* * *
Ты заплáчаш, я заплáчу,
Засмяешся — i я вясёлы,
Калі сонца чырвоны мячык
На зялёныя скоціцца долы.
Разам нам сумаваць i смяяцца
I каханне дзяліць назаўсёды.
Пэўна, душы з аднолькавых матрыц
Адлівала калісьці прырода.
* * *
Сяброў шукаю.
Штохвілінна
Тугой сябе гняту.
Сярод асфальту так травінку
Шукаў бы дзікі тур.
Пад валтузню вясновых рэкаў,
Пад шапаценне дрэў
Прыходзіць сум па чалавеку,
Якога не сустрэў.
І песні нашыя i сэрцы
Мы з ім маглі б з'яднаць.
Ён аднадумцам, аднаверцам,
Ён братам мог бы стаць.
І разам (бы ў адным акопе,
Калі — да скроні скронь)
Дзялілі б мы халодны попел
І залаты агонь.
СЦІПЛЫ ЧАЛАВЕК
Які ён быў?
Звычайны. Будзённы.
Цярплівы. Цвярозы. Меў трое дзяцей.
I не любіў здымацца на фоне
Высокіх гор i вялікіх людзей.
* * *
Зноў вясна пратрубіла трывогу,
Колькі промняў і колькі ільдзін!
Вось выходзіць малы на дарогу.
Сто кірункаў, а хлопчык адзін.
Будзе ўсё: сустрэчы, расстанні...
І пад позіркам зорак і хмар
Я хвалююся: кім ты станеш,
Дваццаць першага веку жыхар?
Станеш сейбітам? Станеш паяцам,
Каб крычалі табе: «Рассмяшы»?
У якія ты трапіш пальцы,
Пластылін дзіцячай душы?
СЫНУ
Хочаш вырасці ты, стаць дарослым хутчэй.
Я таксама хачу.
Але ў змроку начэй
Я шапчу: «Не старэй. Не ляці праз гады!
Пакуль ты малады,
я — малады».
* * *
Вазьміце ўсё, што ёсць,—
Нуду залатарунную.
Вярніце маладосць,
Вярніце волю юную.
Вярніце снегу пах,
І лёгенькія саначкі,
І сонца на губах
У маладзенькай Ганначкі.
Тады мы ў свет ішлі
Наіўнымі, зялёнымі.
I рэкі ўсёй зямлі
Былі нам Рубіконамі.
Гарэў крыві пажар.
Мы кпілі над няўдачамі.
Зямны здаваўся шар
Нам валейбольным мячыкам.
Быў кожны малады.
Раздольна песня пелася.
Скажыце ж мне: куды,
Куды ўсё гэта дзелася?
Нас хіліць над адхон
Марозны вецер вечнасці.
Ды ёсць людскі закон
Спагады i сардэчнасці.
У вечнасці раку
Ляцяць секунды кроплямі.
Вазьмі маю руку,
Адважную i цёплую.
Маю руку вазьмі,
І перад далячынямі
Застанемся людзьмі,
Салдатамі, мужчынамі.
Сто бур, як сто плугоў,
Хай шлях наш пераворваюць.
Зямля — гняздо сяброў,
А не балота ворагаў.
Смялей наструнь крыло —
Сустрэнем не авечкамі
Чырвонае святло
На светафоры вечнасці.
ШАХМАТЫ
Уладзіміру Скарынкіну
Забудзем пекла з раем,
Намэнчымся як след
У шахматы гуляем,
Шліфуем інтэлект.
Над дошкаю пярэстай
Камечу бараду,
Штурмую Эверэсты,
Па полюсе іду.
Ах, шахматнае войска,
Строй пешак і сланоў.
Кручок прынадна-востры
Глытаю зноў і зноў.
Я — першы, першы, першы.
Праціўнік, вус грызі.
Я — пешка, пешка, пешка,
Ды рвуся я ў фярзі.
Яшчэ націсну трошкі...
Яшчэ...
Яшчэ...
І ўсё!..
За шахматнаю дошкай
Ідзе гульня ў жыццё.
Тут з ног збіваюць буры,
Тут не змаўкае гром.
Драўляныя фігуры
Напоўнены агнём.