Vi povus loĝi ĉe mi, diris Mumintrolo malcerte.
Ne dankon, respondis la hemulo. Tio estas malsaniga kaj enfermita. Mi preferas freŝan aeron, kaj multe da freŝa aero. Nun ni eku por ne perdi tempon.
La gastoj de Mumintrolo iom post iom elvenis el la domo kaj staris rigardante.
Ĉu li ne povus plu ludi? demandis la eta knito Salome.
Por ĉio estas ĝusta tempo, diris la hemulo gaje. Ĝuste nun ni laboru.
Post kelka tempo ĉiuj gastoj okupiĝis konstrui neĝdomon sur la tabakbedo de Muminpatro. La hemulo mem banis sin en la rivero dum kelkaj frostantaj knitetoj terurite rigardis lin.
Mumintrolo kuris ĝis la bandometo tiel rapide kiel liaj kruroj kapablis.
Tu-tiki! li kriis. Hemulo alvenis… Li intencas loĝi en neĝdomo kaj ĝuste nun li banas sin en la rivero!
Ej, ĉu tia hemulo, diris Tu-tiki seriozmiene. Do ne plu estos paco ĉi tie. Ŝi demetis la fiŝvergon kaj kuniris.
Survoje ili renkontis etan Mim, kiu radiis pro ekscito. Ĉu vi vidis kion li surhavas, ŝi kriis. Ili nomiĝas skioj! Mi tuj akiros precize similajn!
La domo de la hemulo malrapide ricevis sian formon. La gastoj laboris laŭ sia plena kapablo, sed ĵetis sopirajn rigardojn al la konfitaĵa kelo. La hemulo gimnastis apud la rivero. Ĉu ne malvarmo estas mirinda, li diris. Mi neniam estas en tiel bona fizika stato kiel vintre. Ĉu ne ankaŭ vi prenos banon antaŭmanĝe?
Mumintrolo gapis al la pulovero de la hemulo, kiu estis nigra kaj citronflava kun zigzaga desegno. Li zorgeme demandis sin, kial la hemulo ne ŝajnas al li simpatia. Delonge li ja sopiris kaj sopiradis je iu kiu ne estu mistera kaj fora sed gaja kaj konkreta, precize kia estis la hemulo.
Kaj nun li sentis sin pli fremda al la hemulo ol al la kolera kaj nekomprenebla besto sub la lavtablo.
Li senpove rigardis al Tu-tiki. Kun levitaj brovoj ŝi rigardis sian ganton kaj eligis la suban lipon. Tiam Mumintrolo sciis, ke ankaŭ Tu-tiki ne ŝatas la hemulon. Li turnis sin al la hemulo kaj diris kun la afableco de malbona konscienco: Devas esti agrable ŝati malvarman akvon.
Mi ŝatas ĝin plej multe el ĉio, diris la hemulo kaj brilis al li. Ĝi forpelas ĉiujn nenecesajn pensojn kaj fantaziojn. Kredu min; troviĝas nenio tiel danĝera kiel iĝi endomulo.
Ho? diris Mumintrolo.
Jes. Oni tiel facile ekhavas ideojn pro tio, diris la hemulo. Kiam vi kutimas manĝi ĉi tie?
Kiam mi ricevas fiŝojn, diris Tu-tiki mishumore.
Mi ne manĝas fiŝojn, diris la hemulo. Nur legomojn kaj berojn.
Ĉu torfberan konfitaĵon? demandis Mumintrolo esperplene. La granda kruĉo da torfbera kaĉo estis la sola afero ne dezirata.
Sed la hemulo diris: Ne. Prefere fragojn.
Postmanĝe la hemulo surmetis la skiojn kaj supreniris sur la plej grandan deklivon, tiun kiu malsupreniris en la valon de la monto super la groto. Sub ĝi staris ĉiuj gastoj rigardante, ne sciante tute certe kion pensi.
Ili stamfis perpiede en la neĝo kaj de temp’ al tempo viŝis al si la nazon, ĉar estis tre malvarma tago.
Jen la hemulo venis glitante malsupren. Aspektis terure. Meze de la deklivo li turnis sin en nubo el glimantaj neĝeroj por gliti en kontraŭa direkto. Poste li ekkriis kaj refoje turnis sin. Li iris tien-reen kaj lia nigra-flava pulovero dolorigis la okulojn.
Mumintrolo fermis la okulojn kaj pensis: Kiom ĉiuj malsamas.
Eta Mim staris super la deklivo kriante pro ĝojo kaj admiro. Ŝi frakasis barelon kaj ligis du daŭbojn subŝue.
Jen mi venas! ŝi kriis. Senhezite eta Mim ekiris malsupren de la deklivo laŭ rekta linio. Mumintrolo malfermis unu okulon kaj vidis ke ŝi sukcesos. Ŝia kolera vizaĝeto estis plena de gaja certeco kaj la kruroj disstaris kiel rigidaj bastonoj sur la deklivo.
