ДОЙЛІД
Як у сваё прызванне вера,
Як чысты голас з нематы,
Прысніцца Эйфелева вежа
Ці ленінградскія масты.
І ты, такі усхваляваны,
Пад зорным мроістым дажджом
Стаіш, як непабудаваны,
I невядомы людзям дом.
За прыгажосцю ў край няблізкі
Імчыш. На Марс ляцець гатоў!
А пад нагою камень Мінска,
Якому тысяча гадоў.
* * *
Мой горад, ты не змружыш воч,
Не спіш, маўклівы, чуйны, строгі.
Зноў уразаецца у ноч
Машына «хуткай дапамогі».
Ляціць святло турботных фар.
I ў тым святле — трывога века.
Гадай: інсульт або інфаркт
Зваліў знячэўку чалавека.
Хто быў ён? Што ён сёння сніў —
Сцяжынку ў лесе? Мора кветак?
Хоць слоўца цёплае шапні
Ты чалавеку напаследак.
* * *
Ідзе павольны снегапад
Над белаю зямлёю.
Мой снегапад, мой белы брат,
Вазьмі мяне з сабою.
Мы паплывем у ціхі край.
Мы там свой сум утопім,
Дзе адгарэў асенні гай
I снег ляжыць, як попел.
Там заяц з цішыні палёў
Імчыць, ласун рахманы.
Ён ланцужком сваіх слядоў
Да страху прыкаваны.
Там лёд блішчыць. Там лес шуміць,
Затоена i глуха.
Там праз імглу мы будзем плыць
На крыллях завірухі.
Я ўбачу родную зямлю,
Зімовую, начную.
Чым я жыву, што я люблю,
Як запавет, адчую.
Паміж каменных гарадоў,
Паміж палёў скалелых
Я ўбачу край сваіх дзядоў,
Зажураны i белы.
ЗЯМЛЯ КУПАЛЫ
Тут Ён прайшоў.
Тут промні скачуць
На хвалях рэк. Цвітуць сады.
Няма слядоў.
Ды сэрца бачыць
Паэта вечныя сляды.
Пясок жаўтлявы. Пыл дарожны.
Сустрэчны вецер. Дождж і золь.
Зямля, прайсціся асцярожна
Па гэтых сцежках нам дазволь!
Нашэпча сонечныя словы,
Змарнеламу акрыліць дух
Дарога ручаёў вясновых,
Дарога зімніх завірух.
Маланка ў дуб з нябёсаў цэліць,
Рыхтуе свой агністы ўдар.
Тут Ён прайшоў.
Іван Луцэвіч.
Купала. Песні валадар.
І ў лузе плакала жалейка.
І на знядоленай зямлі
Драўляны век i век жалезны
Адною каляёй ішлі.
У сіле гордай і ў бяссіллі,
З кіёчкам простым у руках,
Па песню людзі тут хадзілі,
Ды песні Ён акрэсліў шлях.
Сцяжынкамі і бальшакамі
Ён крочыў праз імглу гадоў.
Ён песні крылы даў i памяць,
Каб помніла сваё гняздо.
Паклон табе, зямля Купалы!
Хай паліць сэрца твой агонь:
Зялёны ліст і ліст апалы.
Ручай.
На лузе вольны белы конь.
Пакрыўджаная ветрам ліпа.
Туману ціхі табунок.
І навальніца, што гняўліва
Маланкай жыхкае здалёк.
Паклон табе, зямля Купалы!
І радасць ты, і светлы сум.
Зямля вячыстая, як мала
Мы ведаем тваю красу...
Зямля Купалы... Зоркі ў высях...
Хто духам, сэрцам малады,
Ідзі па ёй.
І апячыся
Аб нашых прадзедаў сляды.
І, нібы кропля акіяну,
Аддай усю сваю любоў
Зямлі адважных партызанаў,
Зямлі адважных песняроў.
Будзь сынам ёй, надзейным сынам.
Хай боль яе табе баліць.
...А ў лузе млее канюшына.
І просіць кнігаўка папіць.
І так прывольна, так прасторна!
Лье сонца чырвань на палі.
Здаецца, раздзімаюць горны
За небасхілам кавалі.
І замірае спелы колас.
І хлебароднаю парой
Гучыць, ляціць Купалаў голас
Над гэтай вечнаю зямлёй.
* * *
Maix дзядоў сялянскія імёны —
Язэп, Марцін, Давыд, Кандрат, Якуб —
Вы з далечы плывеце заімглёнай,
Каб зноў крануцца нечых душ i губ.