Dat is een aspect van Ledom dat wij Charlie Johns nooit verteld hebben, omdat hij het nooit zou geloven. Geen enkele homo sap. zou dat willen of kunnen. In de geschiedenis heeft bijna niemand ooit de kracht en de wijsheid gehad om afstand te doen, iets op te geven, behalve onder dwang. Wij moeten blijven zoals we zijn en de twee wegen naar ons innerlijk — religie en liefde — open houden. Af en toe moeten wij kijken of homo sap. al in staat is tot leven, liefhebben en aanbidden, zonder de steun van ingeprente biseksualiteit. Als hij zo ver is — en dat duurt misschien wel tien- tot vijftigduizend jaar — zullen de Ledomieten ophouden te bestaan. Wij zijn geen Utopia. Een Utopia is klaar, volmaakt, volgroeid. Wij zijn conservatoren, een overgang, een brug, zo je wilt.
Het ongeluk van Charlie Johns gaf ons de kans om te zien hoe homo sap. op Ledom zou reageren. Je zag wat er gebeurde. Maar Soutin geeft ons misschien een kans om te zien of de homo sap. werkelijk volwassen kan worden.’
‘Je bedoelt dat zij een nieuwe...’
‘Geen nieuwe homo sap. De oude, met een kans om zonder haat te leven. Met een hand die hen zal leiden.’
Grocid en Nasive glimlachten: ‘Dat is onze specialiteit.’
Maar Mielwis schudde het hoofd: ‘Die van Philos en Froure, denk ik. Zij moeten bij elkaar blijven, want dat hebben ze verdiend. Laat ze aan de rand van Ledom wonen, dat zijn ze gewend. De jonge mensen moeten alleen hèn kennen, en een herinnering aan ons hebben. Zij moeten zorgen dat wij een mythe worden voor hun kinderen en kleinkinderen. En op een dag zullen wij opnieuw met het mensdom beginnen — misschien het mensdom ontmoeten. Dan kan Ledom verdwijnen en het mensdom eindelijk beginnen...’
Op een nacht vol sterren stonden Philos en Froure enkele minuten buiten de Rand in de ijle, koude lucht. Na een echt familiediner waren Quesbu en Soutin een uur tevoren naar hun huis op de rand van het plateau gegaan.
‘Froure...’
‘Ja?’
‘De kinderen...’
‘Ja,’ zei Philos. ‘Ik weet het. Je kunt er moeilijk de vinger op leggen maar er is iets verkeerd.’
‘Misschien... zwangerschap?’
‘Misschien...’
Plotseling klonk er uit de sterrenzilveren lucht: ‘Philos!’
‘Quesbu! Wat is er? Ben je iets vergeten?’ Met het hoofd naar beneden dook hij op uit de duistere schaduwen. ‘Ik... ik... Philos! Soutin is ongelukkig!’
‘Waarom dan?’
‘Ik...’ Opeens hief hij zijn hoofd op en in het zilveren licht van de sterren zagen zij zijn tranen glinsteren. ‘Soutin is zo lief, maar aldoor houd ik van iemand die Laura heet en ik kan er niets aan doen!’ barstte hij uit.
Philos sloeg zijn arm om zijn schouders en lachte. Maar hij lachte zo zacht en begrijpend dat het een troost was. ‘Dat is niet jouw maar Charlies Laura,’ zei hij. ‘En Charlie is dood, Quesbu.’
‘Denk alleen aan het liefhebben, maar vergeet Laura,’ zei Froure.
‘Maar hij hield zoveel van haar,’ zei Quesbu.
‘Froure heeft gelijk. Hij hield van haar. Gebruik die liefde. Die is groter dan Charlie. Charlie is dood, maar zijn liefde leeft nog. Neem het en geef het aan Soutin.’
Plotseling werd de lucht zilver en de sterren waren verdwenen. Froure gaf een schreeuw. Hun vertrouwd plateau was opeens iets vreemds onder de zilveren hemel zoals van Le-dom.
‘Het komt dus, eindelijk komt het,’ zei Philos. ‘Ik vraag me af wanneer Seace dat veld weer kan wegnemen. Ga gauw naar Soutin, jongen. Zeg haar dat er niets aan de hand is, dat de zilveren lucht ons beschermt.’
Quesbu rende weg en Froure riep hem na: ‘Zeg haar dat je van haar houdt!’
Quesbu wuifde als Charlie Johns en verdween tussen de bomen.
Froure zuchtte, en lachte ook, een beetje.
‘Ik denk niet dat ik het hem vertellen zal,’ zei Philos. ‘Liefde is te groot om te bederven. Arme Charlie. Zijn Laura trouwde met iemand anders, weet je.’
‘Dat wist ik niet.’
‘Ja. Je weet dat je de cerebrostilus op ieder gewenst moment kunt afzetten. Seace en Mielwis zetten hem af op het moment dat Charlie een en al liefde was: misschien zou hij Ledom dan een beetje beter begrijpen. Maar in werkelijkheid ging zijn herinnering verder.’
‘Hij zat in dat vliegtuig omdat hij weg wilde van...’
‘Ik ben bang van niet. Hij had genoeg van haar en daarom trouwde ze iemand anders. Maar dat zal ik Quesbu niet zeggen.’
‘Alsjeblieft niet,’ zei Froure.
‘Amateurs in de liefde,’ grinnikte Philos. ‘Charlie ging in dat vliegtuig naar een plaats hier in de buurt. Er was een aardbeving en...’ Hij keek op en gaf een schreeuw.
De lucht begon te glinsteren, en toen te schitteren.
‘O,’ riep Froure. ‘Wat mooi!’
‘Fallout,’ zei Philos. ‘Ze zijn weer bezig. De idioten.’
Zij begonnen te wachten.
Naschrift
Jullie homo saps. zijn grappige mensen. Zojuist las ik de resultaten van een enquête waaraan een groot aantal van mijn landgenoten deelnam, en een van de vragen was of men dacht dat alle mensen gelijk zijn en 61% zei Ja. Aan dezelfde mensen werd vervolgens gevraagd of negers gelijk zijn aan blanken en in dezelfde adem zei 4% Ja — en dit zonder het geluid van krakende versnellingen. Ter verdere illustratie: ik schreef eens een tamelijk levendig verhaal over een man die zijn echtgenote ontrouw was en niemand riep schande tegen mij. Toen schreef ik over een vrouw die haar man ontrouw was en niemand riep schande tegen mijn vrouw. Maar toen schreef ik een stuk over een paar homoseksuelen en het regende in parfum ondergedompelde kaarten en brieven in paarse inkt met groene hoofdletters. Om met de goede Philos te spreken: jij kunt niet objectief zijn over seks, en vooral niet wanneer het buiten bepaalde lijnen valt. Daarom: laat iedereen zich met zijn eigen zaken bemoeien. Ik draag geen zijden sporran.
Theodore Sturgeon