радзіма ў крыві як допінг яе не бывае мала
няхай адшукаць няпроста але і згубіць складана
2012
калыханка
Сон ніяк не бярэ, хоць стома
агарнула яшчэ пад вечар?
Паратунак даўно вядомы:
можна доўга лічыць авечак.
Супакойся, заплюшчы вочы —
бо разгадка тваёй таямніцы
дужа простая: сёння ўночы
ты не спіш, каб камусьці
сніцца.
2013
песні пра любоў
кастрычнік, рыжская электрычка
імчыць у вырай на сініх крылах.
дурная айчына кашку варыла,
а нам з табой расхлёбваць да крышкі.
аднаму дала, другому дала —
а трэці і сам не ідзе да стала.
не хоча жэрці — ляжыць у кювеце
і гэтага ёй не даруе да смерці.
вось ён выходзіць са мною ў тамбур,
доўга падпальвае і пачынае.
скардзіцца: «кінула мяне баба.
ты мне скажы — хіба не дурная?
я ж, было, думаў — яна жанчына,
я ёй казаў, як яе кахаю,
як я хачу, як яна павінна —
а аказалася — баба дурная.
я ёй спяваў пра край верасовы,
пра азяроды ды пра ядловец —
яна ж не валодае нашай мовай,
яна мой пасыл наогул не ловіць.
хацеў, каб прыгожа, па-моднаму, з понтам,
усё каб з еўропы: бялізна, прасціны.
а ў нас з ёй не ложак — а лінія фронту,
акопы — купалаўскія мясціны.
яна чамусьці зусім не хацела
сабою ўвасобіць той светлы вобраз,
які мне вярэдзіў душу і цела —
глядзі, як закручана вывеў — во, блядзь!»
ён перакінуў на грудзі гармонік,
дым тытунёвы крыху пасплёўваў,
зноўку пайшоў спяваць па вагонах
кепскія песні на ўласныя словы.
прыпынкаў назвы луналі рэхам,
і дождж мацнеў і лупіў па шыбах,
а я ўсміхаўся, паліў і ехаў
да той, якая яго адшыла,
бо я і не думаў, нібы аб цудзе
спяваць утрапёна, звонка й высока
аб той, што ніколі нідзе не будзе,
не бачачы той, што са мной
навокал.
2012
і.к.с.
Я прайшоў і агонь, і палон, і паразаў мільён,
я пакуль не памёр, не пара закалочваць вечка.
Маю розум і зброю, і ўладу на цэлы раён —
я кірую паліцыяй у невялікім мястэчку.
Мы ляцім усе разам да зор — да сустрэчы, зямля,
час прыйшоў выбіраць — хаця розніца, зрэшты, малая:
як да жоўтых — тады нас дакладна прымусяць страляць,
да чырвоных — магчыма, адразу саміх расстраляюць.
Лепей гушкаць сваіх, чым чужых забіваць немаўлят —
аналогіі з Ірадам мроіліся ўсё болей.
Праз надзейных людзей мы даслалі ліста ў атрад
і за некалькі дзён да Каляд атрымалі паролі.
Перабілі сваіх чужых, а чужыя свае
разбрыліся па хатах раней, падалей ад граху.
Забралі сабе касу, пералічыўшы яе,
папалілі паперы і падпалілі страху,
і калі на падворку апошні загад пралунаў,
пазаскоквалі ў санкі, і вось, падганяючы коней,
мы заўважылі Зорку, што ў небе гарэла адна —
з нас ніхто не звярнуў увагі на ейны колер.
Мы ляцелі як вецер, ніхто не глядзеў назад —
вы паверылі мне як адзін, маладыя й старыя.
Мы прарвемся, хлопцы, не сцаць — нам дашлюць дэсант,
калі я абяцаў — значыць, абавязкова прыкрыюць.
За апошнімі хатамі коні памчалі ўнамёт,
і завея наўкол заспявала тужліва калядку,
а на вежы царкоўнай спакойна драмаў кулямёт,
і анёлы над замкавым валам ішлі на пасадку.
P.S.
Прытуліўшыся спінай да сасновай кары,
ты не ўцяміў, як смерць прыляцела ў грудзі,
ты не думаў, што людзі паўсюль звяры.
Падаў снег, на двары быў наступны студзень.
Ты дакладна ведаў адно, стары:
іншага канца снежня не будзе.
2012
1943
Кахай, кахай зямліцу-маці,
палі яе, палі агнём!
Наталля Арсеннева
Мы запалім, таварыш. Ды так, што бацькі не пазнаюць.
Па адной — гэта мала, запалім яшчэ і другую.
Бо калі іх не стане — а рана ці позна не стане —
цыгарэтаў не стане таксама, яшчэ пашкадуеш.
Занурыўшыся ў змрок, засынае навокал Еўропа,