La hemulo pensis dum kelka tempo, kio por li estis sufiĉe ĝena.
Poste li ekfosis. Li elfosis la tutan deklivon. Kaj fine li trovis ion malgrandan kaj varman.
Ne timu, diris la hemulo. Estas nur mi.
Li ŝovis la kniton inter la puloveron kaj la lamlanan ĉemizon, stariĝis kaj plu plaŭdpaŝis sur la neĝorakedoj.
Efektive li preskaŭ forgesis la kniton Salome kaj pensis nur pri varma fruktsuko.
En la sekva tago kiu estis dimanĉo la vento denove kvietiĝis. Estis varme kaj nebule kaj oni sinkis preskaŭ ĝisnaze en neĝon.
La tuta valo aspektis kiel petola luna pejzaĝo. Dunoj kuŝis kiel enormaj rondaj buloj aŭ belkurbaj altaĵoj kun tranĉile akra eĝo. Ĉiu branĉeto surhavis grandan neĝan ĉapelon. Kaj la arboj aspektis kiel altegaj kukoj komponitaj de sukeraĵisto kun originala fantazio.
Esceptokaze ĉiuj gastoj svarmis eldomen en la neĝon kaj aranĝis grandegan neĝbulan militon. Ja la konfitaĵo estis pli-malpli elĉerpita, sed ĝi vere donis al ili brakan kaj kruran forton.
La hemulo sidis sur la tegmento de la ŝtipejo ludante latunan muzikon kun la feliĉa knito Salome apud si.
Li ludis «Enmarŝo de hemuloj» kaj finis sian preferatan muzikaĵon per speciale komponita trilo. Poste li turnis sin al Mumintrolo kaj diris: Nun vi ne malĝoju, sed mi intencas tamen ekiri al Soleca Montaro. Sed venontan vintron mi promesas instrui al vi skiadon.
Sed mi ja diris, komencis Mumintrolo zorgeme.
Mi scias, mi scias, interrompis la hemulo. Vi pravis tiam. Sed post ĉi tiu neĝoŝtormo la deklivoj tie for estas vere bonegaj. Kaj pripensu kiom pli da freŝa aero troviĝas tie!
Mumintrolo rigardis al Tu-tiki.
Ŝi kapjesis. Tio signifis: Lasu lin iri. Tiu afero estas solvita, kaj nun ĉio aranĝas sin mem.
Mumintrolo iris endomen kaj malfermis la kahelfornajn lukojn. Unue li mallaŭte vokis sian prapatron. Softa rekona signalo kiu sonis proksimume ĉi tieclass="underline" Tiu-uu, tiu-uu. La prapatro ne respondis.
Mi traktis lin neglekte, pensis Mumintrolo. Sed kio nun okazas efektive estas pli interesa ol tio kio okazis antaŭ mil jaroj.
Li eligis la grandan skatolon kun fraga konfitaĵo el la kahelforno. Poste li skribis per karbo sur la papera kovrilo: «Al mia malnova amiko la hemulo.»
Tiuvespere Jelp devis strebi antaŭen tra neĝo dum tuta horo por atingi sian sopiran kavon. Ĉiufoje kiam li sidis tie sopirante la kavo iom pligrandiĝis, sed nun ĝi situis profunde en neĝamaso.
Soleca Montaro estis komplete neĝkovrita kaj etendiĝis antaŭ li en delikata blankeco. Estis senluna nokto, sed la steloj brilis nekutime intense tra la humida aero. Malproksime tondris neĝlavango. Jelp sidiĝis por atendi la lupojn.
Ĉi-nokte li devis atendi longe.
Li imagis kiel ili kuras antaŭen sur la neĝa tereno, grizaj, grandaj kaj fortaj — kiel ili subite haltas aŭdante lin tirboji ĉe la arbara rando.
Eble ili pensas: Tie for troviĝas kamarado. Kuzo kun kiu eblus konatiĝi…
La penso ekscitis Jelp’on kaj lia fantazio iĝis pli aŭdaca. Li pluornamis sian revon atendante. Li lasis la luparon aperi fore sur altaĵo. Ili alkuras kontraŭ lin… Ili svingas la vostojn… Tiam Jelp memoris ke vera lupo neniam svingas la voston.
Sed tio ne gravis. Ili tamen alvenas, ili rekonas lin… Ili fine decidis ke li rajtu akompani ilin…
La danĝero de la revo superis la solan hundon, li turnis la kapon al la steloj kaj tirbojis.
Tiam respondis la lupoj.
Ili estis tiel proksime ke teruro kaptis Jelp’on. Li faris mallertan provon fosante kaŝi sin en la neĝo. Okuloj eklumis ĉie ĉirkaŭ li.
