— Ты ім спадабаўся, — са зьдзіўленьнем паведаміла яму Сьюзі праз нейкі час.
— А чаму не? Я выдатны хлопец.
— Мой братка заявіў, што ты жудасна хмурыўся, але я сказала, што гэта нэрвовы цік, і яму прыйшлося заткнуцца.
— Гэта не нэрвовы цік, я проста імкнуўся выглядаць больш самавіта, — прабурчэў Лу.
— Ды ўсё роўна. Галоўнае, гэта адзінае, да чаго яны змаглі прычапіцца, а гэта ўжо сёе-тое. Калі я сустрэнуся з тваімі?
— На тым тыдні.
Яго бацькі зьбянтэжыліся, пазнаўшы, што ён зьбіраецца прывесьці дзеўчыну да абеду. — Яна пэўна цяжарная, — заявіў бацька.
— Нічога падобнага. І будзь добры, не пачынай такіх гутарак, калі яна прыйдзе ў гэтую хату.
— Што для яе прыгатаваць? — турбавалася маці.
Ён паспрабаваў узгадаць, чым яго частавалі ў Селіванаў. — Куранятка. Яна з задавальненьнем зьесьць кавалачак куранятка. — Куранятка наўрад ці здолее сапсаваць нават яго маці.
— Ты ім спадабалася, — сказаў ён ёй пасьля гэтай сустрэчы, зьдзіўлены ня менш за яе.
— Гэта радуе. — Яна прыкідвалася абыякавай, але ён ведаў, ёй прыемна.
— Ты першая, разумееш, — растлумачыў ён.
— Н-так?
— Не, у сэнсе, першая, каго я прывёў дахаты.
Яна папляскала яго па руцэ. Яму вельмі, вельмі пашанцавала спаткаць такую дзяўчыну, як Сьюзі Селіван.
У пачатку верасьня ён нечакана ўбачыў Робіна. Але вядома, гэта не было выпадковасьцю. Робін прыпаркаваўся непадалёк ад крамы яго бацькоў і выйшаў з аўто яму насустрач.
— Палову пінты па выпадку канчатка працоўнага дня? — Робін хітнуў у бок найбліжэйшага пабу.
— Не пытаньне, — з фальшывым запалам адгукнуўся Лу. Часам яму падавалася, што Робін здольны чытаць думкі. Ён спадзяваўся, што той не зазначыў няшчырасьці ў яго тоне.
— Як справы?
— Надзвычай добра. Я сустрэў файную дзеўчыну.
— Пэўна, сапраўдная прыгажуня?
— Так. У нас усё вельмі сур'ёзна.
Робін пляснуў яго па плячу. Удар разумеў сяброўскія пачуцьці, але вельмі ўжо ён быў хваравітым. Лу з напругай утрымаўся, каб не пацерці выцятае месца. — Так вам неўзабаве прыйдзецца ўносіць дэпазыт за хату? — нядбайна пацікавіўся Робін.
— Мы з тым не занадта сьпяшаемся. У яе выдатнае жыльлё.
— Але зь цягам часу, вядома? — Робіна не цікавілі яго пярэчаньні.
— Ну так, калісьці, пэўна, прыйдзецца. — Яны памаўчалі. Ці зразумеў Робін, што Лу спрабуе сарвацца з крука?
Робін загаварыў. — Лу, ты ж ведаеш, я заўсёды казаў, ты мне падабаесься.
— Так, і ты мне заўсёды таксама падабаўся. Гэта было ўзаемна. Ды і ёсьць узаемна, — пасьпешліва дадаў ён.
— Улічваючы, як мы пазнаёміліся.
— Ты ж ведаеш, час ідзе, пазабываецца, як з кім пазнаёміўся.
— Вядома, вядома, — хітнуў Робін. — Што мне зараз трэ, Лу, дык гэта месца.
— Месца? Каб жыць?
— Не, не. Месца, каб жыць, у мяне ёсьць. Месца, якое нашы сябры паліцыянты перагортваюць да гары нагамі з зайздроснай рэгулярнасьцю. Яны, падаецца, лічаць сваім штотыднёвым абавязкам прыходзіць да мяне зь ператрусам.
— Нічога сабе нэрваваньне.
— І я ведаю, і яны ведаюць, ім ніколі нічога не знайсьці. Яны выдатна разумеюць, што гэта марныя фатыгі.
— Але калі яны нічога не знаходзяць … ? — Лу ня вельмі разумеў да чаго хіліць Робін.
— Мусібыць, рэчы дзесьці ў іншым месцы, прычым у такім, адшукаць якое надзвычай складана. — У мінулым Лу заўсёды чакаў. У прыдатны момант Робін сам казаў усё, што лічыў патрэбным. — Мяне цікавіць месца, у якім пару разоў на тыдзень быў бы натоўп, і людзі маглі бы ўвайсьці і выйсьці незаўважана.
— Накшталт той крамы, у якой я працую? — нэрвова паведаміўся Лу.
— Не, у іх занадта добра працуе служба бясьпекі.
— Якое яно павінна быць, вялікае?
— Ня вельмі, каб хапіла на … Уяві сабе пяць-шэсьць скрынь віна — вось такога памеру груз.
— Так гэта ж бадай не складана.
— Я тут нібы шуляк адпаведнае месца выглядаю. Некалькі тыдняў распытваў усіх вакол, усё марна. А сёе-тое ўжо на падыходзе, месца да зарэзу патрэбна.
Лу праз адчыненыя дзьверы пабу з турботай паглядзеў на бацькоўскую краму.
— Ня думаю, што можна скарыстацца памяшканьнем продкаў.
— Не, гэта зусім ня тое, што мне патрэбна. Занадта людна, дзьверы ніколі не зачыняюцца, сталая сумятня.
— Я памяркую, — паабяцаў Лу.
— Добра, Лу. У цябе ёсьць тыдзень. Потым я дам табе інструкцыі. Усё вельмі лёгка, ад цябе практычна нічога не запатрабуецца.
— Добра, Робін, мабыць, я нешта здолею адшукаць, але я бы жадаў … мм … больш ня мець спраў ні з чым такім.