Mumintrolo cetere rifuzis trinki kafon, pro respekto al la morta sciuro. Nun vi devas doni al mi mian banmantelon, li diris solene. Ĉar Panjo diris, ke oni ĉiam frostas en entombigoj.
Turnu vin for kaj kalkulu ĝis dek, diris Tu-tiki.
Mumintrolo turnis sin alfenestre kaj kalkulis. Kiam li atingis ĝis ok Tu-tiki fermis la pordon de la vestoŝranko kaj donis al li lian bluan banmantelon.
Imagu ke vi memoris ke la mia estas blua, diris Mumintrolo ĝoje. Li tuj enpoŝigis la manojn sed ne trovis sunokulvitrojn.
Anstataŭe kuŝis tie iom da sablo kaj globforma blanka ŝtoneto.
Li fermis la manon ĉirkaŭ la ŝtono. Ĝi konservis la tutan someron en sia rondeco, preskaŭ ŝajnis al li ke ĝi ankoraŭ estas varma pro sunbrilo.
Nun vi aspektas kvazaŭ vi venus al malĝusta festeno, diris eta Mim.
Mumintrolo ne rigardis ŝin.
Ĉu vi venos al la entombigo aŭ ne, li digne demandis.
Kompreneble ni venos, diris Tu-tiki. Li estis bona sciuro, en sia maniero.
Precipe la vosto, diris eta Mim.
Ili pakis la sciuron en malnovan banĉapon kaj ekiris en la akran malvarmon.
La neĝo knaris sub iliaj piedoj, kaj la spirado elstaris kiel blankaj fumoj el la buŝo. La nazo tiel rigidiĝis ke eĉ ne eblis sulki ĝin.
Jen severa sperto, ĉu ne, diris eta Mim feliĉe kaj saltetis supren laŭ la frostigita strando.
Ĉu vi ne povas marŝi iom pli malrapide, petis Mumintrolo. Ĉi tio tamen estas funebro.
Li devis spiri per tre, tre mallongaj tiroj por ne estis superita de la glacia aero.
Mi neniam antaŭe sciis ke vi havas brovojn, diris eta Mim interesite. Nun ili blankiĝis, kaj vi aspektas pli konfuzita ol iam ajn.
Tio estas prujno, diris Tu-tiki severe. Kaj nun vi silentu, ĉar nek vi nek mi scias ion pri entombigoj.
Mumintrolo ekĝojis. Li portis la sciuron ĝis la domo kaj metis ĝin antaŭ la neĝan ĉevalon.
Poste li grimpis supren laŭ la ŝnura ŝtupareto kaj suben en la varman, dormantan salonon.
Li traserĉis ĉiujn komodajn tirkestojn. Li renversis ĉion, sed li ne trovis kion li serĉis.
Tiam li iris ĝis la lito de la patrino kaj flustris demandon en ŝian orelon. Ŝi suspiris kaj ruliĝis unu turnon. Mumintrolo refoje flustris.
Tiam la patrino respondis endorme, el profunde de sia virina kompreno pri ĉio kio konservas la tradicion: Funebraj rubandoj… troviĝas en mia vestejo… plej alte… dekstre… Poste ŝi resinkis en sian vintrodormon.
Sed Mumintrolo eligis la ŝtupetaron el sub la ŝtuparo kaj grimpis ĝis la plej alta breto en la vestejo.
Tie li trovis la skatolon kun ĉio nenecesa kio fojfoje povas esti tute necesa: nigraj rubandoj por funebro, kaj oraj rubandoj por granda festeno kaj la ŝlosilo de la domo kaj la ĉampankirlilo kaj porcelana gluaĵo kaj ekstraj latunaj globoj por la litoj, interalie.
Kiam Mumintrolo revenis eldomen li portis funebran rubandon ĉirkaŭ la vosto. Li nodis nigran banteton al la ĉapo de Tu-tiki.
Sed eta Mim rekte rifuzis ornamon. Se mi malĝojas mi ne bezonas montri tion per banto, ŝi diris.
Se vi malĝojas, tio estas, diris Mumintrolo. Sed tion vi ne faras.
Ne, diris eta Mim. Mi ne kapablas. Mi nur ĝojas aŭ koleras. Ĉu helpas la sciuron se mi malĝojas? Sed se mi koleras al la glacia sinjorino povas okazi, ke iam mi mordos al ŝi la kruron. Kaj tiam ŝi eble evitos grati aliajn sciuretojn malantaŭ la orelo nur pro tio ke ili estas beletaj kaj vilaj.
