдан Данн, які сядзеў тутака ж, чыёй марай і былі гэтыя курсы, памешваў каву і ўсьміхаўся самому сабе. Шырокай шчасьлівай усьмешкай.
Гадзіны, праведзеныя на курсах італьянскага яшчэ больш зблізілі Кэці і Фрэн. Увосень Мэт Кларк прыехаў дахаты з Англіі паведаміць, што жэніцца на Трэйсі зь Лівэрпулю, але што родным гэта ня зробіць асаблівага фатыгу, бо замест вясельля яны зьбіраюцца выправіцца на Канары. Усе ўздыхнулі з палёгкай, пазнаўшы, што ня прыйдзецца ехаць у Англію на вясельле. Яны трохі пахіхікалі, пачуўшы, што мядовы месяц адбудзецца да, а не пасьля жаніцьбы.
Мэт лічыў тое цалкам разумным. — Яна жадае выглядаць загарэлай на вясельных фотках, да таго ж, калі мы зьненавідзім адно аднаго за гэты час, дык і трасца усё бяры, — бадзёра растлумачыў ён.
Мэт даў маці грошаў на гульнявыя аўтаматы і запрасіў бацьку на пару куфляў піва. — Што гэта за справы з курсамі італьянскага? — пацікавіўся ён.
— Спытай чаго лягчэй, — адмахнуўся бацька. — Я у тым нічога ня кемлю. Фрэн зьнікае ў супэрмаркеце з раніцы да ночы. Хлопец, зь якім яна сустракалася, зьехаў у Штаты. Паняцьця ня маю, навошта яна ўсё гэта на сябе ўсьперла, асабліва пасьля таго, як у школе сказалі, што малая і так залішне імкнецца. Але яны зусім на гэтым звар'яцелі. Зьбіраюцца налета туды выправіцца. Ну дык няхай ужо.