‘Je komt uit Tyr?’ Het geluid van zijn diepe stem veroorzaakte een tinteling in haar hele lijf; haar huid en zelfs haar botten leken in ijskoud water te worden gedompeld, maar vreemd genoeg nam haar onrust af.
Morgase gaf hem antwoord. Alteima kon haar stem niet vinden om dat hij haar bleef aankijken. ‘Dit is hoogvrouwe Alteima, Gaebril. Ze heeft me alles verteld over de Herrezen Draak. Ze was in de Steen van Tyr toen die viel. Gaebril, er waren echt Aiel...’ De druk van zijn hand bracht haar tot zwijgen. Over haar gezicht gleed een geprikkelde trek, maar die verdween snel en ze glimlachte stralend naar hem.
Zijn ogen, die nog steeds op Alteima waren gericht, lieten haar weer huiveren, en ditmaal hijgde ze hoorbaar. ‘Al dat gepraat heeft je vermoeid, Morgase,’ zei hij, Alteima aankijkend. ‘Je doet te veel. Ga naar je slaapvertrek en rust wat. Ga nu. Ik zal je wekken als je genoeg gerust hebt.’
Morgase stond meteen op en glimlachte nog steeds lief naar hem.
Haar ogen leken ietwat glazig. ‘Ja, ik ben moe. Ik ga nu even slapen, Gaebril.’
Ze gleed de kamer uit zonder nog naar Alteima om te kijken, maar Alteima’s aandacht was geheel op Gaebril gericht. Haar hart bonsde, haar adem ging sneller. Hij was zeker de mooiste man die ze ooit gezien had. De geweldigste, de sterkste, de machtigste... De mooiste benamingen rolden als een vloedgolf door haar gedachten. Gaebril schonk het vertrek van de koningin al even weinig aandacht als zij deed. Hij nam Morgases stoel en leunde achteruit, zijn benen languit voor zich gestrekt. ‘Vertel me waarom je naar Caemlin bent gekomen, Alteima.’ Opnieuw voelde ze de huivering door zich heen trekken. ‘De absolute waarheid, maar hou het kort. Je kunt me de details later vertellen als ik die nodig heb.’
Ze aarzelde niet. ‘Ik heb geprobeerd mijn echtgenoot te vergiftigen, en ik moest vluchten voordat Tedosian en die slet van een Estanda mij konden doden, of erger. Rhand Altor was van plan om het hun toe te staan, om een voorbeeld te stellen.’ Ze kromp ineen terwijl ze het vertelde. Niet zozeer omdat het een waarheid was die ze diep verborgen had gehouden, als wel omdat ze merkte dat ze hem wilde behagen, meer dan wat dan ook in de wereld, en ze was bang dat hij haar zou wegsturen. Maar hij wilde de waarheid, ik heb Caemlin gekozen, omdat ik het in Illian niet kan uithouden, en hoewel Andor nauwelijks beter is, is Cairhien bijna geruïneerd. In Caemlin kan ik een rijke echtgenoot vinden, of desnoods een heer die denkt mijn beschermer te kunnen zijn, en wiens macht ik kan gebruiken om...’ Hij bracht haar met een opgeheven hand tot zwijgen en grinnikte. ‘Een valse kleine kat, maar een mooie. Misschien mooi genoeg om te houden, met je scherpe tanden en uitslaande klauwen.’ Plotseling werd zijn gezicht meer gespannen. ‘Vertel me alles wat je over Rhand Altor weet, en vooral over zijn vrienden, als hij die heeft, over zijn kameraden, zijn bondgenoten.’
Ze vertelde het hem. Ze sprak tot haar mond en tong droog waren, haar stem schor en hees. Ze tilde haar bokaal niet op tot hij haar maande te drinken, waarop ze de wijn achteroversloeg en verder vertelde. Ze kon hem behagen. Ze kon hem beter behagen dan Morgase ooit kon vermoeden.
De kameniersters die in Morgases slaapkamer aan het werk waren, maakten een haastige kniebuiging, verbaasd haar midden op de ochtend te zien. Ze gebaarde hun weg te gaan en stapte in bed, nog steeds in haar gewaad. Een tijdlang lag ze naar het vergulde houtsnijwerk van de bedstijlen te staren. Hier geen Leeuwen van Andor, maar rozen, de rozen uit de Rozenkroon van Andor. Die pasten beter bij haar dan leeuwen. Doe niet zo koppig, hield ze zichzelf voor, en vroeg zich toen af waar om. Ze had Gaebril gezegd dat ze moe was en... Of had hij het haar verteld? Onmogelijk. Ze was de koningin van Andor en geen enkele man zei haar wat ze moest doen. Garet. Nee maar, waarom dacht ze aan Garet Brin? Hij had haar in ieder geval nooit gezegd wat ze moest doen; de kapitein-generaal van de koninginnegarde gehoorzaamde de koningin, niet andersom. Maar hij was koppig geweest, en heel goed in staat dwars te zijn tot ze zijn idee overnam. Waarom lig ik aan hem te denken? Ik wou dat hij hier was. Dit was belachelijk. Ze had hem weggestuurd omdat hij tegen haar was; de reden begreep ze nu niet meer zo goed, maar dat was niet belangrijk. Hij had zich tegen haar verzet. Ze kon zich haar gevoelens voor hem maar vaag herinneren, alsof hij reeds jaren weg was. Zo lang geleden was het toch niet? Doe niet zo koppig.