Nun la lupoj estis tute silentaj. Ili staris en rondo ĉirkaŭ li, kaj la rondo proksimiĝis.
Jelp svingis la voston kaj jelpis, sed neniu respondis. Li prenis sian lanan ĉapon kaj ĵetis ĝin supren por montri, ke li volonte ludus kaj efektive estas sufiĉe senkulpa.
Sed la lupoj eĉ ne rigardis la ĉapon. Subite Jelp sciis, ke li eraris. Ili ne estas liaj fratoj, kaj ne eblus amuziĝi kun ili.
Eblus nur esti manĝita kaj eventuale havi tempon penti, ke li kondutis kiel azeno. Li ĉesis svingi la voston pensante: Domaĝe. Mi povus dormi ĉiunokte anstataŭ sidi ĉi tie en la neĝo sopirante ĝis frenezo…
La lupoj proksimiĝis.
Tiam klara sono de korno ekpenetris tra la arbaro. Ĝi estis reeĥo el latuna muziko, kiu forskuis la neĝon el la arboj kaj igis la flavajn okulojn palpebrumi. En sekundo la danĝero malaperis kaj Jelp sidis sola apud sia lana ĉapo. Sur larĝaj neĝrakedoj la hemulo venis glitante supren laŭ la deklivo.
En lia dorsosako kuŝis la knito Salome varma kaj dormema aŭskultante la muzikon.
Ĉu vi sidas ĉi tie, hundeto? diris la hemulo. Ĉu vi longe atendis min?
Ne, respondis Jelp.
Baldaŭ ni havos kruston sur la neĝo, diris la hemulo gaje. Kaj kiam ni atingos Solecan Montaron vi ricevos varman lakton el mia termoso.
Kaj la hemulo glitis plu sen rigardi dorsen.
Jelp plandis post li. Tio ŝajnis al li la plej prudenta afero kiun li povus fari.
Sesa ĉapitro
La unua printempo
Post la unua printempa ŝtormo malkvieto kaj ŝanĝo aperis en la valo. La gastoj komencis sopiri hejmen pli ol iam. Unu post alia foriris, ofte nokte, kiam la neĝokrusto faciligis marŝadon sur la neĝo. Iuj faris al si skiojn, kaj ĉiuj kunportis almenaŭ malgrandan skatolon da konfitaĵo. La lastaj devis dividi inter si la kruĉon da torfberoj.
Fine la plej lasta gasto ekiris trans la ponton, kaj la konfitaĵa kelo estis absolute malplena.
Nun restas nur ni, diris Tu-tiki. Vi kaj mi kaj eta Mim. Kaj la misteruloj jam kaŝis sin ĝis la venonta vintro.
Mi neniam vidis tiun kun la arĝentaj kornoj, diris Mumintrolo. Nek tiujn etajn kun longaj kruroj kiuj bloviĝis super la glacio. Nek tiun nigran kiu flugis super la fajro kun grandegaj okuloj.
Ili apartenis al la vintro, diris Tu-tiki. Ĉu vi ne sentas ke nun estos printempo?
Mumintrolo kapneis. Ĝi estas tro frua. Mi ne povas rekoni ĝin, li diris.
Sed Tu-tiki turnis sian ruĝan ĉapon inverse, kaj la interna flanko estis palblua. Ĉi tiel mi ĉiam faras kiam mia nazo sentas la printempon, ŝi diris. Kaj poste ŝi sidiĝis sur la puto-kovrilon kaj kantis jene:
Iuvespere kiam Mumintrolo hejmeniris de la bandometo li haltis mezvoje streĉante la orelojn.
Estis nuba, varma nokto plena de moviĝado. La arboj jam antaŭlonge deskuis la neĝon, kaj li aŭdis ilin skui siajn branĉojn en la mallumo.
De fore elsude venis forta ventpuŝo. Li povis sekvi ĝin susure trairi la arbaron kaj pluiri preter li supren laŭ la kontraŭa deklivo.
Pluvo da akvogutoj falis el la arboj suben en la malheliĝantan neĝon, kaj Mumintrolo levis la nazon flarante.
Eble tio estis odoro de tero. Li pluiris sciante ke Tu-tiki pravas, vere iĝas printempo.
Unuafoje en longa tempo Mumintrolo zorge rigardis siajn dormantajn patron kaj patrinon. Li tenis la lampon super Snorkfraŭlino rigardante ŝin penseme. Ŝia vila fruntharo glimis en la lampobrilo, ŝi vere estis tre dolĉa. Tuj vekiĝinte ŝi kuros en la vestejon por preni sian verdan printempan ĉapelon. Ŝi ĉiam faradis tiel.