Ĉu mi rakontu al ŝi pri tiu kiu loĝas sub la lavtablo? pensis Mumintrolo. Eble ne… Li demandis sin ĉu resti malsana ankoraŭ iom por esti flegata, Sed poste ŝajnis al li eĉ pli interese prizorgi la patrinon. Do li iris en la kuirejon kaj diris:
Venu, mi montros al vi la neĝon.
La patrino tuj ĉesis lavi, kaj ili iris eldomen en la sunbrilon.
Nun ne restas tre multe el ĝi, klarigis Mumintrolo. Sed vi devus vidi ĝin vintre! Neĝdunoj super la tuta domo! Oni profundiĝis ĝis la nazo! Komprenu, la neĝo venas de la ĉielo kiel malvarmaj steletoj, kaj tie supre en la nigro flirtas bluaj kaj verdaj kurtenoj.
Kiel bele, diris la patrino.
Jes, kaj poste oni glitas sur la neĝo, pluis Mumintrolo. Oni nomas tion skiado. Oni simple glitas rekte malsupren, kiel fulmo, en granda nubo el neĝo, kaj se oni ne zorgas eblas eĉ mortbatiĝi!
Kiel mirinde, diris la patrino. Ĉu oni uzas pletojn por tio?
Ne, ili pli konvenas sur la glacio, diris lia filo kaj embarasiĝis.
Imagu, imagu, diris Muminpanjo kaj duonfermis la okulojn kontraŭ la suno. La vivo tamen estas sufiĉe rava. Mi pensadis ke arĝenta pleto estas uzebla nur en unu maniero, sed jen montriĝas ke ĝi estas eĉ pli bona por io tute alia. Kaj ĉiuj diradas: ne konservu tiom da konfitaĵo — sed jen subite ĉio estas manĝita!
Mumintrolo ruĝiĝis. Ĉu Mim rakontis… li diris. Jes ja, diris la patrino. Dank' al Dio ke vi zorgis pri la gastoj, tiel ke mi ne devas honti pri tio. Kaj sciu, la domo ŝajnas multe pli vasta sen amaso da tapiŝoj kaj aĵetoj. Krome ne necesas purigi tiel ofte.
La patrino levis iom da neĝo kaj faris neĝbulon. Ŝi ĵetis ĝin mallerte kiel panjoj kutimas, kaj ĝi falis per kluka sono kelkan distancon for.
Ne tre bone, diris la patrino ridante. Eĉ Jelp farus tion pli bone.
Panjo, mi treege amas vin, diris Mumintrolo.
Ili malrapide vagis plu ĝis la ponto, sed ankoraŭ neniu poŝtaĵo venis. La vespera suno ĵetis longajn ombrojn tra la valo kaj ĉio estis paco kaj mirinda kvieto.
La patrino sidiĝis sur la apogrelo de la ponto kaj diris:
Kaj nun mi finfine volas aŭdi iom pli pri nia prapatro.
En la sekva mateno la tuta familio vekiĝis samtempe. Ili vekiĝis ĝuste kiel oni devus vekiĝi kiam la printempo alvenis; per gaja kaj tinteganta gurdo.
Tu-tiki staris sub gutado de la tegmento kaj krankis kun sia inversigita ĉielblua ĉapo surkape, kaj la ĉielo estas same blua kiel tiu, kaj la suno brilis al la arĝentaj garnaĵoj de la gurdo.
Apud ŝi sidis eta Mim, duone fiera kaj duone embarasita, ĉar ŝi propramane provis ripari la kafokruĉan ĉapon kaj poluris la arĝentan pleton per sablo. Neniu el ili bonfartis pro tio, sed kredeble la intenco pli gravas ol la rezulto.
Pli fore sur la deklivo la dormema mimlino alportis la salonan tapiŝon en kiu ŝi dormadis dum la tuta vintro. Hodiaŭ la printempo decidis ne esti poezia sed nur petola. Ĝi disĵetis amason da senordaj nubetoj ĉiele, ĝi forbalais la lastan neĝon de la tegmentoj, ĝi desegnis riveretojn ĉie kaj ĝenerale ludis aprilon.
Mi vekiĝis! vokis Snorkfraŭlino atendoplene. Mumintrolo amike frotis sian nazon kontraŭ la ŝia kaj diris: Bonan printempon! Samtempe li demandis sin ĉu li iam ajn povos rakonti al ŝi pri sia vintro tiel ke ŝi komprenos ĝin.
Li vidis ŝin kuri ĝis la vestoŝranko por elpreni la verdan printempan ĉapelon.
Li vidis sian patron fervore kolekti ventmezurilon kaj fosilon kaj ekiri en la verandon.
Senĉese ludadis la gurdo de Tu-tiki kaj la sunbrilo fluis suben en la valon kvazaŭ la naturaj potencoj pardonpetus pro tio ke ili antaŭe tro malamikis kontraŭ siaj propraj bestetoj.
Hodiaŭ venos Snufmumriko, pensis Mumintrolo. Estas tute konvena tago por reveni hejmen.
Li staris senmova en la verando vidante la familion svarmi surtere, ĵusvekiĝinte kaj gaje kiel kutime.
Li kaptis la rigardon de Tu-tiki. Ŝi krankis la valson ĝisfine, ridis kaj diris: Nun la bandometo estas libera!
Mi opinias ke la sola kiu ekde nun povos loĝi en la bandomo estas Tu-tiki mem, diris la patrino de Mumintrolo. Kaj krome estas sufiĉe etburĝe havi bandomon. Oni povas tute same bone surmeti la banŝorton surstrande.
Koran dankon, diris Tu-tiki. Mi pripensos la aferon.
Poste ŝi pluiris kun la gurdo pli foren en la valo por veki ĉiujn aliajn dormantajn bestetojn.
Sed Snorkfraŭlino jam trovis la unuan kuraĝan nazpinton de krokuso. Ĝi aperis en la varma terpeco sub la suda fenestro kaj ankoraŭ eĉ ne estis verda.
Ni metu glason super ĝin, diris Snorkfraŭlino. Por ke ĝi travivos ĉi-nokte kiam estos malvarme.
Ne faru tion, diris Mumintrolo. Lasu ĝin elturniĝi laŭ propra kapablo. Mi pensas ke ĝi pli bone prosperos se ĝi rajtos havi iom da malfacilaĵoj.
Subite li sentis sin tiel ĝoja ke li devis esti sola. Li paŝetis foren al la ŝtipejo.
Kaj kiam neniu vidis lin, li ekkuris. Li kuris tra la neĝdegelaĵo kun la suno dorse, kuris nur pro tio ke li estis feliĉa kaj pensis pri entute nenio.
Li kuris ĝis la strando kaj eksteren sur la ponteto kaj rekte tra la malplena, aerumita bandomo.
Poste li sidiĝis sur la bandoman ŝtuparon kie la printempa maro alondis.
Nun oni apenaŭ aŭdis la gurdon kiu ludis plej fore en la valo.
Mumintrolo fermis la okulojn kaj klopodis memori kiel estis, kiam la glacio unuiĝis kun la horizonta mallumo.
Fino.