Eta Mim staris senmova sur sia glacipeco rigardante la saltantan mumintrolon. Li aspektis precize kiel resaltanta kaŭĉuka pilko, kaj liaj okuloj estis globaj pro ekscitiĝo kaj peno. Kiam li saltis apud ŝin, Mim levis la brakojn kaj diris: Metu min sur vian kapon por ke mi povu salti for kiam okazos malfeliĉo.
Ŝi kaptis firman prenon al liaj oreloj kaj kriis: Tuta kompanio al strando, ek!
Mumintrolo ĵetis rapidan rigardon al la bandomo. Leviĝis fumo el la kamentubo, sed neniu staris surponte por maltrankvili. Li hezitis kaj liaj kruroj laciĝis pro elreviĝo.
Ekiru! kriis eta Mim.
Kaj Mumintrolo saltis. Li saltis, saltadis, kunpremante la dentojn dum liaj kruroj tremegis. Ĉiufoje kiam li transiris sur novan glacipecon li ricevis malvarman duŝon sur la ventron.
La tuta glacia tegaĵo jam disrompiĝis kaj la ondoj dancis valson.
Tenu la takton! vokis eta Mim. Nun venas ondo… nun vi sentas ĝin subpiede… saltu!
Kaj Mumintrolo saltis, ĝuste kiam la ondo malrapide antaŭenpuŝis la glacipecon sub li. Un’ du tri, un’ du tri, kalkulis eta Mim laŭ valsa takto. Un’ du tri restu — un’ du tri saltu!
Liaj kruroj tremis kaj la ventro estis tute glacikovrita. Subite la nuba ĉielo disrompiĝis en ruĝan sunsubiron kaj la glacio kaj ondoj brilis tiel ke doloris al la okuloj. La dorso de Mumintrolo varmiĝis, sed lia ventro frostiĝis kaj la tuta kruela mondo valsis kun li.
En la bandoma fenestro Tu-tiki serioze sekvis ĉion, kaj nun ŝi vidis ke okazos malfeliĉo.
Aj aj, ŝi pensis. Li ja ne scias ke mi rigardis lin dekomence…
Ŝi elkuris sur la ponteton kaj kriis brave!
Sed tiam jam estis tro malfrue.
Mumintrolo ne havis fortojn por la lasta sola salto kaj nun kuŝis enmare ĝisorele dum eta vigla glacipeco batadis al li la nukon.
Eta Mim lasis liajn orelojn kaj faris longan salton teren. Estas strange kiel simple oni kutimas elturniĝi, se oni estas Mim.
Jen ekprenu, diris Tu-tiki kaj etendis firman manon. Ŝi kuŝis surventre sur la lavtabulo de Muminpanjo rigardante rekte en la ekscititajn okulojn de Mumintrolo.
Bone, bone… ŝi diris. Malrapide Mumintrolo estis haŭlata trans la glacian randon, li krablis inter la strandajn ŝtonoj kaj diris: Vi eĉ ne eliris por rigardi.
Mi vidis vin tra la fenestro, diris Tu-tiki zorgeme. Nun envenu en la bandomon por varmiĝi.
Ne, mi iros hejmen, diris Mumintrolo. Li surpiediĝis kaj stumble ekiris.
Varman fruktsukon! vokis Tu-tiki post li. Ne forgesu trinki ion varman!
La vojo estis malseka pro degelinta neĝo, kaj Mumintrolo sentis radikojn kaj pinglojn sub la piedoj, li frostis tiel ke li tremegis, kaj la kruroj ankoraŭ estis malstabilaj.
Li apenaŭ turnis la kapon kiam eta sciuro saltadis trans la vojon.
Bonan printempon, diris la sciuro distrite.
Ne tro bonan, diris Mumintrolo pluirante. Subite li haltis gapante al la sciuro. Ĝi havis grandan tufan voston kiu brilis en la sunsubiro.
Ĉu oni nomas vin la belvosta sciuro? Mumintrolo malrapide demandis.
Certe, diris la sciuro.
Ĉu estas vi! ekkriis Mumintrolo. Ĉu vere estas vi!? Kiu renkontis la glacian sinjorinon?
Mi ne memoras, diris la sciuro. Sciu, mi tre facile forgesas.
Klopodu memori, petis Mumintrolo. Ĉu vi eĉ ne memoras la agrablan matracon el lanaj tufoj?
La sciuro gratis malantaŭ la orelo cerbumante. Mi memoras multajn matracojn, li diris. Lantufajn kaj aliajn. Lantufojn mi plej multe ŝatas.
Kaj la sciuro senpense saltis plu en la arbaron.
Ĉi tion mi devos esplori poste, pensis Mumintrolo. Nun mi tro multe frostas. Mi devas iri hejmen…
Kaj jen li ternis, ĉar unuafoje en sia vivo li ege malvarmumis.