Troviĝas iom da prudento en tio, diris Tu-tiki. Sed ankaŭ Mumintrolo pravas, kiel ajn tio eblas. Kaj kio nun okazos?
Nun mi fosos truon en la tero, diris Mumintrolo. Jen estas ĉarma loko kie kutimis kreski lekantoj.
Sed kara amiketo, diris Tu-tiki malĝoje. La tero estas frostigita kaj malmola kiel roko. Ne eblas enfosi eĉ akridon en ĝin.
Mumintrolo senpove rigardis ŝin nenion dirante. Neniu diris ion plian. Kaj ĝuste tiam la neĝa ĉevalo klinis la kapon kaj singarde flaris la sciuron. Ĝi turnis siajn spegulajn okulojn al Mumintrolo kaj la balaila vosto kviete svingiĝis.
Samtempe la nevidebla soriko komencis ludi malĝojan melodion per sia fluto. Mumintrolo danke kapjesis.
Tiam la neĝa ĉevalo levis la sciuron sur sian dorson kun vosto kaj banĉapo kaj ĉio, kaj ĉiuj komencis repaŝi al la mara strando.
Jen kiel Tu-tiki kantis pri la sciuro:
Kiam la ĉevalo sentis malmolan glacion sub la hufoj ĝi skuis la kapon kaj ĝiaj okuloj ekbrilis. Kaj subite ĝi faris salton pro ĝojo kaj ekgalopis.
La nevidebla soriko transiris al gaja kaj rapida melodio. Pli kaj pli malproksimen galopis la neĝa ĉevalo kun la sciuro surdorse. Fine ĝi estis nura punkto kontraŭ la horizonto.
Mi demandas min ĉu ĉi tio okazis laŭ ĝusta procedo, diris Mumintrolo maltrankvile.
Ne povus okazi pli bone, diris Tu-tiki.
Jes, ja povus, diris eta Mim. Se mi ricevus la belan voston por mufo.
Kvara ĉapitro
La misteruloj
Kelkajn tagojn post la entombigo de la sciuro Mumintrolo ektrovis, ke iu ŝtelis torfon el la ŝtipejo.
Ekster la pordo iris larĝaj spuroj en la neĝo, kvazaŭ iu trenus sakojn post si.
Ne povas esti Mim, pensis Mumintrolo. Ŝi estas troege malgranda, kaj Tu-tiki prenas nur kion ŝi bezonas. Devas esti la morho.
Li sekvis la spuron kun hirtaj nukharoj. Ja neniu alia ol li povis gardi la brulaĵon de la familio, kaj ĉio estis afero de honoro.
La spuro finiĝis surmonte malantaŭ la groto.
Jen kuŝis la sakoj da torfo. Ili estis stakitaj kiel brulŝtiparo, kaj sur ili kuŝis la ĝardena sofo de la familio kiu perdis unu antaŭan piedon en la lasta aŭgusto.
Tiu sofo faros impreson, diris Tu-tiki kaj aperis malantaŭ la ŝtiparo. Ĝi estas malnova kaj sekega.
Certe, diris Mumintrolo. Ĝi sufiĉe longe estis heredata en la familio. Oni povus ripari ĝin.
Aŭ fari novan, diris Tu-tiki. Ĉu vi volas aŭdi la kanton pri Tu-tiki kiu faris vintran fajregon?
Se plaĉas al vi, diris Mumintrolo senemocie.
Tiam Tu-tiki komencis malrapide stamfadi en la neĝo dum ŝi kantis:
Mi jam havas sufiĉe de via nigra nokto, vokis Mumintrolo. Ne, mi ne volas aŭdi la rekantaĵon. Mi frostas! Mi estas sola! Mi volas rehavi la sunon!
Sed jen ĝuste kial ni ekbruligos la grandan vintran ŝtiparon ĉi-vespere, diris Tu-tiki. Morgaŭ vi rericevos vian sunon.
Mian sunon, ripetis Mumintrolo tremante.
Tu-tiki kapjesis gratante al si la nazon.
Mumintrolo restis silenta dum longa tempo.
Poste li diris malcerte: Ĉu vi pensas ke ĝi rimarkos ĉu la ĝardena sofo kunbrulos aŭ ne?
Nun aŭskultu, diris Tu-tiki severe. Ĉi tiu fajro estas mil jarojn pli aĝa ol via ĝardena sofo. Vi estu fiera ke ĝi rajtas kunbruli.