‘Als je niet zo aandrong dat ik je lessen gaf en vervolgens iets nodig hebt om in slaap te komen, dan had je dat ook niet nodig.’ Nou ja, er had wat schapentongwortel in het drankje gezeten, plus enkele andere dingen die niet echt nodig waren, maar die vrouw verdiende het dat haar tong wat rondkrulde.
‘Je kunt me nauwelijks iets leren als je Sheriam en de anderen les geeft.’ De zijde verbleekte, de halslijn werd weer hoog, afgezet met een witkanten roesje en Siuans haren waren getooid met een strak kapje van parels. ‘Of heb je liever dat ik meteen na hen kom? Je zegt zelf dat je énige ongestoorde slaap nodig hebt.’ Nynaeve rilde en haar handen balden zich tot vuisten. Sheriam en de anderen waren niet het ergste dat haar kwaadheid voedde. Elayne en zij brachten hen in paren om de beurt naar Tel’aran’rhiod, soms per nacht wel zes zusters en ook al was zij de lerares, ze lieten haar nooit vergeten dat ze slechts een Aanvaarde was en zijzelf Aes Sedai. Eén scherpe opmerking wanneer zij iets stoms deden en... Elayne was nog maar één keer weggestuurd om pannen te schuren, maar Nynaeves handen waren helemaal rimpelig van het hete sop, tenminste in de wereld waar haar lichaam lag te slapen. Maar dat was nog niet het ergste. Evenmin het feit dat ze amper één ogenblik over had om te onderzoeken of er zo mogelijk iets aan het stillen en sussen kon worden gedaan. Logain werkte nog steeds beter mee dan Siuan en Leane, of was in ieder geval ijveriger. Hij begreep, het Licht zij dank, dat het geheim moest worden gehouden. Of dacht tenminste dat hij het begreep. Waarschijnlijk veronderstelde hij dat ze hem uiteindelijk zou helen. Nee, nog erger dan dat alles was het afleggen van de proeven en de verheffing van Faolain tot... nee niet tot Aes Sedai – dat kon niet zonder de Eedstaf, die in de Witte Toren goed bewaard bleef maar tot iets hogers dan Aanvaarde. Faolain mocht nu elk soort kleding dragen dat ze verkoos en al kon ze dan nog niet de sjaal dragen en een Ajah kiezen, ze had wel een soort macht verworven. Nynaeve dacht dat ze de afgelopen vier dagen meer bekers water, meer boeken – opzettelijk laten slingeren volgens haar! – meer spelden, meer inktpotten en andere zinloze dingen had versleept dan al die tijd in de Toren. Maar zelfs Faolain was nog niet het allerergste. Ze wilde er niet eens aan terugdenken. Haar boosheid kon een huis een hele winter verwarmen.
‘Waarvan heb je nu weer een haak in de kieuwen, meisje?’ Siuan droeg nu een gewaad zoals Leane, maar veel strakker dan Leane ooit in het openbaar zou dragen en zo dun dat de kleur haast niet te zien was. En ze droeg het vandaag ook niet voor het eerst. Wat speelde zich in het hoofd van die vrouw af? In de Wereld der Dromen ver ried zoiets als het veranderen van je kleren, gedachten die je miscchien zelf niet eens had opgemerkt. ‘Je bent tot vandaag heel behoorlijk gezelschap geweest,’ vervolgde Siuan pesterig en zweeg toen. ‘Tot aan vandaag! Ik begrijp het nu. Gistermiddag heeft Sheriam Theodrin de taak gegeven jou te helpen om de blokkade die je hebt opgebouwd af te breken. Kriebelt je hemd daardoor zo erg? Heb je er een hekel aan dat Theodrin tegen je zegt wat je moet doen? Zij was ook een wilder, meisje. Als er iemand is die jou kan helpen om te gaan geleiden zonder eerst door brandnetels te rollen, dan is zij...’
‘En waardoor ben jij zo schichtig dat je je kleding nog geen tel het zelfde kunt houden?’ Theodrin, dat deed haar echt veel pijn. De mis lukking. ‘Misschien komt het door wat ik gisteravond opving.’ Theodrin was vrij gelijkmatig, opgewekt en geduldig. Ze had gezegd dat het niet in één zitting kon. Haar eigen blokkade was pas na maanden opgeheven en ze was eindelijk tot het besef gekomen dat ze al geleidde voor ze naar de Toren was gegaan. Maar de mislukking deed pijn en het ergste van alles was als ooit iemand hoorde dat ze als een klein kind in Theodrins troostende armen had liggen huilen, wetend dat ze had gefaald... ‘Ik heb gehoord dat je de laarzen naar Garet Brins hoofd hebt geslingerd toen je weer moest gaan zitten om ze behoorlijk te poetsen. Weet hij dat Min het poetswerk doet? En heeft hij je toen aan je voeten opgetild?’
