— Вох, Вера, хацела б я, каб ты яе ўбачыла. — Коні разрагаталася да сьлёз, ўявіўшы спадарычню Кэсі у гэтай ролі. І, як ні дзіўна, рэўнасьць ахапіла яе пры думцы аб блізкіх зносінах паміж стрыманай, элегантнай спадарычняй Кэсі і Гары Кейнам. Нічога падобнага яна дагэтуль не выпрабоўвала.
— А ты ім захапілася, — глыбакадумна зазначыла Вера.
— Толькі таму, што ён не зьвяртае да мяне ўвагі. Ты ж ведаеш, як гэта дзейнічае.
— Што табе ў ім падабаецца?
— Ён трохі нагадвае мне бацьку, — раптам прызналася Коні, яшчэ не пасьпеўшы зразумець, што менавіта гэта яна і адчувае.
— Тым больш падстаў трымаць зь ім вуха востра. — Ні адзін чалавек акрамя Веры ня мог згадаць маленькае хобі нябожчыка Рычарда А’Коўнэра, не паспытаўшы здольны спапяліць погляд яго дачкі.
Не афішуючы сваю цікавасьць, Коні пазнавала аб Гары Кейне ўсё больш і больш. Яму каля трыццаці, халасты, бацькі зь вёскі, дробныя фэрмэры. Адзіны з усёй сям'і зьвязаны з буйным бізнэсам. Жыве ў халасьцяцкай кватэры з выглядам на мора. Ходзіць на прэм'еры і адкрыцьці галерэй, але звычайна ў кампаніі. Яго імя часта згадваецца ў газэтах, гэта заўжды альбо паведамленьне аб удзеле ў чарговай тусоўцы, альбо аб прысутнасьці на скачках у ложы кагосьці зь Вялікіх Гаспадароў. Ажэніцца ён, і сумнявацца няма чаго, так, каб парадніцца з заможнай сям'ёй, накшталт спадара Хайеса. Дзякаваць Богу, яго дачка пакуль маленькая, школьніца, а то бы яна ідэальна яму падышла.
— Маці, чаму бы табе не прыехаць у Дублін неяк у сераду на цягніку? Запрасіла бы сябровак на падабед у Хайес Гатэлі. Там цябе, падаецца, зусім закатавалі.
— У мяне не засталося ў Дубліне ніякіх сябровак.
— Вядома, засталіся. — Яна пералічыла некаторых.
— Мне іх жаль не патрэбны.
— Аб якім жалю прамова, калі ты запросіш іх на цудоўны падабед? Давай, паспрабуй. Можа, у іншы раз яны цябе запросяць.
Маці неахвотна пагадзілася.
Яны разьмясьціліся непадалёк ад століка спадара Кейна, гасьцямі якога былі ўладальнік газэты і два міністра. Дамы атрымлівалі поўную асалоду ад свайго падабеду і таго факту што ім, відавочна, аказвалі нават больш увагі, як іх надзвычай важным суседзям.
Як Коні і спадзявалася, падабед атрымаўся добры. Адна зь сябровак абвясьціла, што наступным разам частуе яна. Таксама ў сераду, праз месяц. Так і павялося. Маці Коні адчула сябе больш ўпэўнена і радасна. Калі хто і згадваў аб яе нябожчыку мужы, дык толькі як аб «бедным Рычарду», як сказалі бы яны аб нябожчыку любой удаве.
Коні кожны раз наведвалася да іх століку, рабіла ім камплімэнты і прапаноўвала па келіху партвэйну. Вельмі дэманстратыўна падпісвала рахунак за партвэйн, таму ні ў каго не заставалася сумненьняў, гэта падарунак. Не забывала яна надарыць асьляпляльнай усьмешкай і столік Кейна.
На чацьвёрты раз ён на самай справе зазначыў яе. — Вы вельмі добрая да гэтых пажылых дам, спадарычня А’Коўнэр, — сказаў ён.
— Гэта мая маці і колькі яе сябровак. Ім падабаецца сустракацца тут. А мне прыемна бачыць яе, яна, ці бачыце, жыве ў вёсцы.
— Вось як, а дзе вы жывяце? — пацікавіўся ён з чакальным агеньчыкам у вачах.
Надышла яе чарга вымавіць: «жыву ў сваёй кватэры» альбо «жыву адна». Але Коні была напагатове. — Ну, я, вядома, жыву ў Дубліне, спадар Кейн, але мару калісьці павандраваць. Прагну паглядзець іншыя гарады. — Яна нічым ня выдала сябе. Яго цікавасьць узмацнілася.
— Так і будзе, спадарычня А’Коўнэр. Вы бывалі ў Парыжы?
— Пакуль не, на жаль.
— Я зьбіраюся туды ў наступныя выходныя. Жадаеце скласьці мне кампанію?
Яна весела засьмяялася. — Гэта было бы цудоўна! Але баюся, аб тым ня можа быць і прамовы. Спадзяюся, вы добра праведзяце час.
— Магу я па вяртаньні запрасіць вас на абед і распавесьці аб паездцы?
— Буду вельмі радая.
Так гэта пачалося, раман Коні А’Коўнэр і Гары Кейна. І з таго часу Коні ведала, Сабіна Кэсі, яго цудоўны сакратар, ненавідзіць яе. Яны як маглі хавалі свае адносіны, але гэта было досыць складана. Калі яго запрашалі, напрыклад, у опэру, яму карцела ўзяць яе з сабою. Ён не жадаў ісьці з натоўпам прыяцеляў. Іх імёны неўзабаве злучылі. Адзін з журналістаў апісаў яе як яго бялявую спадарожніцу.
Яна ўбачыла гэта ў нядзельнай газэце. — Мне не падабаецца, — сказала яна. — Гэта ператварае мяне ў нешта нязначнае, амаль у тандэт.
— Тое, што ты мая спадарожніца? — ён зьдзіўлена прыўзняў бровы.
— Ты выдатна разумееш, што я маю на ўвазе. Слова спадарожніца і ўсё што пад ім разумеецца.
— Паслухай, не мая віна, што яны памыляюцца. — Ён прыклаў шмат моц, каб схіліць яе да ложка, але яна ўпарта адмаўлялася.