Haar ogen sloten zich en ze viel onmiddellijk in slaap, in een slaap die verstoord werd door rusteloze dromen over iets waarvoor ze wegrende, en wat ze niet kon zien.
2
Rhuidean
Rhand Altor keek vanuit het raam van een hoog gebouw op de stad Rhuidean neer; wat er mogelijk ooit aan glas had gezeten, was al lang verdwenen. De schaduwen onder hem liepen in een scherpe schuine hoek naar het oosten. Een bardharp speelde zacht in het vertrek achter hem. Zodra er ook maar een beetje zweet op zijn gezicht verscheen, verdampte dat onmiddellijk; zijn roodzijden jas, wat vochtig tussen de schouderbladen, hing open voor frisse lucht die er niet was, en zijn hemd was losgeknoopt tot halverwege zijn borst. De nacht in de Aielwoestenij zou vrieskou brengen, maar overdag bracht zelfs de wind geen enkele verkoeling. Doordat hij met zijn handen tegen de gladde stenen vensterlijst boven hem stond geleund, waren zijn jasmouwen omlaaggezakt. De onderste gedeelten van een afbeelding die zich rond iedere onderarm slingerde, waren zichtbaar: een slangachtig dier met gouden manen, ogen als zonnen, scharlakenrode en gouden schubben, en met vijf gouden klauwen aan iedere voet. Ze maakten deel uit van zijn huid, waren er niet in getatoeëerd. Ze glinsterden als edele metalen en glanzende edelstenen en leken in het zonlicht van de namiddag bijna te leven.
Die tekenen gaven aan dat hij Hij die komt met de dageraad was voor de mensen aan deze zijde van het gebergte dat de Drakenmuur of ook wel de Rug van de Wereld genoemd werd. En net als de reigers die in zijn handpalmen waren gebrand, betekenden ze voor degenen aan de andere kant van de Drakenmuur dat hij, volgens de Voorspellingen, de Herrezen Draak was. In beide gevallen voorspelden ze dat hij zou verenigen, redden en... vernietigen. Het waren namen die hij liever niet had gedragen, als hij het had kunnen voorkomen, maar die tijd was allang voorbij, zo die tijd ooit had bestaan, en hij stond er verder niet meer bij stil. Maar als hij er op een zeldzaam ogenblik wel aan dacht, dan was dat met de vage spijt van een man die aan een dwaze kinderdroom terugdacht. In plaats daarvan probeerde hij alleen te denken aan wat hij moest doen. Het lot en zijn plichtsgevoel hielden hem als de teugels van een ruiter op zijn pad, maar men had hem regelmatig koppig genoemd. De weg moest worden afgelegd, maar als het eind op een andere manier kon worden bereikt, hoefde nog niet alles verloren te zijn. Er bestond weinig kans op, bijna zeker geen enkele kans. De Voorspellingen eisten zijn leven op.
Rhuidean strekte zich onder hem uit, schroeiend onder een genadeloos brandende zon, die naar de kartelige, amper begroeide bergtoppen zonk. Dit woeste, gebroken land, waar mensen hadden gemoord of waren gestorven voor een plas water waar ze overheen konden stappen, was wel de laatste plaats ter wereld waar iemand een grote stad had gedacht te vinden. De bouwers van lang geleden hadden hun werk nooit voltooid. Onmogelijk hoge gebouwen stonden her en der in de stad, paleizen boven trappen en schuine opgangen die soms zeven of acht verdiepingen doorliepen en niet eindigden met een dak, maar met het onregelmatige metselwerk van de volgende, half aangelegde vloer. De torens rezen daarboven uit, maar eindigden even zo vaak in puntige bouwvallen als niet. Nu lag ruim een kwart van de grote gebouwen, met hun dikke pilaren en enorme vensters met gekleurd glas, in puin op de ruime lanen met brede stroken kale aarde in het midden, aarde die nooit de bomen hadden gezien die daar geplant hadden moeten worden. De prachtige fonteinen stonden al honderden en honderden jaren droog. Zoveel in spanning voor niets. De bouwers stierven uiteindelijk, terwijl hun werk nog niet was gedaan, maar af en toe bedacht Rhand dat ze misschien alleen met de aanleg van de stad waren begonnen, opdat hij hem had kunnen vinden.