Увесь наступны дзень, замест таго, каб разважаць аб Робіне і варажыць, калі зьявіцца наступны канвэрт і наколькі вялікім будзе яго зьмесьціва, ён думаў толькі аб прыгажуні Сьюзі Селіван. Яму прыйдзецца схлусіць ёй, распавесьці афіцыйную вэрсію здарэньня. Застаецца спадзявацца, яна ня вельмі на яго раззлавала.
У свой абедзенны перапынак ён выправіўся да яе кавярні з чырвонай ружай. — Дзякуй за мінулую ноч.
— Яна была не занадта доўгай, — зазначыла Сьюзі. — Бо ты вырашыў пагуляць у малютку Папялушку, таму нам прыйшлося рана разысьціся па хатах.
— Сёньня такога ня здарыцца, — засьведчыў ён. — Калі, вядома, ты не захочаш сысьці.
— Паглядзім, — незадаволена хмыкнула Сьюзі.
Зараз яны сустракаліся амаль кожны вечар.
Лу прапанаваў зноў схадзіць на дыскатэку, якой яны былі абавязаныя сваім знаёмствам. З сэнтымэнтальных меркаваньняў. На самой справе ён не жадаў даваць працаўнікам дыскатэкі падставу лічыць, што пасьля Інцыдэнту ён спыніў тут зьяўляцца.
Яму распавялі падрабязнасьці Інцыдэнту. Чатыры чалавека з рэвальвэрамі ўварваліся ў вэн і загадалі ўсім легчы. У лічаныя хвілі яны забралі ўсе торбы і зьніклі. Рэвальвэры. Пачуўшы гэта, Лу адчуў лёгкую млоснасьць. Ён думаў, Робін і яго сябры па-ранейшаму ўзброеныя завострываньнямі. Хоць, вядома, прайшло ўжо пяць гадоў, а жыцьцё не стаіць на месцы. Мэнэджэра звольнілі, сыстэму дастаўкі выручкі ў банк зьмянілі. Грошы забірае вялізная машына з брэшучымі сабакамі. Зараз каб выкрасьці іх запатрабуецца цэлае войска.
Праз тры тыдні, сыходзячы з працы, ён сустрэў Робіна на аўтастаянцы. Зноў атрымаў канвэрт. І зноўку ня гледзячы саўгануў яго ў кішэню.
— Шчыры тлусты дзякуй, — падзякаваў ён.
— Ты не зьбіраесься паглядзець, што там? — Робін выглядаў расчараваным.
— Навошта? Ты мяне ў мінулым добра ўзнагароджваў.
— Тут штука, — гонару Робіна не было мяжы.
Тут сапраўды было ад чаго расхвалявацца. Лу адкрыў канвэрт і паглядзеў на купюры. — Файна, — толькі і здолеў ён вымавіць.
— Добры ты хлопец, Лу. Люблю я цябе, — і Робін зьехаў.
Тысяча фунтаў у яго кішэні і самая прыгожая ў сьвеце рудая галоўка чакае яго. Лу Лінч ведаў, шчасьлівей за яго нікога няма.
Яго раман са Сьюзі разьвіваўся выдатна. На грошы Робіна ён мог купляць ёй любасныя штучкі, вадзіць яе ў прыемныя месцы. Але яе, быццам, бянтэжыла, калі ён адну за адной вымаў банкноты па дваццаць фунтаў.
— Гэй, Лу, адкуль ты бярэш такія грошы, каб шпурляць іх направа і налева?
— Я працую, хіба не?
— Угу. І я ведаю, колькі ты там атрымліваеш. Траціну дваццатак, што ты спусьціў на гэтым тыдні.
— Ты сочыш за мной?
— Ты мне падабаесься, вядома я сачу за табой.
— Што ты прагнеш высьветліць?
— Я спадзяюся ня высьветліць, што ты нейкай выявай зьвязаны з цёмнымі справункамі, — яна выказалася досыць шчыра.
— Я што, падобны да злачынца?
— Немагчыма адказаць дакладна.
— Існуюць пытаньні, дакладна адказаць на якія немагчыма.
— Добра, магу я пазнаць, у дадзены момант ты замешаны ў штосьці?
— Не, — ён гаварыў шчыра.
— А у будучыні зьбіраесься? — Лу маўчаў. — Паслухай, нам гэта ня трэба, Лу. Ты працуеш, я працую. Давай ня лезьці ні ў што сумнеўнае. — У яе была цудоўная мяккая скура і вялізныя цёмна-зялёныя вочы.
— Добра, я больш ня буду мець зь імі ніякіх спраў.
Сьюзі адчула, што больш ня варта закранаць тую тэму. Яна ня стала задаваць яму пытаньняў аб мінулым. Тыдні ішлі і яны, Сьюзі і Лу, бавілі разам усё больш і больш часу. У адзін зь нядзельных дзён яна прывяла яго на абед да сваіх бацькоў.
Яго зьдзівіла, што яны жывуць у такім раёне.
— Мне падавалася, ты зь нейкага больш шыкоўнага месца, — прызнаўся ён па дарозе да аўтобуса.
— Прыйшлося навучыцца выглядаць шыкоўна, каб атрымаць працу ў гэтай кавярні.
Яе бацька быў зусім не такі дрэнны, як яна казала. Ён хварэў за слушную футбольную каманду, у лядоўні ў яго стаялі пляшкі з адпаведным півам.
Яе маці працавала ў тым самім супэрмаркеце, што кагадзе апрацаваў Робін з сваімі сябрукамі. Яна распавяла ім гэтую гісторыю, распавяла што спадарыня Кларк, старэйшы мэнэджэр, упэўненая, хтосьці пакінуў ім адчыненыя дзьверы. Але ніхто ня ведае, хто менавіта.
Лу слухаў, ківаючы галавой. У Робіна, бачна, па ўсім горадзе ёсьць людзі, гатовыя адхіліць ніты ці пакінуць машыны ў стратэгічных пунктах. Ён, усьміхаючыся, паглядзеў на Сьюзі. Упершыню ён жадаў, каб Робін больш не шукаў яго.