— Больш няма ніякіх астатніх. — Ён памаўчаў. — Ніколі яшчэ я не казаў ні воднай жанчыне, што кахаю яе.
— Ты і не сказаў, што кахаеш мяне. Ты толькі сказаў, што думаеш, што кахаеш мяне. Гэта розныя рэчы.
— Дазволь мне ўпэўніцца. Я амаль упэўнены, — усьміхнуўся ён дзеўчыне.
— Ты жадаеш сказаць, нам трэба выправіцца ў ложак, каб ты змог пераканацца? — з гаркатой спытала яна.
— Ані. Давай сходзім кудысьці, паабедаем, пабалбочам як раней.
— Пакуль ня прыйдзе час люленькі. Тутака мы, як раней, і выправімся ў ложак.
— Гэта было ўсяго толькі раз, Гранія. І справа зусім ня ў тым. — Сьюзі была заваяваная. Ён такі файны. Гэтая дзяўчына, Гранія, павінна даць яму шанец, проста паабедаць зь ім. Ёй да-сьмерці жадалася гэта сказаць, але яна выдатна разумела, што павінна маўчаць.
— Тады добра, проста паабедаем, — пагадзілася Гранія, і яны ўсьміхнуліся адно аднаму.
Гэта ня быў штораз той самы чалавек, той самы вэн альбо тая самая анарака. Але зносіны былі заўжды мінімальныя, а хуткасьць вялізнай.
Цямнела ўсё раней, усё часьцей ішлі дажджы, і Лу прымацаваў велізарную вешалку для мокрых паліто і куртак, каб іх ня звальвалі ў каморку пры вэстыбюлі. — Не жадаю каб усе скрынкі Сыньёры змоклі, — растлумачыў ён.
Тыдзень за тыднем пакаваньня ўносіліся па аўторках і выносіліся па чацьвяргах. Лу і думаць не жадаў аб іх зьмесьціве. Што там ня пляшкі — відавочна. Што яшчэ там можа быць? Хутчэй за ўсё наркотыкі. Чаго б інакш Робін так турбаваўся? Але, Божа ўсемагутны, наркотыкі ў школе ... Робін, відаць, зусім глуздам пашкодзіўся.
А тут яшчэ гэтая гісторыя, у якую патрапіў малодшы братка Сьюзі, рудавалосы хлапчук з нахабнай фізіяноміяй. Патрапіў з кампаніяй вучняў старэй за яго, якія зьбіраліся пад падстрэшкам для ровараў. Джэры кляўся і бажыўся, што проста быў у іх на пасылках. Яны яму загадалі нешта забраць ля школьнай брамы. Самі не маглі — за імі дырэктар сачыў. Але ўсё роўна спадар А’Брайн усю сям'ю Сьюзі з-за гэтай справы на вушы паставіў.
Толькі дзякуючы Сыньёры Джэры ня выключылі. Бо ён такі малады, уся сям'я ручаецца, што пасьля школы ён нідзе боўтацца ня будзе. Як урокі скончацца — адразу дахаты. Улічваючы яго посьпехі ў вучобе апошнім часам і асабістыя гарантыі Сыньёры, яму далі шанец.
А старшаклясьнікаў выперлі. Выключылі ў той самы дзень. Накшталт як Тоні А’Брайн заявіў, што ня мае намеру абмяркоўваць, як здарэньне паўплывае на іх будучыню. Нічога добрага іх у будучыні не чакае. Але каб і чакала, адбывацца гэта будзе не ў яго школе.
Жудасна ўявіць, якое пекла пачнецца, калі хтосьці выявіць, што школьную прыбудову кожны аўторак ператвараюць у спрат наркотыкаў і транспартуюць іх адтуль далей кожны чацьвер. Магчыма, частку менавіта тага тавару перадаваў юны Джэры Селіван, яго будучы сваяк.
Яны са Сьюзі вырашылі ажаніцца да налецьця.
— Больш як ты мне ўсё роўна ніхто ніколі не спадабаецца, — сказала Сьюзі.
— Гучыць абнадзейліва. Можна падумаць, ты з усіх ліхаў вылучаеш меншае.
— Нічога падобнага. — Ён стаў ёй нават больш падабацца, калі пачаў займацца італьянскім. Сыньёра стала хваліла яго за дапамогу ў клясе. — Дзіўна, — адказвала ёй Сьюзі. І ён яе сапраўды зьдзіўляў. Ёй падабалася слухаць, як ён паўтарае свае хатнія заданьні: часткі цела, дні тыдня … Так захоплена, быццам маленькі хлопчык. Добры маленькі хлопчык.
Толькі яму падалося, што Робін хутка патэлефануе, і той нагадаў аб сабе.
— Як наконт зграбнай аздобы для тваёй рудавалосай сяброўкі, Лу? — паведаміўся ён.
— Так, Робін, я ўжо падумваў. Зьбіраюся пайсьці зь ёй у краму, разам вылучыць, абмеркаваць… — Лу не зразумеў, ці ідзе прамова аб аплаце яго працы ў школе. З аднаго боку ўсё так проста, што цалкам досыць тых грошай, што ён ужо атрымаў. Зь іншага, калі разабрацца, такая небясьпечная справа павінна вельмі добра аплачвацца. Інакш навошта рызыкаваць.
— Я як раз маю да табе прапанову зазірнуць у той вялікі ювэлірны на вуліцы Грэфтан. Калі вылучыш ёй пярсьцёнак, занясі толькі заклад. Астатняе аплацяць.
— Яна здагадаецца, Робін. А я ёй нічога не казаў.
Робін усьміхнуўся. — Вядома не казаў. Ды ты не хвалюйся, яна не здагадаецца. Прадавец вам пакажа адпаведныя штучкі, але кошт абвяшчаць ня будзе. А у яе на пальчыку заўжды будзе нешта сапраўды каштоўнае. Прычым цалкам законна аплачанае. Таму поўны парадак.
— Ня думаю. Паслухай, я разумею, як гэта выдатна, але …
— Жыцьцё штука нялёгкая. Калі ў цябе зьявіцца парачка немаўлятаў, ты будзеш рады, што аднойчы сустрэў хлопца па імі Робін, атрымаў дэпазыт на хату. Што каменьчык на пальцы ў тваёй жонкі цягне на дзесяць штук.