* * *
Калі скуе мароз крыніцу
I з ног збівае снегавей,
Умей над пропасцю спыніцца,
Сваю бяду сустрэць умей.
Яна наваліцца знянацку,
Пасее ў сэрцы чорны страх.
Ты станеш папяровай цацкай
У вогненных яе руках.
Ды сонца ўбач праз аблачыны,
Ды помні ў лютай барацьбе,
Што ёсць твой дом, твая жанчына,
Якая верыць у цябе.
* * *
Жаночы позірк, як ручай вясновы.
Яшчэ злуе, упарціцца зіма,
Але змятае ён запоры-сховы
I паратунку ад яго няма.
Я зімнім быў, ды ўжо душа смяецца.
Спяваю я i вершы я пішу,
Як быццам у грудзях заместа сэрца
Падвоблачнага жаўранка нашу.
Быў ледзяным я, снежным быў,
а сёння
Сатканы я з гарачых прамянёў.
Каханая, жаданая, мадонна,
Вясновая, мне не хапае слоў.
Не трэба слоў.
У травах згубім словы.
Шчаку рамонак знобка апячэ.
Жаночы позірк, як ручай вясновы.
Няхай ён вечна у душу цячэ.
* * *
Толькі вясна іскрыста
Зорак запаліць кастры,
Хлопчыкі-гітарысты
Зноў запяюць на двары.
Сто пражыві ці трыста
Доўгіх, як памяць, гадоў,
Хлопчыкі-гітарысты
Пець будуць зноў i зноў.
Недзе, як дзікі голуб,
Месяц спіць у траве.
Ломкі ўзвіваецца голас.
Сэрца каханнем жыве.
Слаўлю чыстых i юных,
Слаўлю вячэрні двор,
Слаўлю вечныя струны,
Вечны сардэчны хор.
КРЫМ
Сонца жоўтая гарошына
Коціцца за Карадаг,
Той, што з профілем Валошына
Падпірае неба дах.
Крым, не першы я адважыўся
Тут спыніцца на начлег.
На тваёй патэльні смажыўся
Генуэзец, скіф і грэк.
Чайка голас выпрабоўвае.
Цэлы век ёй галасіць.
Хваляю белагаловаю
Мора Чорнае шуміць.
Тут, дзе ў шчодрым жніўні месяцы
П'ю віно i ем я сыр,
Ятаганам спіны мецячы,
Гналі ў Турцыю ясыр*.
У кастрах жалеза ўспыхвала.
Апякала твар таўро.
I хлапец, зямляк з-пад Быхава,
Тут шаптаў: «Бывай, Дняпро...»
Сонца свойскае i дзікае...
Горы... Стэпы... Вінаград...
Шчасце на зямлі адзінае,
A няшчасцяў дужа шмат.
Тут жывуць, турботы гонячы.
Тут сплывае сум, як дым.
Ды напомніў мне аб горычы
Нават Крым, салодкі Крым.
* Людзі, якіх узялі ў палон, у рабства.
* * *
Гарыш, нервуешся, працуеш,
Габлюеш найсучасны верш,
Да славы велічна прастуеш.
Калі ж — прызнайся — ты жывеш?
Душа пакрыта гладкім лакам,
Ды стукне вечнасць у акно,
I ўздрыгнеш, бо даўно не плакаў
I не смяяўся ты даўно.
* * *
Мой век — мая трывога,
Маёй сяўбы палі.
Як мала i як многа
Жыву я на зямлі.
~ 17 ~