‘Wat Tenobia en Davram Bashere betreft,’ ging Alviarin verder, ‘zijn we het erover eens dat we zusters moeten sturen?’ Ze wachtte nauwelijks op het instemmend geknik. ‘Goed. Ik zal ervoor zorgen. Memara lijkt me heel geschikt. Ze zal geen onzin van Tenobia slikken en die zal niet eens merken dat ze aan de lijn ligt. Verder. Heeft iemand hier de laatste dagen nog wat gehoord uit Arad Doman of Tarabon? Als we niet snel iets doen, kunnen we mogelijk opeens tot de ontdekking komen dat Pedron Nial en zijn Witmantels van Bandar Eban tot aan de Schaduwkust vrij baan hebben. Evanellein, weet jij iets?’ Arad Doman en Tarabon werden geteisterd door burger oorlogen en nog erger. Nergens was enige orde aanwezig. Elaida was verbaasd dat ze het erover hadden.
‘Slechts een gerucht,’ antwoordde de Grijze zuster. Haar zijden gewaad dat paste bij de franje van haar stola, was fraai gesneden en toonde een lage halslijn. Elaida had vaak gedacht dat ze met al haar zorgen en aandacht voor uiterlijk en kleding een Groene had moeten zijn. ‘Bijna iedereen in die arme landen is op de vlucht, ook de mensen die nieuws zouden kunnen sturen. Panarch Amathera is blijkbaar verdwenen en een Aes Sedai schijnt er betrokken bij te zijn...’ Elaida’s hand balde zich om de stof van haar stola. Van haar gezicht viel niets af te lezen, maar in haar ogen smeulde woede. De zaak van het Saldeaanse leger was afgehandeld. Memara was, tot haar verbazing en blijdschap, een Rode zuster. Maar ze hadden niet eens naar haar mening gevraagd! Het was afgehandeld. Het angstige vermoeden dat er een Aes Sedai betrokken was bij de verdwijning van de panarch – als dit tenminste niet een van die duizenden onwaarschijnlijke verhaaltjes was die vanuit het westen aan kwamen waaien – kon haar aandacht niet lang vasthouden. Er waren overal Aes Sedai, vanaf de Arythische Oceaan tot de Rug van de Wereld, en die Blauwen waren werkelijk tot alles in staat. Het was nog geen twee maanden geleden dat al deze zusters waren neergeknield om haar als de verpersoonlijking van de Toren trouw te zweren en nu was er een beslissing genomen zonder haar ook maar een keer te raadplegen. Het werkvertrek van de Amyrlin lag slechts enkele verdiepingen hoog, maar deze kamer was evenzeer het hart van de Toren als de beenwitte Toren het hart was van de grote eilandstad Tar Valon, die tussen de twee takken van de Erinin lag. En Tar Valon was het hart van de wereld, of behoorde dat te zijn. Het vertrek getuigde van de macht die in handen had gelegen van de lange reeks vrouwen die hier hadden gezeteld. De vloer was van glanzende roodsteen uit de Mistbergen, de grote haard van goudgeel Kandorimarmer en de muren waren betimmerd met een blanke, vreemd gevlamde houtsoort, waar in zo’n duizend jaar geleden prachtige onbekende vogels en dieren waren gesneden. Stenen als glanzende parels omringden de hoge, openslaande boogramen die leiden naar het balkon, vanwaar je uit zag over de privétuin van de Amyrlin. Stenen van onbekende her komst die waren opgedolven uit een naamloze stad die was opgeslokt door de Zee der Stormen tijdens het Breken van de Wereld. Een vertrek van macht, een afspiegeling van de Amyrlins die zo’n drie duizend jaar elke troon naar hun grillen hadden laten dansen. En haar mening werd niet eens gevraagd.
Die geringschatting kwam te vaak voor. Het ergste was nog – het bitterste misschien – dat ze haar gezag schonden zonder erbij na te denken. Ze wisten hoe zij de stola had verworven, wisten dat deze alleen door hun hulp om haar schouders was gelegd. Dat had ze zichzelf heel goed gerealiseerd. Maar ze namen te veel zaken klakkeloos aan. Het werd de hoogste tijd daar iets aan te doen. Maar nu nog niet. Ze had zoveel mogelijk haar eigen stempel op het vertrek gedrukt. Prachtig houtsnijwerk met drievoudig vervlochten ringen sierde haar schrijftafel en op haar zware stoel was een ivoren Vlam van Tar Valon aangebracht, die boven haar donkere haren leek op een grote, traanvormige sneeuwvlok. Op de tafel stonden drie kistjes van Altaraans lakwerk op precies gelijke afstand van elkaar, en in een ervan bevonden zich de mooiste beeldjes uit haar verzameling met de hand gesneden miniatuurkunst. Een witte vaas op een eenvoudige standaard bij een muur bevatte rode rozen, die de kamer vulden met hun zoete geur. Sinds ze tot de Zetel was verheven, was er geen regen meer gevallen, maar met de Ene Kracht waren mooie bloemen altijd beschikbaar. Ze had altijd van bloemen gehouden. Ze konden zo gemakkelijk gesnoeid en geleid worden om schoonheid te scheppen.
