Лодка тыцкаецца носам у бераг, напалавіну ўзлазіць на пясок. Перавозчык зарос рудымі, як восеньскі дубовы ліст, валасамі, адны вочы блішчаць, а барада заўсёды акуратна падстрыжаная. Жанчыны ступаюць у лодку, і яна калышацца, як начоўкі на арэлях. Далоні ў перавозчыка шырокія, аблапістыя, грабе вяслом — лодка ляціць, як птушка.
Ленка апусціла за борт руку — вада ўдарыла ў пальцы, туга, як вяроўкаю ўсё роўна.
Па лузе ўжо рассыпаліся касцы, шукаюць свае палосы, галёкаюць, махаюць рукамі.
— Пазнавата выбраліся мы сваім табарам! — пакруціў галавою Грышка.
— Паспе-е-ем!..— супакоіла Лісаветка.— Трэба легкавічку купляць... як людзі. Сеў і паехаў.
Грышка як не пачуў, нахіліўся над галінкаю з завялымі лісцікамі, што тырчала з травы, вырваў яе.
— На-ка, сын, прачытай, без акуляраў не бачу.
На саструганай мецінцы хімічным алоўкам было напісана: «Пруцікаў Р. М.»
— Наша,— сказаў Міша і памахаў рукою маці і Ленцы, якія адсталі і пра нешта між сабою перашэптваліся.
— Дай-ка хустку,— сказаў Грышка Лісаветцы. Тая неахвотна зняла з галавы белую хусцінку. Грышка ўзяў яе, наматаў на граблі.— Ідзі, Міша, на той канец і кіруй мною...
Міша ведае: бацька хоча адвесці «след» з правага боку, з левага Чубатчышын Ляксей ужо адвёў і адкасіў.
Грышка пачакаў, пакуль Міша зайшоў на той канец паласы і паставіў граблі. Цэлячыся на іх, Грышка пайшоў, ледзь соўгаючы па траве нагамі, быццам шукаў упоцемку грыбы: ззаду заставалася сцежачка-след, яна і раздзяляла палосы. Бывае, што трапіцца сквапны сусед, тады ўсчынаецца сварка з-за гэтага «следу»: ты маю траву закасіў, ты маю. Быццам і праўда набярэш сена з таго «следу». Смех...
Адвялі «след». Міша скінуў з сябе кашулю, майку, узяў у рукі касу. Махнуў ёю. Дужае, моцнае ў хлопца цела, вузлы мышцаў так і заварушыліся, бы змеі, пад скураю. Толькі вось сляды апёкаў — як намуліны на скуры, быццам Міша доўга ляжаў на траве і ўстаў.
Косы ўжо звінелі-спявалі на ўсе лады, і ў іх хор далучыліся яшчэ дзве мелодыі — Грышкава і Мішава. Парванай струною дзвынкалі каля вуха злыя, патрывожаныя галодныя чмялі.
Раскідвальніцам пакуль што не было чаго рабіць, і Лісаветка пайшла да гурту баб, якія нешта ажыўлена абмяркоўвалі, як потым выявілася: Мар’я Чубатчышына скардзілася, што ў іх на паласе азярына, а камісія і пядзі не набавіла, «ета несправядліва».
Ленка колькі часу панаглядала, як бацька з Мішам косяць: даўжэюць за імі пакосы, высокія, калматыя, бы той мядзведзь у тайзе, на якога напаролася Ленка са сваім кавалерам, калі пайшлі гуляць далёка ад лагера. На скошаным залацістымі шлейкамі блішчаць дарожкі ад ног — акурат сляды ад палазоў узімку. Косы ў руках мужчын ходзяць лёгка, хвацка, але, ведае Ленка, гэта адно так здаецца: цяжэйшай работы, чым касьба, наўрад ці знойдзеш, пасля яе ўсё баліць. На БАМе што ні рабіла — капала, рэйкі, шпалы насіла, раствор мяшала, і стома, здаецца, не вельмі брала яе, а ўзялася аднаго разу за касу, як на хату прайшла пакос — назаўтра ні рукой ні нагой паварушыць не магла.
Успамін пра БАМ яшчэ болей згусціў тугу на сэрцы. Паверыла яна Трышчанку, майстру з іх брыгады, штодня ў каханні кляўся, на каленях стаяў, замуж усё абяцаў узяць, а як дайшло да... адным словам, зацяжарала яна — адразу ў кусты, балазе іх у тайзе хапае. А ён, гэты Трышчанка, прайдзісветам аказаўся, яшчэ адна дзяўчына клюнула на яго салодкія слоўцы, потым раўла, як бялуга тая ў Амуры. Праўда, і ён паплаціўся, вытурылі яго з майстроў, пайшоў ломам мярзлячча дзяўбаць. Ды Ленцы ад гэтага не лягчэй. Куды цяпер, да каго?
Каб не труціць душы бацьку і маці сваёй змаркатнеласцю, Ленка пайшла з вачэй. Дзе-небудзь у ціхім месцы, за кустамі пасядзіць, пагаруе, можа, і праясніцца ў яе на душы. Яна ўзяла з пакосу сцябліну лугавой чымы і, накручваючы на палец яе вусік, падалася да Сажа.
Ужо як бліснула скрозь прыбярэжны лазняк рака, згледзела на беразе чалавека: здаецца, ён лавіў рыбу. Набліжаючыся, думала, куды лепей звярнуць, управа ці налева, і раптам пазнала чалавека, гэта быў Іван Лукіч Шапялёў. Сорамна ўсё-такі абмінаць свайго настаўніка, і яна падышла. Ён не рыбу лавіў, а выграбаў шуфлем з затокі глей і нешта ў ім шукаў.
— О-о, Лена Пруцікава! — абрадаваўся ён.— Можа, скупнуцца хочаш, а я затоку заняў? Тут вада цёплая, што ў лазні...
— Ды не, Іван Лукіч! — зачырванелася Ленка.— Проста гуляю...
— А-а, самы раз, пакуль не накасілі вашыя касцы,— сказаў Іван Лукіч і падняў вышэй на макаўку саламяны брыль. Быў ён у сіняй безрукаўцы, цёмных штанах, калашыны якіх былі закасаныя да калень; на пяску стаялі чаравікі, з іх тырчалі шэрыя шкарпэткі. Па-вясковаму загарэлы, але той жа час і з яснаю далікатнасцю ў твары, якая сведчыла пра яго інтэлігентнасць, а можа, яснасць гэтая ішла ад позірку вачэй — праніклівага, адкрытага і лагоднага — і ад думак, што знаходзілі заўсёды нечаканы паварот і гумарыстычнае адценне.