— Мисля, че не бива.
— И аз мисля така. — По лицето му се изписа облекчение и тя отново се почувства оскърбена. „Защо не“, помисли си. Да не би да се срамува от нея?
— Ясно. И защо?
— Защото ще полудея. От напрежение имам предвид. Ти ще си там. Аз няма да мога да направя, каквото искам да направя.
— Така ли? Какво искаш да направиш? — попита тя, въпреки че знаеше отговора.
Той обгърна нежно врата й с ръка, а нейната се вдигна към кръста му и те се целунаха на улицата сред забързаните в лятната привечер хора и това бе най-сладката целувка, която щяха някога да познаят.
Така започва всичко. Всичко започва тук, днес.
И после… свърши.
— Е. Довиждане — каза той и се заотдалечава заднишком.
— Надявам се — усмихна се тя.
— И аз се надявам. Чао. Ем.
— Чао, Декс.
— Доскоро.
— Доскоро.