Я зірнуў услед за капітанам на бакавыя экраны. У іх Сакст быў ужо велічынёй з футбольны мячык. Велічная, пагардлівая Аэста, што плыла побач з ім, зіхацела бэзава-залацістым пералівам. Але ў яркім бляску планет ужо не было адцення былой няветлівасці.
— Проста не магу ўявіць сабе Свет, які стварыў гэткага дасканалага гіганта, як Сакст! — узрушана ўсклікнула Вольга. — Наколькі ж ё'н павінен быць незвычайны і прыгожы! Няўжо мы так нічагуткі не даведаемся пра яго? I ніколі не сустрэнемся больш з будучымі разумнымі жыхарамі Аэсты?
— Хто ведае, — крыху задумаўшыся, адказаўдзяўчыне Зураў. — Можа, калі-небудзь мы, зямляне, пачуем іх покліч...
Ціхая, пяшчотная, надзвычай меладычная музыка, якая раптам напоўніла рубку, прымусіла капітана змоўкнуць. Мелодыя лілася не з дынамікаў нашых прыёмнікаў— аднекуль зверху. Прытаіўшы дыханне, мы слухалі велічныя чыстыя высокія гукі, якімі не могабазвацца на Зямлі ніводны музычны інструмент. Гукі напаўнялі памяшканне дзіўным чароўным водарам, прымушалі ўсхвалявана біцца нашы сэрцы.
— Вось вам і адказ на ваша пытанне,—узрушана кінуў Зураў Вользе. — Што гэта, як не запрашэнне?.. Запрашэнне да будучага кантакту з разумнымі жыхарамі Аэсты...
Быццам зачараваныя, мы працягвалі слухаць велічную прыгожую музыку, якая лілася з бязмежнай прасторы. Безумоўна, развітальную музыку Сакста, які, бы той сябар, прыязна ўсміхаўся на.м з чарнаты бясконцага касмічнага мора ўжо маленькай бялёса-зіхоткай зорачкай...