Helaas had Min kennelijk aan de deur staan luisteren, en de jonge vrouw had niet veel geduld, ik heb tegen Harine gezegd dat het zo niet zou gaan,’ zei ze op hoge toon terwijl ze de kamer binnenstormde. ik heb tegen haar gezegd dat ze gestraft zou worden vanwege het verdrag dat ze met Rhand heeft gesloten. Pas daarna wordt ze Vrouwe der Schepen, en ik kan niet zeggen of dat over tien dagen of pas over tien jaar gebeurt.’ Min was een slank en mooi meisje met hooggehakte rode laarzen die haar langer deden lijken dan ze was. Haar donkere haar hing in krulletjes tot op haar schouders en ze had een lage, vrouwelijke stem. Ze droeg echter jongenskleren: een rode jas en een blauwe broek. Op de omslagen en het onderste deel van de mouwen van de jas waren kleurige bloemen geborduurd en de broekspijpen waren aan de buitenkant versierd met verticale banden, maar dat deed niets af aan het feit dat het een jas en een broek waren.
‘Kom binnen, Min,’ zei Cadsuane op een toon die anderen meestal wel weer bij de les bracht. Er verschenen felle blossen op Mins wangen. ik vrees dat de golfvrouwe inmiddels alles ontdekt heeft wat er over jouw schouw te ontdekken valt. Maar afgaand op je ongeduld heb je misschien het aura van iemand anders gelezen en wil je me zeggen wat je gezien hebt.’ Ze hadden in het verleden hun voordeel gedaan met de vreemde gave van het meisje, en het zou in de toekomst weer nuttig kunnen zijn. Misschien. Voor zover Cadsuane kon vaststellen, loog ze nooit over wat ze opmaakte uit de beelden en aura’s die ze bij mensen zag, maar ze was er niet altijd even openhartig over – vooral niet als het aankwam op die ene persoon over wie Cadsuane het allerliefst meer zou weten.
Ondanks haar rode wangen hief Min koppig haar kin op. Ze was veranderd sinds Shadar Logoth. Misschien was het al eerder begonnen, maar hoe dan ook was het geen verandering ten goede. ‘Rhand wil dat u bij hem langskomt. Hij zei dat ik het netjes moest vragen, zodat u niet zo bits zou reageren.’
Cadsuane keek haar alleen maar aan en liet een lange stilte vallen. Bits? Nee, beslist geen verandering ten goede. ‘Zeg maar tegen hem dat ik kom zo gauw ik kan,’ zei ze uiteindelijk. ‘Doe de deur stevig achter je dicht als je weggaat, Min.’ De jonge vrouw deed haar mond open alsof ze nog iets wilde zeggen, maar ze was zo verstandig om zich te bedenken. Ze maakte zelfs een nette buiging, hoewel die belachelijke laarzen het effect een beetje bedierven, en deed de deur stevig achter zich dicht. In feite sloeg ze hem zowat dicht. Verin schudde opnieuw haar hoofd en stootte een lachje uit dat maar een klein beetje vermaakt klonk. ‘Ze is verliefd op die jongeman, Cadsuane, en haar hart zit in zijn broekzak. Daar gaat ze als eerste op af, en daarna pas op haar verstand, wat jij ook doet of zegt. Ik denk dat ze bang was dat hij dood zou gaan, en je weet dat een vrouw zich dan vaak alleen maar steviger aan een man vastklampt.’ Cadsuane klemde haar lippen op elkaar. Verin wist meer over dat soort relaties met mannen dan zij – ze vond het niet juist om zich op die manier in te laten met haar eigen zwaardhanden, zoals sommige Groene zusters deden, en andere mannen waren altijd verboden terrein geweest – maar de Bruine zuster was zonder het te beseffen dicht bij de waarheid gekomen. Cadsuane dacht althans niet dat de andere zuster wist dat Min een binding was aangegaan met dat Altor-joch. Zij wist het zelf alleen omdat het meisje het zich had laten ontvallen. Zelfs de koppigste mossel moet uiteindelijk zijn vlees prijsgeven als je dat eerste barstje in de schelp hebt gemaakt. En soms trof je onverwacht een parel aan. Ja, Min zou de jongen in leven willen houden, of ze nu van hem hield of niet, maar dat wilde Cadsuane even graag.
