— Мы павінны хутчэй зрабіць замову? Ты сьпяшаесься зварот?
— Не, я ў зубнога, гэта можа заняць цэлую вечнасьць. А вы сьпяшаецеся?
— Не, увогуле не.
Яны прыняліся вывучаць мэню і спадарыня Брэнан падышла распавесьці аб сёньняшніх стравах. — У нас цудоўныя insalata di mare, — пачала яна.
— Camberi, calamari? — вырвалася ў Кэці перш, як яна здолела сябе спыніць. Толькі напярэдадні ўвечар яны разьбіралі ўсе тыя морапрадукты … Camberi, крэвэткі, calamari, кальмары …
І Паўль, і Брэнда Брэнан паглядзелі на яе са зьдзіўленьнем.
— Ой, я, падаецца, выстаўляюся. Проста я хаджу на вечаровыя клясы італьянскага.
— Я бы з задавальненьнем выставілася, калі б здолела ўтрымаць усё гэта ў галаве, — прызналася спадарыня Брэнан. — Мяне вучыла гэтаму мая сяброўка Нора, якая дапамагае нам складаць сьпіс страў, калі ў нас італьянская кухня. — Абодва яны, падаецца, глядзелі на яе з захапленьнем, а можа яна проста навыдумляла сабе немаведама чаго.
Паўлю, як звычайна, прынесьлі келіх віна, зьмяшанага зь мінэральнай вадой.
— Ня варта было прыводзіць мяне ў такое шыкоўнае месца, — сказала яна.
— Я табой ганаруся і жадаю каб усе цябе бачылі.
— Ну, проста Фрэн думае … мне падаецца, яна раўнуе да таго, што я магу пайсьці з вамі ў нейкую установу накшталт гэтай. Я зь ёй ніколі не хадзіла нікуды акрамя Палкоўніка Сандэрса і Макдональду.
— Яна зразумее. Я проста жадаў прывесьці цябе ў нейкае прыемнае месца, каб адсьвяткаваць наша знаёмства.
— Яна кажа, што гэта маё права. І яшчэ сказала, каб я атрымоўвала ад усяго гэтага задавальненьне. Гэта тое, што яна сказала сёньня раніцай. Але мне падаецца, у глыбіні душы яна ўсёткі засмучаная.
— Хтосьці у яе яшчэ ёсьць, які прыяцель? — спытаў ён. Кэці са зьдзіўленьнем на яго паглядзела. — Я вось што спрабую сказаць … гэта, вядома, не мая справа, але я спадзяюся, што ёсьць. Я спадзяваўся, што яна выйдзе замуж і народзіць табе сясьцёр і братоў. Але калі ты не жадаеш мне распавядаць, ня трэба, бо я, вядома, ня маю ніякага права задаваць такое пытаньне.
— Быў у яе Кен.
— І гэта было сур'ёзна?
— Тут ніколі ня ведаеш. Альбо проста я ніколі ня ведаю, таму што не прымячаю нічога, нічога не разумею. Але яны часьцяком кудысьці хадзілі разам, і яна звычайна сьмяялася, калі ён пад'яжджаў да хаты на машыне, каб забраць яе.
— А дзе ён зараз?
— Зьехаў у Амэрыку.
— Ты думаеш, яна шкадавала?
— Зноў жа цяжка сказаць. Ён піша час ад часу. Апошнім часам ня так ужо часта, але ўлетку шмат пісаў.
— Яна туды не зьбіраецца?
— Дзіўна, што вы гэта сказалі … яна аднойчы спытала мяне, не жадала бы я паехаць жыць у нейкі маленькі гарадок у амэрыканскай глыбінцы. Зусім не ў Нью-Ёрк. І я сказала Божухна, не, ужо лепей Дублін, гэта, прынамсі, сталічны горад.
— Лічыш, яна не паехала з Кенам з-за цябе?
— Ніколі аб тым не задумвалася. Але ж я ўвесь час лічыла яе маёй сястрой. Можа, з гэтым яшчэ можна штосьці зрабіць. — Зараз яна выглядала турботнай і вінаватай.
— Годзе аб тым шкадаваць, калі тут і ёсьць чыя віна, дык мая, — прачытаў ён яе думкі.
— Я прасіла яе патэлефанаваць вам, але яна адмовілася.
— Чаму? Яна растлумачыла?
— Яна сказала, з-за дамовы … вы выканалі сваю частку дамовы, яна мае намер выконваць сваю.
— Яна заўжды была непахіснай.
— Падаецца, вы двое ніколі не пагаворыце.
— Мы ніколі ня будзем разам і ня пойдзем па жыцьці рука аб руцэ, гэта сапраўды, бо мы зараз цалкам розныя людзі. Я кахаю Мар'яну, а Фрэн, магчыма, кахае Кена, а можа і не, альбо пакахае кагосьці іншага. Але мы пагаворым, аб тым я падбаю. А зараз мы з табой сапраўды пачнем есьці, раз ужо ўсе сусьветныя праблемы вырашаныя.
Ён меў рацыю, тут ужо асоба не аб чым было размаўляць. Яны пагутарылі аб школе і аб шоў бізнэсе, і аб файных італьянскіх клясах, і аб двух яго дзетках, якім споўнілася сем і шэсьць.
Калі яны плацілі па рахунку, жанчына за касай паглядзела на яе зь цікавасьцю. — Прабачайце калі ласка, на вас блэйзер школы Выгляд-На-Гару? — Выгляд у Кэці стаў вінаваты. — Проста мой муж выкладае там, вось чаму я зразумела, — працягнула яна.
— На самай справе? А як яго клічуць?
— Эйдан Данн.
— Спадар Данн вельмі любасны, ён выкладае латынь і ён арганізаваў італьянскія клясы, — растлумачыла яна Паўлю.
— А ваша імя …? — пацікавілася кабета.
— Хай гэта застанецца таямніцай. Дзяўчынкі, якія абедаюць ў пазавызначаны час, ня вельмі жадаюць, каб тое дайшло да вушэй іх настаўнікаў. — Усьмешка Паўла Мэлана была чароўнай, але голас цьвярдзейшы за сталь. Касірка, Нэл Данн, ведала, яе ня ўхваляць за праяву залішняй цікавасьці. Заставалася спадзявацца, што спадарыня Брэнан нічога ня чула.