Twee schilderijen hingen tegenover haar, zodat ze die meteen kon zien als ze haar ogen opsloeg. De anderen vermeden ernaar te kijken; van alle zusters die naar het werkvertrek van Elaida kwamen, wierp alleen Alviarin er zo nu en dan een blik op. ‘Nog nieuws over Elayne?’ vroeg Andaya onverschillig. Een magere vrouw die deed denken aan een heel schuw vogeltje, ondanks haar gelaatstrekken, die een Aes Sedai verrieden. Zij behoorde eveneens tot de Grijze Ajah en had weinig weg van een bemiddelaarster, maar ze was in feite een van de besten. Nog steeds was haar Taraboonse afkomst in haar spreken vaag te horen. ‘Of over Galad? Als Morgase hoort dat we haar stiefzoon kwijt zijn, zal ze misschien nog meer vragen gaan stellen over de verblijfplaats van haar dochter. En als ze verneemt dat we niet weten waar de erfdochter van Andor is, wordt Andor voor ons wellicht verboden gebied, net als Amadicia.’ Enkele vrouwen schudden het hoofd – er was geen nieuws – en Javindhra zei: ‘Er bevindt zich een Rode zuster in het koninklijke paleis. Ze is pas verheven, dus kan ze zich heel gemakkelijk als een gewone vrouw voordoen.’ Ze bedoelde dat de vrouw nog niet het leeftijdloze uiterlijk had dat een zuster verkreeg na de Kracht lange tijd te hebben gebruikt. Iemand die de leeftijd van een van de vrouwen in het vertrek had willen raden, zou er zeker zo’n twintig jaar naast zitten en in sommige gevallen nog veel meer. ‘Maar ze is goed geschoold, heel sterk en een prima waarneemster. Morgase houdt zich druk bezig met haar aanspraken op de Cairhiense troon.’ Verschillende vrouwen schoven weer heen en weer op hun krukken en alsof ze besefte dat ze zich op gevaarlijk terrein bewoog, ging Javindhra snel verder. ‘En haar nieuwe minnaar, heer Gaebril, schijnt haar op andere manieren bezig te houden.’ Haar smalle mond werd zelfs nog smaller. ‘Ze is helemaal stapel op die man.’
‘Hij is het die ervoor zorgt dat ze haar aandacht op Cairhien richt,’ zei Alviarin. ‘De toestand is daar bijna even slecht als in Tarabon en Arad Doman. Ieder Huis strijdt om de Zonnetroon en er heerst overal hongersnood. Morgase zal de orde herstellen, maar het zal haar wel enige tijd kosten om de troon stevig in handen te krijgen. Tot het zover is, zal ze weinig lust hebben om zich zorgen te maken over andere zaken, zelfs niet over de erfdochter. En ik heb een schrijfster de opdracht gegeven zo nu en dan een brief te sturen. Die vrouw kan het handschrift van Elayne goed nabootsen. Daarmee houden we Morgase wel rustig tot we haar weer stevig onder controle hebben.’
‘We hebben haar zoon gelukkig nog,’ zei Joline glimlachend. ‘Gawein kunnen we nauwelijks in toom houden,’ zei Teslyn scherp. ‘Die Jongelingen van hem strijden aan beide kanten van de rivier met de Witmantels. Hij volgt net zo vaak zijn eigen luimen als dat hij ons ter wille is.’
‘We zullen hem aan banden leggen,’ zei Alviarin. Haar eeuwig koele houding begon Elaida steeds meer te ergeren. ‘Nu we het toch over de Witmantels hebben,’ bracht Danelle naar voren, ‘het schijnt dat Pedron Nial geheime onderhandelingen voert om Altara en Morland ervan te overtuigen gebieden aan Illian af te staan, waardoor de Raad van Negen niet langer geneigd zal zijn een van beide landen binnen te vallen.’
Veilig verwijderd van de afgrond babbelden de vrouwen aan de andere kant van de schrijftafel door over de vraag of de kapiteinheer-gebieder door zijn onderhandelingen meer invloed voor de Kinderen van het Licht wilde winnen. Misschien moesten ze de gesprekken verstoren, zodat de Toren op kon treden en verder kon onderhandelen. Elaida’s mond verstarde. De Toren was in het verleden uit noodzaak vaak behoedzaam opgetreden – er waren te veel mensen die hen vreesden, te veel die hen wantrouwden – maar de Toren had nog nooit iets of iemand gevréésd. Nu waren ze bevreesd. Ze richtte haar ogen op de schilderijen. Een bestond uit drie houten panelen die Bonwhin voorstelden, de laatste Rode zuster die duizend jaar geleden tot Amyrlin Zetel was verheven, en zij was de reden dat nadien geen enkele Rode zuster de zevenkleurige stola had gedragen. Tot Elaida. Bonwhin, lang en trots, die de Aes Sedai had geleid toen ze Artur Haviksvleugel naar haar hand wilde zetten. Bonwhin, uitdagend, op de witte muren van Tar Valon tijdens de belegering door Haviksvleugels strijdmacht. Bonwhin, geknield en vernederd, in de Zaal van de Toren toen haar haar stola en staf werden ontnomen omdat ze de Toren bijna naar de ondergang had gevoerd. Velen vroegen zich af waarom Elaida dit drieluik uit de opslagruimte had laten halen, waar het honderden jaren stof had liggen verzamelen. Niemand sprak er hardop over, maar toch had ze hun gefluister wel opgevangen. Ze begrepen niet dat Elaida voortdurend aan de prijs van falen herinnerd wilde worden. Het tweede schilderij was in een veel modernere stijl, op gespannen linnen, een gekopieerde schets van een straatkunstenaar uit het verre westen. Dit werk veroorzaakte nog veel meer onrust onder de Aes Sedai die het zagen. Tussen de wolken, schijnbaar hoog aan de hemel, vochten twee mannen die bliksems als wapens gebruikten. Eén man had een gezicht als van vuur. De ander was lang en jong, met rossig haar. Het was de jongeman die vrees opriep en ervoor zorgde dat zelfs Elaida haar tanden op elkaar klemde. Ze wist niet eens of het uit kwaadheid was of om ervoor te zorgen dat ze niet angstig klappertandde. Maar vrees kon en moest beheerst worden. Beheersing was het allervoornaamste.