Verin hing haar mantel over de rug van een hoge stoel, liep naar de dichtstbijzijnde open haard en stak haar handen uit om ze te warmen aan de kleine vlammen. Je kon niet beweren dat Verin zweefde, maar haar bewegingen waren sierlijker dan je van zo’n dikke vrouw zou verwachten. Was dan alles misleidend aan haar? Iedere Aes Sedai zette in de loop der tijd steeds vaker een masker op. Na een tijdje werd het een gewoonte. ‘Ik geloof dat de toestand in Tyr toch nog vredig kan worden opgelost,’ zei ze terwijl ze in de vlammen tuurde. Het leek wel alsof ze tegen zichzelf praatte. Of misschien wilde ze alleen dat Cadsuane dat zou denken. ‘Hearne en Simaan beginnen wanhopig te worden. Ze zijn doodsbang dat de andere hoogheren terug zullen komen uit Illian, zodat ze vast komen te zitten in de stad. Gezien de beperkte keuzes die ze hebben, kunnen ze er misschien toe overgehaald worden om Darlin te aanvaarden. Estanda staat wat steviger in haar schoenen, maar als we haar ervan kunnen overtuigen dat ze er voordeel bij kan behalen...’ ik heb je toch opgedragen om je niet bij hen in de buurt te wagen,’ onderbrak Cadsuane haar streng.
De gedrongen vrouw knipperde verbaasd met haar ogen. ik ben ook niet bij hen in de buurt geweest. Op straat hoor je altijd het ene gerucht na het andere, en ik weet hoe ik geruchten met elkaar moet verbinden en er iets van de waarheid uit opmaken. Alanna en Rafela heb ik wel gezien, maar voordat ze me konden ontdekken ben ik weggedoken achter een man die achter een handkar vleespasteitjes stond te verkopen. Ik weet zeker dat ze me niet gezien hebben.’ Ze zweeg. Ze stond duidelijk te wachten totdat Cadsuane zou uitleggen waarom ze ook de zusters moest mijden.
‘Ik moet nu naar die jongen toe, Verin,’ zei Cadsuane echter. Dat was het probleem als je ermee instemde iemand raad te geven. Zelfs als je erin slaagde alle – of in elk geval de meeste – voorwaarden te stellen die je wenste, moest je vroeg of laat een keer komen als ze je riepen. Liefst laat, natuurlijk. In dit geval bood het haar echter een mogelijkheid om te ontsnappen aan Verins nieuwsgierigheid. Eigenlijk was het antwoord op Verins onverwoorde vraag heel eenvoudig. Als je alle vraagstukken zelf wilde oplossen, draaide het er uiteindelijk op uit dat je er niet een kon oplossen. En bij sommige vraagstukken deed het er op de lange termijn niet toe hoe ze opgelost werden. Door geen antwoord te geven, liet ze Verin echter zitten met een raadsel waarover ze kon piekeren. Dan had ze tenminste iets om zich mee bezig te houden. Als Cadsuane niet zeker was van iemand, wilde ze ervoor zorgen dat dat wederzijds was. Verin raapte haar mantel op en verliet samen met haar het vertrek. Was ze soms van plan om mee te gaan? Ze hadden de zitkamer nog maar nauwelijks verlaten of ze kwamen Nesune tegen, die kwiek door de gang liep. Plotseling bleef ze staan. Er was misschien een handjevol mensen dat er ooit in geslaagd was te doen alsof Cadsuane niet bestond, maar Nesune slaagde er redelijk in. Ze richtte haar bijna zwarte ogen meteen op Verin.