— Яна ела артышокі?
— Адкуль ты ведаеш? Ты мабыць экстрасэнс!
— Гэта Кэці Кларк … Адзінае дзіця, усе астатнія сталыя. Яна сказала, у вас працуе жонка Эйдана Данна. Сапраўды?
— А, той самы Эйдан, аб якім ты гэтулькі распавядаеш. Так, Нэл касір. Дзіўная жанчына. Шчыра кажучы, ня вельмі разумею, што яна зь сябе ўяўляе.
— Што ты маеш на ўвазе?
— Ну, вельмі кваліфікаваная, сумленная, хуткая. Любасная, аўтаматычна ўсьміхаецца наведвальнікам, памятае іх імёны. Але яна ў мілях адгэтуль.
— У мілях адгэтуль дзе?
— Падаецца, у яе раман, — урэшце вырашылася Брэнда.
— Немагчыма. З кім?
— Без паняцьця, яна такая ўтойлівая. Але яна часта пасьля працы з кімсьці сустракаецца.
— Годзе.
Брэнда не зьвярнула на тое ўвагі. — Такім чынам, калі ў цябе ёсьць на яго пляны, наперад, жонка ня здолее закідаць цябе камянямі.
— Ісусе, Брэнда, што за трызьненьне. У маім веку? Лепш скажы мне, з кім гэта Кэці Кларк сьнедала ў тваёй элегантнай рэстарацыі?
— Гэта дзіўна … яна была з Паўлам Мэланам, ведаеш, але ты, можа, і ня ведаеш ... бухгальтар, мае вялізны посьпех, ажаніўся на грашах Хайесаў. Плойма чароўнасьці.
— І Кэці была зь ім?
— Ведаю. Яна яму ў дачцы падыходзіць. Але калі шчыра, як даўжэй я тут працую, дык менш чамусьці зьдзіўляюся.
— Паўль?
— Кэці! Зусім зьнікла.
— Паабедаеце са мной, як дамаўляліся? Ня ў Квеньціне.
— Вядома, дзе ты прапаноўваеш?
— Я тут выйграла ў італьянскім клясе ваўчар у адно мястэчка, абед на дваіх, уключаючы віно.
— Толькі ня варта, каб ты зноў прагульвала.
— Я як раз зьбіралася прапанаваць суботу, калі гэта, вядома, не складана для вас.
— Ніякіх складанасьцяў, я ж табе казаў.
Яна паказала яму прыз, выйграны на курсах італьянскага.
— Мне вельмі прыемна, што ты вылучыла сваім госьцем мяне, — усьміхнуўся Паўль Мэлан.
— Жадаю з вамі параіцца. Мая справа трохі мае дачыненьне да грошаў, але гэта не жабраваньне.
— Уважліва цябе слухаю.
Яна загаварыла аб палёце ў Нью-Ёрк на Каляды. Вялікую частку аплаціць Кен, але на ўсё ў яго проста няма грошай, і ён ня можа там пазычыць; гэта ня тое што тут, дзе людзі, можна сказаць, жывуць у крэдыт.
— Распавядзі-ка мне падрабязьней, — прапанаваў Паўль Мэлан, бухгальтар.
— Ён быў такі рады, калі я напісала яму, што зараз ведаю аб усім, і што мне жудасна шкада, калі я ўстала ў іх на шляху. Ён напісаў мне ў адказ, што бязьмежна кахае Фрэн, і думаў аб тым, каб вярнуцца дзеля яе, але адчуваў, што можа тым толькі ўсё сапсаваць. Слова гонару, Паўль, я не магу даць вам пачытаць ліст, ён вельмі асабісты, але вам бы спадабалася, сапраўды спадабалася, вы былі бы за яе радыя.
— Упэўнены ў гэтым.
— Карацей, я назаву вам суму, што мне патрэбна. Каля трох сотняў фунтаў. Разумею, жахліва. Шмат грошаў. Але я ведаю аб рахунку, на які Фрэн уносіла для мяне грошы ў будаўнічую кампанію, дык гэта толькі ў пазыку. Калі мы іх злучым, я здолею адразу вярнуць вам доўг.
— Як жа нам даць грошы, каб гэта не выглядала так, як яно ёсьць насамрэч?
— Вы іх дасьце.
— Я гатовы даць табе ўсё што заўгодна, Кэці, і тваёй маці таксама. Але мы ня можам адкінуць чалавечы гонар.
— А Кену мы можам іх даслаць?
— Гэта можа закрануць яго гонар.
Яны замоўклі. Стольнік падышоў пацікавіцца, ці падабаецца ім ежа.
— Benissimo, — адказала Кэці.
— Мая … мая юная сяброўка запрасіла мяне сюды па ваўчары, што яна выйграла ў італьянскім клясе, — растлумачыў Паўль Мэлан.
— Вы, мусіць, вельмі разумная. — Стольнік паглядзеў на яе з павагай.
— Не, мне проста шанцуе ў лятарэях, — засьмяялася Кэці.
Паўль ледзь не прыскокнуў. — Вось яно, ты можаш выйграць парачку квіткоў на самалёт.
— Як я гэта зраблю?
— Ну, ты ж выйграла для нас два сьняданка ў гэтай установе.
— Таму што Сыньёра арганізавала, каб хтосьці у клясе атрымаў прыз.
— А хто замінае мне арганізаваць, каб хтосьці выйграў два квітка на самалёт?
— Гэта ж будзе падман.
— Лепш так, як выступаць у ролі апекуна.
— Магу я гэта абмеркаваць?
— Не мяркуй задоўга. Мы здолеем зладзіць гэтую ўяўную лятарэю.
— А Кену паведамім?
— На маю думку ня варта, — адказаў Паўль. — А ты як лічыш?
— Яму неабавязкова ведаць увесь сцэнар, — прыжмурылася Кэці. Гэта была фраза, якой часьцяком карысталася Хэррыет.
ЛУ
Калі Лу было пятнаццаць, трое мужчын з завострываньнямі ўварваліся ў крамачку яго бацькоў, забралі ўсе цыгарэты, падчысьцілі касу. Пакуль уся сям'я дрыжала за прылаўкам, прычуўся шум патрульнай машыны.