Няўжо Робін сапраўды меў на ўвазе дзесяць тысяч фунтаў? У Лу галава пайшла колам. Ды яшчэ згадаў першы ўнёсак на хату. Трэба быць цалкам кранутым, каб адмовіцца ад такога.
Яны пайшлі ў ювэлірны. Там ён паклікаў Джорджа.
Джордж прынёс латок. — Тут усё, што падыходзіць вам па кошце, — растлумачыў ён Лу.
— Але яны велічэзныя, — жахнулася Сьюзі. — Лу, табе гэта не пацягнуць.
— Калі ласка, не лішай мяне задавальненьня падараваць табе прыгожы кляйнодзік, — Лу бадзёрыўся, але яго вялізныя вочы глядзелі сумна.
— Ды не, паслухай! Мы кожны тыдзень адкладаем дваццаць пяць фунтаў і тое з напругай. Такі пярсьцёнак каштуе ня менш за дзьвесьце пяцьдзесят фунтаў. Гэта дзесяць тыдняў эканоміі. Лепей вылучым нешта патаньнее, ну сапраўды. — Ён проста ня варты такой дзяўчыны. А яна і не падазрае, што перад ёй сур'ёзныя каштоўнасьці.
— Якое табе больш ад усяго падабацца?
— Гэта ж не сапраўдны смарагд, Лу?
— Імітацыя, — у яго голасе не гучала ні ценю сумненьня.
Сьюзі павяла рукой з боку ў бок, любуючыся гульнёй сьвятла на гранях, і засьмяялася ад задавальненьня. — Далібог, можна паклясьціся, што камень сапраўдны! — зьвярнулася яна да Джорджа.
Лу выйшаў з Джорджам у калідор, заплаціў 250 фунтаў гатоўкай і ўбачыў, што астатнія 9 500 фунтаў ужо занесеныя. «За пярсьцёнак, што сёньня купіць спадар Лу Лінч», — значылася ў паперах.
— Ўсяго найлепшага, спадар, — выраз твару Джорджа ў гэты момант ні на ёту не зьмяніўся.
Ці ведаў Джордж штосьці? Ці быў ён адным з тых хто, аднойчы ўступіўшы ў гульню, ня здольны зь яе выйсьці? Ці сапраўды Робін захадзіў у гэтую рэспэктабэльную краму і занёс грошы гатоўкай? У Лу падкасіліся ногі і пацямнела ў вачах.
Сыньёру захапіў кляйнодзік. — Які цуд, — яна заварожана павярнула руку Сьюзі.
— Гэта ж толькі шкельца, Сыньёра. Вы ж не прынялі яго за смарагд?
Сыньёра, якая заўжды любіла аздобы і ніколі ня мела ўласных, ведала, што гэта смарагд. У выдатнай аправе. Яна пачала турбавацца за Луіджы.
У кавярню ўвайшла тая самая бялявая сымпатычная дзяўчына, Гранія, падаецца. Сьюзі не цярпелася пазнаць, як прайшоў у іх абед з тым немаладым мужчынам. Жудасна карцела спытаць, але нельга.
— Столік на дваіх? — ветліва пацікавілася яна.
— Так, у мяне сустрэча.
Сьюзі выпрабавала расчараваньне, убачыўшы замест пажылога мужчыны дзяўчынку. Мініятурную дзяўчынку ў масіўных акулярах. Мусібыць блізкую сяброўку.
— Я павінна цябе папярэдзіць, Фіёна. Пакуль яшчэ незразумела, нічога ня вырашана, але магчыма, на гэтым тыдні я патэлефаную, скажу што начую ў цябе. Разумееш?
— Відавочна, разумею. Але ж вы абедзьве ўжо тысячу гадоў не зьвярталіся да мяне за алібі.
— Ну, проста гэты мужчына … гэта доўгая гісторыя. Ён мне на самой справе вельмі падабаецца, але ёсьць сякія-такія складанасьці.
— Накшталт той, што яму гадоў сто, так? — паспрабавала дапамагчы ёй Фіёна.
— Вох, Фіёна, калі б ты толькі ведала … гэта найлягчэйшая з усіх нягод. Тое, што ён стары, наогул не праблема.
— Вы, Данны, жывяце вельмі загадкавым жыцьцём. Ты сустракаесься з пэнсіянэрам і не зьвяртаеш увагі на ягоны век. Брыджэт забіваецца з-за памеру сваіх сьцёгнаў, цалкам, на мой погляд, нармалёвых.
— Часам апошняга адпачынку яна была ў нейкім месцы, дзе ёсьць пляж нудыстаў, — прынялася тлумачыць Гранія. — Там адзін казёл абвясьціў, што калі ты можаш пакласьці пад грудзі аловак і ён ня зваліцца, тады грудзі ў цябе занадта адвіслыя і хадзіць бязь верху купальніку ня варта.
— І … ?
— Брыджэт адказала, што можа саўгануць пад свае грудзі нават тэлефонны даведнік бяз рызыкі выпусьціць яго.
Яны дружна хіхікнулі.
— Дык што тут такога, калі яна гэта сама сказала?
Увесь жах у тым, што ніхто ня стаў яе пераконваць. Зараз яна абзавялася комплексам памерам з гмах. — Сьюзі пастаралася не разрагатацца ўслых. Яна прапанавала ім яшчэ кавы. — Які цудоўны кляйнодзік, — зазначыла Гранія.
— Па выпадку змовін, — Сьюзі перапаўняў гонар.
Яны павіншавалі яе і памералі кляйнодзік.
— Сапраўдны смарагд? — спытала Фіёна.
— Не, гэта было б занадта дорага. Небарака Лу працуе пакавальнікам у вялікай краме электратавараў. Але шкельца файнае, так?
— Цудоўнае. Дзе вы яго набылі?
Сьюзі назвала краму.
Калі яна адышла досыць далёка, Гранія шапнула Фіёне: — Фацэтна, бо яны гандлююць толькі сапраўднымі камянямі. У іх рахунак у нашым банку, дык я ведаю. Спрачаемся, гэтае ня шкло.
У італьянскім клясе шчадравалі. Наступны раз яны сустрэнуцца толькі праз два тыдня. Сыньёра прапанавала ўсім захапіць на апошні ўрок штосьці смачненькае. Пакой упрыгожвалі яркія плякаты зь вялізнымі літарамі BUON NATALE і З НОВЫМ ГОДАМ. Усе прышлі ў маскарадных строях. Нават Біл, сур'ёзны хлопец, супрацоўнік банка — Гугліема, як усе яго тут клікалі, прасяк духам сьвята і прынёс для ўсіх папяровыя капелюшы.