— Кэці, ты ведала, ты адчувала, гэта не абавязкова казаць. Я думала, ты ведаеш.
— Усе астатнія ведаюць?
— Каго ты разумееш пад астатнімі? Тыя, каму трэба, ведаюць. Ты ведаеш, як моцна я люблю цябе, ведаеш, што я гатовая зрабіць для цябе ўсё ў сьвеце і імкнуся даць табе ўсё што магу.
— Акрамя бацькі, і хаты, і імя.
— У цябе ёсьць імя, ёсьць хата. Маці і тата для цябе другія маці і бацька.
— Нічога ў мяне няма. Я твой байструк і ты ніколі не казала мне аб тым.
— Ты выдатна ведаеш, у наш час не існуе такога паняцьця як байструк. Ты была цалкам законнай часткай гэтай хаты з моманту твайго нараджэньня. Гэта твая хата.
— Як ты магла … — пачала Кэці.
— Кэці, што ты вярзеш — можна ўявіць, я аддала цябе на выхаваньне чужым людзям, а сама чакала, пакуль табе споўніцца васямнаццаць, каб пазнаёміцца з табой, і то тады, калі ты мяне адшукаеш.
— І усе гэтыя гады ты дазваляла мне думаць, што маці і ёсьць мая маці. — Кэці патрэсла галавой, быццам імкнучыся ачысьціць яе, вытрасьці зь яе гэтую новую і палохаючую думку.
— Маці была маці табе і мне. Яна радавалася твайму зьяўленьню з таго дня, як пазнала аб табе. Яна сказала, што будзе цудоўна, калі тут зьявіцца яшчэ адно малое. Вось што яна сказала, менавіта так і было. І, Кэці … я лічыла, ты ведаеш.
— Як я магла ведаць? Мы абедзьве звалі маці і тату маці і татам. Людзі казалі, што ты мая сястра, а Мэт, і Джо, і Сін мае браты. Адкуль мне было ведаць?
— Ну, так ужо склалася. Мы жылі ўсе разам у гэтай хаце, ты была ўсяго на сем гадоў маладзей за Джо, было натуральна зрабіць так.
— Усе суседзі ведаюць?
— Можа, некаторыя і ведаюць, але думаю, яны даўно на тое забыліся.
— А хто мой бацька? Хто мой сапраўдны бацька?
— Тата твой сапраўдны бацька, ён выгадаваў цябе, ён клапаціўся аб нас абедзьвюх.
— Ты выдатна разумееш, аб чым я кажу.
— Гэта быў хлопчык, які вучыўся ў шыкоўнай школе, яго бацькі не жадалі, каб ён ажаніўся на мне.
— Чаму быў? Ён памёр?
— Не, ён не памёр, але ён ня мае да нашага жыцьця ні найменшага дачыненьня.
— Гэта да твайго жыцьця ён ня мае ніякага дачыненьня, а да майго вельмі нават можа мець.
— Ня думаю, што гэта добрая думка.
— Ня важна, што ты аб тым думаеш. Дзе бы ён ні быў, ён, тым ня менш, мой бацька. Я маю права пазнаць яго, пазнаёміцца зь ім, сказаць яму, што я Кэці і што я зьявілася на сьвет дзякуючы яму.
— Калі ласка, папі гарбатку. Альбо, прынамсі, дай папіць мне.
— Я табе не замінаю. — Яна зьмерыла Фрэн ледзяным поглядам.
Фрэн разумела, зараз ёй трэба выявіць больш такту і дыпляматыі, як калісьці на працы. Нават як калі адзін з сыноў дырэктара, працуючы ў іх падчас вакацыяў, патрапіў на злачынстве. Зараз усё куды важней.
— Я распавяду табе аб усім, што ты пажадаеш, — вымавіла яна гэтулькі нязмушаным голасам, колькі здолела. — А калі тата прыйдзе пасярод гутаркі, прапаную перайсьці ў твой пакой.
У Кэці пакой быў значна больш, як у Фрэн. Там стаяў стол, кніжная шафа і рукамыйніца, шмат гадоў таму зь любатой усталяваная гаспадаром-вадаправоднікам.
— Ты рабіла ўсё гэта з пачуцьця віны, так? Цудоўны пакой, купля школьнай формы, дадатковыя кішэнныя грошы, нават тыя курсы італьянскага. Ты плаціла за ўсё гэта, таму што адчувала віну.
— Ніводнага дня я не пачувалася перад табой вінаватай, — спакойна адказала Фрэн. Гэта прагучала з такой упэўненасьцю, што Кэці мімаволі пакінула ўзяты ёй зьлёгку гістэрычны тон. — Часам мне станавілася смутна таму, што табе так цяжка даецца вучоба, а я спадзявалася, што здолею даць табе ўсё для пасьпяховага старту. Я шмат працавала, таму заўжды магла стварыць для цябе нармалёвыя ўмовы. Кожны тыдзень я ўносіла трохі грошай у будаўнічую кампанію, не зашмат, але досыць, каб забясьпечыць табе незалежнасьць. Я заўсёды любіла цябе, і шчыра кажучы, ня так ужо важна было, сястра ты мне ці дачка. Ты для мяне проста Кэці, і я жадаю для цябе самога, самога лепшага. Я шмат зрабіла, каб тага дамагчыся і няўпынна аб тым думаю. Таму, ўпэўніваю цябе, чаго я не адчувала, так гэта віны.
У Кэці у вачах зьявіліся сьлёзы. Фрэн нерашуча папляскала яе па руцэ, сьціскаючай філіжанку з гарбатай.
— Ведаю, я не павінна была так казаць. Я была ў шоку, ты ж разумееш, — усхліпнула Кэці.
— Не-не, усё добра. Спытай мяне аб чымсьці.
— Як яго клічуць?
— Паўль. Паўль Мэлан.
— Кэці Мэлан? — са зьдзіўленьнем перапытала яна.
— Не, Кэці Кларк.
— А колькі яму тады было?
— Шаснаццаць. А мне пятнаццаць з паловай.
— Як узгадаю аб каштоўных азначэньнях, што ты мне давала з нагоды сэксу, і як я слухала, разьвесіўшы вушы ...