Не дачакаўшыся адказу, пырснула смехам:
— Каб не задушыў шчэ, чаго добраго!..
Хімка падумала і адказала не адразу:
— Мой бьгў таксамо мажны мужчына, царство яму нябеснае!..— перахрысціла яна лоб.— I мне здаваласо — такі здаравяка ўлезе да цябе ў ложко, наваліцца і задушыць!.. Ажно ён лёгкі надто быў... Ой, лёгкі, бы хлопчык!..
Зноў абедзве прамаўчалі.
Праз вокны стала чуваць, як па вуліцы з гоманам прайшла на цвінтар новая група плянтаўскіх баб, толькі ні цётка Хімка, ні Нюрка іх не чулі — кожная перажывала сваё.
— Уй, што скажуць бабы з Забагоннікаў, калі даведаюц-цо!.. Што мама пачнуць гаварыць, што скажуць сёстры мае!..— пакруціла галавой Нюрка.— Я то, дурная, хоць і згадзіласа на гэто, не надто думаючы, але не знаю, не знаю, не ведаю, цётачку, што шчэ будзе!..
— Усе маліцімуццо за цябе! Жартанькі, такое дасі людзям — божае дзіця прывядзеш!.. Пра гэто адно ў Бібліях розных ды Івангеліях святых пішуць і з паперці бацюшкі ды архірэі ў пропаведзях расказваюць!..
Дзеўка цяжка ўздыхнула.
— Шчэ я так козтыкі баюсо — не дакраніса, як яно ссаці ў мяне будзе!
— Так адно бывае, калі цябе казыча хто чужы! Як сваё дзіця кране — не пачуеш!
— Не выду-умваеце?! — недаверліва перапытала Нюрка, бытта гэта быў самі важкі аргумент для поспеху ў яе будучай, гэтак незвычайнай, ролі.
— Вядомо. Тваё цело, твая крывінка — сама ж ты сябе не баішса, казычы не казычы!
— Дальбо, праўда...
Жанчыны апусціліся на калені перад іконай дзевы Марыі, пачалі горача маліцца:
— Ойчэ наш, іжэ ясі на небясі, да свяціцца імя тваё, да прыйдзе царство тваё, да будзе воля твая!..
— Амант! — Хімка ўстала першай і паглядзела на Нюрку: — Ну, пойдземо, пойдземо... Як ужэ яно там будзе! Чакаюць, мусі, яны з Альяшом там ужэ...
Дзяўчыну раптам агарнуў панічны страх. Яна заляманта-вала не сваім голасам:
— Ой, ой, што ж гэто я нарабі-іла, дурна-ая!.. Не пайду-у, цётачку, хібо я здурэ-эла?!
— Ну, будзе, бу-удзе табе, Нюрка, вытрыса, на, хутчэй, нас там чакаюць!..
— Я баю-усо вельмі!.. Я ж — грэшная!.. Хібо я раджу божаго сы-ына?! Куды мне, цётачку, учыніць такое, недастойнай?! Мамо-о, скажыце вы-ы мне!..
Неўзабаве Хімка ўжо вяла будучую мацер божую ў асобны домік ля царквы.
У той жа сукенцы з малінавага бархату, у цесных чорных лакіроўках на босую нагу Нюрка ішла, бы па дроце, і сарамліва апускала вочы. Натоўп жанчын расступіўся перад ёй неахвотна. Зайздросныя бабы бесцырымонна разглядалі яе ўбор, стараліся да чаго-небудзь прычапіцца і зусім не зважалі на тое, што Нюрка бачыць ды чуе.
— Ці не замаладая надто? — з помслівым абурэннем абменьваліся заўвагамі.
— Дваццаць два ёй, не болей!..
— I я кажу!.. Дзева Марыя павінна быць ужэ файная баба ды высокая, а гэта — бы пянёк сасновы!
— У самы раз! — стрымлівала іх Хрысціна.
— Кажуць, ніхто не згаджаўсо!
— Няпраўда, бабы! Было ахвотніц много! Альяшоў крыж на гэту паказаў!
— Азначана святым духам!..
— I пасціласа кожны раз, і моліцца як трэ!.. I бацькі яе таксамо бедныя!..
— Але, гляньце, сукенка як тапырыцца!
— I лякеркі абула, бы на які вялікдзень!
— Шчэ ніткі тырчаць якіясь!..
Руселіха прызвала да парадку:
— Ай, не чапляймосо, бабы, ёй і так страшно! Бач — спацела як, бедная!
— А ты не баяласа б, думаеш?!
— Не барані, Хрысціна, ведала, на што ішла!
— Каб толькі ўсё было добро!..
— Дзе той хлапец, чаму не ідзе ўжэ?!
— Унь, а малыя, а малы-ыя — платы як абляпілі!..
— Дзеці, марш дахаты!.. Ну, каму сказала?!
— Ага, так яны цябе і паслухаюццо — не тыя цяпер дзеці! Сабак каб нацкаваў хібо!..
Гэтым часам Хімка з Нюркай зніклі ў доміку, і напружа-насць адразу спала.
На цвінтары жанчыны паспелі зацягнуць ужо новы гімн, але нарэшце з'явіўся прарок, і цёткі раптоўна прыціхлі.
Побач з Альяшом — не то з цынічнай, не то з легкадумнай усмешкай на скуластым твары добра харчаванага малатабойца вясковай кузні, з запраўленымі ў высокія халявы нагавіцамі-клёш замест ірвання, з кепкай набакір, пружыністай хадой крочыў «Архіпатрыцый» — рослы крэўскі каменячос,— ён хвацка перакатваў між вуснаў цыгарку.
Па натоўпе зноў пракацілася іскра ажыўлення.
— Унь, вядуць!
— Вяду-уць-такі!..
— Дачака-аліса!..
Жанчын бытта хто раптам падмяніў. Якіясьці прысмірнелыя, з набожным жахам ці захапленнем, а іншыя са звычайнай бабскай цікавасцю шапталі:
— Гэты?
— Гэ-эны!..
— Мой мужык шчэ ўчора мне яго на вёсцы паказваў, цяпер я адразу пазнала!