Siuan haalde vol uit toen ze Nynaeve een klap gaf. Heel even kon ze de andere vrouw slechts aanstaren, waarbij haar ogen steeds groter werden. Met een woordeloos gekrijs probeerde ze Siuan in haar oog te stompen. Probeerde, want op de een of andere manier had Siuan haar haren vastgegrepen. Even later lagen ze in het stof en rolden gillend over straat, terwijl ze woest naar elkaar uithaalden. Grommend bedacht Nynaeve dat ze de overhand kreeg, zelfs al wist ze de helft van de tijd niet of ze boven of onder lag. Siuan probeer de met een hand Nynaeves vlecht er bij de wortel uit te rukken, ter wijl ze met de andere vuist haar ribben of elke plekje dat ze kon raken, bewerkte. Nynaeve had de andere vrouw echter op dezelfde manier vast en Siuans getrek en gestomp werden steeds zwakker en het zou niet lang duren of ze zou de andere vrouw helemaal plat slaan en daarna al haar haren uittrekken. Nynaeve gilde toen een teen keihard tegen haar scheen schopte. De vrouw schopte! Nynaeve trachtte haar een knietje te geven, maar met een rok was dat niet gemakkelijk. Schoppen bij het vechten was niet eerlijk! Opeens drong het tot Nynaeve door dat de ander lag te schudden. Eerst dacht ze dat de vrouw lag te huilen, maar toen drong het tot haar door dat het van het lachen kwam. Ze duwde zich op, veegde de slierten haar uit het gezicht – haar vlecht was volkomen in de war – en keek woest op de andere vrouw neer. ‘Wat zit je te lachen? Lach je mij uit? Als je dat...’
‘Jou niet. Ons.’ Nog naschokkend van pret schoof Siuan Nynaeve van zich af. Siuans haren leken een ragebol en de wol die ze nu droeg, zat onder het stof, leek versleten en op vele plekken netjes versteld. Ze was nu ook blootsvoets. ‘Twee volwassen vrouwen die liggen te rollebollen als... Dat heb ik niet meer gedaan sinds mijn... twaalfde, denk ik. Ik moest er opeens aan denken dat alles volmaakt zou zijn als de dikke Cian me aan mijn oor omhoog zou trekken om me te vertellen dat meisjes nooit vechten. Ik heb gehoord dat ze ooit een dronken drukker bewusteloos heeft geslagen. Ik weet niet waarom.’ Ze werd even overvallen door iets wat sterk op gegiechel leek, on derdrukte het toen, stond op en sloeg het zand van haar rok af. ‘Als wij het niet eens zijn, kunnen we het toch als volwassen vrouwen regelen?’ En veel behoedzamer: ‘Toch zou het mogelijk een goed idee zijn niet over Garet Brin te praten.’ Ze schrok toen de versleten wollen kledij opeens een rood gewaad werd met volop borduurwerk in zwart en goud en met een lage halslijn.
Nynaeve bleef haar aankijken. Wat zou zij als Wijsheid hebben gedaan als ze twee vrouwen op die manier in het stof had zien rollen? In ieder geval hield het antwoord haar boosheid in stand. Siuan leek nog steeds niet door te hebben dat het in Tel’aran’rhiod niet nodig was om met je handen het stof af te slaan. Met een ruk trok ze haar vingers weg die haar vlecht weer goed vlocht. Nynaeve stond snel op en voor ze weer rechtop stond, was haar vlecht volmaakt in orde en kon haar goede wollen kleding uit Tweewater net gewassen en gestreken zijn.
‘Daar stem ik mee in,’ zei ze. Ze zou al die vrouwen die ze zo zou hebben aangetroffen, laten betreuren dat ze waren geboren, voor ze hen voor de vrouwenkring had geplaatst. Waar was ze mee bezig als ze als een man met haar vuisten rondsloeg? Eerst Cerandin – ze had niet willen denken aan dat voorval, maar het had zich wel degelijk afgespeeld – toen Latelle en nu dit weer. Zou ze die blokkade kunnen opheffen door de hele tijd woest te zijn? Jammer genoeg, of miscchien gelukkig maar, maakte die gedachte haar stemming er niet veel beter op. ‘Als we van mening verschillen, kunnen we... erover praten.’