Subite Mumintrolo iĝis tre fiera. Eta Mim iris trafe-maltrafe, ŝi duonfale stumblis proksime al pino, ŝanceliĝis kaj retrovis la ekvilibron — poste ŝi alvenis suben kaj ridegante sidiĝis en la neĝon.
Ŝi estas unu el miaj plej malnovaj amikoj, klarigis Mumintrolo al la filifjonkino.
Tion mi kredas, diris la filifjonkino acide. Kiam oni prezentas kafon en ĉi tiu familio?
La hemulo alproksimiĝis al ili. Li demetis la skiojn kaj lia vizaĝo brilis pro amikemo kaj bonkoreco. Nun ni instruos al Mumintrolo skii, li diris.
Prefere ne, dankon, murmuris Mumintrolo kaj retretis malantaŭen. Li rapide okulserĉis Tu-tiki’n. Sed ŝi jam foriris, eble por fiŝkapti por nova supo.
Oni devas nur ne timi, diris la hemulo kuraĝige kaj ligis la skiojn ĉe la piedoj de Mumintrolo.
Sed mi ne volas… komencis Mumintrolo mizere. Eta Mim rigardis lin kun levitaj brovoj.
Nu bone, diris Mumintrolo malgaje. Sed neniu granda deklivo.
Certe ne, nur la deklivo malsupren ĝis la ponto, diris la hemulo. Fleksu la genuojn. Klinu vin antaŭen. Ne permesu al la skioj disiri. Rekta trunko. Brakoj proksime al la flankoj. Ĉu vi nun povas memori kion mi diris?
Ne, diris Mumintrolo.
Li sentis puŝon al la dorso, fermis la okulojn kaj glitis. Unue la skioj disiĝis tiel foren kiel ili povis. Poste ili suriris unu la alian kaj implikiĝis kun la skibastonoj. Super ĉio kuŝis Mumintrolo en stranga pozo.
La gastoj ekvigliĝis.
Necesas pacienco, diris la hemulo. Restariĝu, amiketo, kaj ni reprovos.
La kruroj tremegas, murmuris Mumintrolo.
Ĉio tio estis preskaŭ pli aĉa ol la soleca vintro. Eĉ la suno, al kiu li tiel ege sopiris, lumis rekte en la valon kaj vidis lian humiligon.
Nun la ponto alkuris kontraŭ lin, supren laŭ la deklivo. Mumintrolo etendis unu kruron aeren por savi la ekvilibron. La dua kruro pluiris sola. La gastoj hurais kaj trovis la vivon denove amuza.
Ne plu ekzistis supren kaj suben. Nur neĝo kaj mizero kaj katastrofo.
Kaj fine Mumintrolo pendis de la saliko apud la rivera rando kun la vosto en malvarma akvo, kaj la tuta mondo estis plena de skioj kaj skibastonoj kaj novaj, malamikaj perspektivoj.
Oni ne perdu la kuraĝon, diris la hemulo amike. Ankoraŭ foje!
Sed ne iĝis plia fojo, ĉar Mumintrolo perdis la kuraĝon. Li vere faris tion, kaj longe poste li ofte revis pri kio okazus, se li irus la trian, triumfan fojon. Tiam li glitus sur la ponton laŭ bela kurbiĝo kaj turnus sin al la aliaj kun rideto. Kaj la aliaj krius pro admiro. Sed tiel do ne okazis.
Anstataŭe Mumintrolo diris: Mi iros hejmen. Iru plu laŭplaĉe, sed mi iros hejmen.
Kaj sen rigardi iun li rampis en la neĝan tunelon kaj en sian varman salonon kaj plej internen en sian neston sub la balancoseĝo.
Eksterdome li aŭdis la hemulon vokadi sur la skideklivo. Mumintrolo ŝovis la kapon en la kahelfornon kaj flustris: Ankaŭ mi ne ŝatas lin.
La prapatro ĵetis iom da fulgo suben, eble por montri sian simpation. Mumintrolo pace komencis desegni per karbo sur la malantaŭa flanko de la salona sofo. Li desegnis hemulon kiu staris surkape en neĝamaso. Kaj ene de la kahelforno staris granda skatolo da fraga konfitaĵo.
En la sekva semajno Tu-tiki obstine sidadis sub la glacio fiŝhokante. Apud ŝi sub la verda glacia plafono sidis longa vico da gastoj ankaŭ fiŝhokante. Jen la gastoj kiuj ne ŝatis la hemulon. En la mumindomo iom post iom kolektiĝis tiuj, kiuj ne zorgis, fortis aŭ kuraĝis manifestacii.
Frumatene la hemulo enŝovis la kapon tra la frakasita fenestro por lumigi al ili per torĉo. Li ŝatis torĉojn kaj bivakajn lignofajrojn — kiu do ne faras tion? — sed li iel trudis ilin en malĝustan lokon.
La gastoj amis siajn longajn, senordemajn matenojn kiam ili lasis la tagon alveni iom post iom, dum ili parolis pri siaj noktaj sonĝoj aŭdante Mumintrolon kuiri kafon kuireje.