Не закаваная ў бетон
Паміж травы жыве дарога.
На ёй слядоў птушыных многа.
Над ёй калоссяў перазвон.
Тут вецер ходзіць. Ручаёк
Пасля дажджу шуміць нястрога.
І як сярэбраны плужок,
Бяжыць, узорвае дарогу.
Тут кружаць пчолы i чмялі.
Тут нівы дожджык палівае.
Жыве дарога палявая,
Як прадзеды мае жылі.
Пад сонцам дня, пад бляскам зор
Жыве з адкрытаю душою.
Сама, не змогшы стаць шашою,
Выводзіць іншых на прастор.
* * *
Толькі прыпыні на міг дыханне,
Мурашоў пачуеш галасы.
Я люблю грыбное паляванне,
Бор,
сталіцу птушак i расы.
Па імхах ступаю асцярожна,
Цішыні не абрываю ніць.
І рука сціскае востры ножык.
І душа іскрыцца i звініць,
Што мне трэба? Шум лясны. I неба.
І святая радасць адкрыцця.
Зерне я. Мяне чакае глеба,
Дзе павінен уваскрэснуць я.
Кожную травінку прыкмячаю,
Страказы зіхоткае крыло...
Не грыбы я сёння і тут шукаю,
А маленства, што ў лясы пайшло.
Размаўляючы з баравікамі,
З дрэвамі, я ў гэты светлы час
Радасць п'ю маленькімі глыткамі,
Каб пакінуць, людзі, i для вас.
* * *
Таемнае жыццё раслін.
Свет незабруджаны, зялёны.
У ім жывуць свае законы,
Свой лік стагоддзяў і хвілін.
Магчыма, дрэвы і кусты
Пяюць, смяюцца і сумуюць,
Спрадвечны свой хаўрус шануюць
І ў лесе між сабой браты.
А мо ім згоды не стае,
Мо напаткаў ix лёс няўдалы,
І ў ix свае ёсць феадалы
І цемрашалы ёсць свае.
* * *
Куст лазы, як зялёны спрут,
Нетаропка на сцежку выходзіць...
Мне здаецца — я жыў ужо тут
У якімсьці далёкім стагоддзі.
Мне здаецца — я бачыў ужо
Пад злінялага неба блакітам
І вось гэты зацішны лужок,
І вось гэтых чмялёў басавітых.
Быў галодны i стомлены свет.
Мы схаваліся ля вадапою.
І глядзеў я, як мамантаў след
Заліваецца рыжай вадою.
* * *
Ізноў усхліпвае асіна.
Стань ля яе, душой замры —
Чырванакосая дзяўчына
Аб нечым плача ў гушчары.
Ці мо яе пакрыўдзіў вецер?
Ці чалавек яе пракляў?
Ці восеньскі туманны вечар
На плечы рукі ёй паклаў?
Яна заходзіцца ад плачу,
Рыдае. А ў лясным жыцці
І радасць светлую, i ўдачу
І ёй хацелася знайсці.
Пяюць бярозкі-каралеўны.
Балююць сосны. А яна
Вось так i будзе тут, напэўна,
Заўжды адна, заўжды адна.
Хто ёй падорыць суцяшэнне?
Навучыць хто,
як трэба жыць?
Ад макаўкі i да карэння
Залаталістая дрыжыць.
Ідзіце, едзьце за край свету.
Я ж ля асіны настаю.
Я, як завешчана паэту,
Таго, хто плача,
больш люблю.
* * *
Як абрыдлі вы ўсе, міноры!
Плач цішэй, журботная медзь.
Кроў міногі, халоднай міногі
Я не меў i не буду мець.
Той, хто енчыць ад страху штодзённа
Хто баіцца ікаравых крыл,
Мне не сябра — ён кроў чырвоную
На зялёны змяніў хларафіл.
ШКАДАВАННЕ
Не варты чалавека звання
Той, хто не зведаў шкадавання
Да птушкі, што з вышынь блакіту
Была раптоўным стрэлам збіта,
Да зайца ў клетцы, да мядзведзя,
Што ў цырку на вярблюдзе едзе.
Не забывай пра шкадаванне,
Ты, што ідзеш на паляванне
І проста так, не дзеля ежы,
Жывое б'еш, жывое рэжаш.
Адчуй, што бег жыцця кароткі,
Што дрэвы ў лесе — твае продкі,
Убач сястрою роднай рэчку,
І твая стрэльба дасць асечку.
Павер чужой слязе і ране.
Людзьмі нас робіць шкадаванне.
* * *
Няма марсіянскіх каналаў,
Нідзе ix след не відзён.
Сумна i крыўдна сканала
Мара юначых дзён.
Навука сваё даказала,
Убачыла праз туман:
Няма марсіянскіх каналаў,
А значыць, няма марсіян.