La hejtforno en la kelo ĉesis bruli, kaj en la salono estis tre malvarme.
Mumintrolo kun tremantaj manoj etendis tapiŝon post tapiŝo sur la ventron, sed malgraŭ tio li ne pli varmiĝis. Doloris al lia kruro kaj pikis al lia gorĝo. Subite la vivo estis nur malĝoja kaj lia nazo ŝajnis fremda kaj enorma. Li klopodis volvi sian glacie malvarman voston, kaj jen li refoje ternis.
Tiam vekiĝis lia patrino.
Ŝi ne aŭdis la kanonpafojn de la glacirompiĝo, nek la neĝoŝtormon kiu hurlis en la kahelforno, ŝia domo estis plena de malkvietaj gastoj kaj la vekhorloĝoj sonoradis dum la tuta vintro sen veki ŝin.
Nun ŝi malfermis la okulojn kaj plenveke rigardis al la plafono.
Poste ŝi eksidis enlite dirante: Nun vi ekhavis malvarmumon.
Panjo, diris Mumintrolo kun klakantaj dentoj, se mi nur certus ke li estas la sama sciuro kaj ne iu nova.
La patrino iris rekte en la kuirejon por varmigi fruktsukon.
Estas nelavite, vokis Mumintrolo mizere.
Bone bone, diris la patrino. Ĉio estos en ordo.
Ŝi trovis kelkajn ŝtipojn malantaŭ la rubakva sitelo. Ŝi eligis ribosukon el sia sekreta ŝranko, kaj sendolorigilon kaj koltukon el flanelo.
Kiam la akvo ekbolis ŝi miksis fortan malvarmuman kuracilon el sukero kaj zingibro kaj malnova citrono, kiu kutimis kuŝi malantaŭ la kafokruĉa ĉapo sur la dua breto de supre.
Nun ne plu troviĝis kafokruĉa ĉapo. Nek kafokruĉo. Sed tion Muminpanjo ne rimarkis. Por esti certa ŝi murmuris etan sorĉformulon super la malvarmuma kuracilo. Tion ŝi lernis de sia avino. Poste ŝi iris salonen kaj diris: Trinku ĝin dum ĝi estas varma.
Mumintrolo trinkis kaj milda varmo fluis en lian malvarman stomakon. Panjo, li diris, troviĝas tiel multe por klarigi…
Unue vi dormu, diris la panjo kaj volvis flanelon ĉirkaŭ lian kolon.
Nur unu aferon, diris Mumintrolo dormeme. Promesu ke vi ne faros fajron en la kahelforno, ĉar tie loĝas nia prapatro.
Kompreneble ne, diris la patrino.
Subite li sentis sin tute varma kaj trankvila kaj libera de respondeco. Li iom suspiris kaj enboris la nazon en la kusenon. Poste li endormiĝis for de ĉio.
La patrino sidis en la verando kaj bruligis filmbendon per grandiga lenso. Ĝi fumis kaj ardis kaj akra agrabla odoro pikis al ŝi la nazon.
La sunbrilo estis tiel varma ke vaporis de la malseka verando, sed la ombro malantaŭ la ŝtuparo estis glacie malvarma.
Oni ĝenerale devus vekiĝi iom pli frue printempe, rimarkigis la patrino.
Vi pravas, diris Tu-tiki. Ĉu li ankoraŭ dormas?
La patrino kapjesis.
Vi devus vidi kiel li saltis inter la glacipecoj! diris eta Mim fiere. Li, kiu dum duono de la vintro ĝemadis kaj gluis kolorbildojn.
Mi scias, mi vidis ilin, diris la patrino. Sendube li estis ege sola.
Poste li eltrovis iaspecan maljunan prapatron, daŭrigis eta Mim.
Lasu lin mem rakonti kiam li vekiĝos, diris la patrino de Mumintrolo. Mi ja vidas ke okazis sufiĉe multe dum mi dormis.
Nun la tuta filmbendo elĉerpiĝis, kaj krome ŝi sukcesis bruligi rondan nigran truon en la verando.
La venontan printempon mi devos vekiĝi antaŭ ĉiuj aliaj, ripetis la patrino. Por esti en paco kelkan tempon kaj fari tion kio plaĉas al mi.
Kiam Mumintrolo finfine vekiĝis, ne plu doloris al lia gorĝo.
Li vidis ke la patrino forprenis la tulan ŝirmilon de la lustro kaj pendigis la kurtenojn. La mebloj staris en siaj iamaj lokoj, kaj la rompita fenestra vitro estis riparita per kartonpeco. Ĉiuj polvotufoj estis for.
Sed la rubo de la prapatro antaŭ la kahelforno restis netuŝita. Sur bela afiŝo la patrino skribis: Ne tuŝi!
El la kuirejo venis la trankviliga sono de vazlavado.