‘Waarom alleen wij vieren?’ vroeg Rahvin. Dat andere ‘waarom’ moest wachten.
‘Waarom meer?’ antwoordde Lanfir. ‘Als wij op de Dag van de Te rugkeer de Herrezen Draak voor de Grote Heer kunnen laten neer knielen, waarom zouden wij die eer – en de beloning – dan delen, als dat niet nodig is? Misschien kan hij zelfs gebruikt worden om hoe zei je ook weer, Sammael? – het dode hout te sprokkelen.’
Zo’n antwoord begreep Rahvin. Natuurlijk vertrouwde hij haar net zomin als de anderen, maar lust tot macht begreep hij. De Uitverkorenen hadden heel wat tegen elkaar samengezworen om de hoogste te worden, tot aan de dag dat Lews Therin hen in de kerker van de Grote Heer had opgesloten, en op de dag van hun bevrijding waren ze daar vrolijk mee doorgegaan. Hij diende er alleen zeker van te zijn dat Lanfirs plan zijn eigen plannen niet doorkruiste. ‘Ga verder,’ zei hij.
‘Allereerst: er is iemand anders die hem probeert te overheersen en hem misschien wil doden. Ik verdenk Moghedien of Demandred. Moghedien heeft steeds vanuit de schaduw willen werken en Demandred heeft Lews Therin altijd gehaat.’ Sammael glimlachte, of grijnsde wellicht, maar zijn haat was maar gering vergeleken met die van Demandred, al had hij er meer reden toe. ‘Hoe weet je dat het niet een van ons is?’ vroeg Graendal sluw. Lanfirs glimlach toonde evenveel tanden als de glimlach van de andere vrouw en was evenmin warm. ‘Omdat jullie met z’n drieën liever een schuilplekje voor jezelf zoeken om daar je macht uit te oefenen, terwijl de anderen elkaar naar het leven staan. En om andere redenen. Ik heb al gezegd dat ik Rhand Altor nauwgezet in het oog houd.’
Wat ze over hen zei, was waar. Rahvin zelf gaf de voorkeur aan on derhandelingen en listige plannen boven een openlijk gevecht, hoe wel hij er niet voor zou terugdeinzen als het nodig was. Sammael had altijd de krijg en verovering gebruikt. Tot hij zeker van de overwinning was, zou hij niet in de buurt van Lews Therin willen komen, zelfs niet nu de man als schaapherder was herrezen. Ook Graendal volgde de weg van verovering, hoewel bij haar werkwijze geen krijgs lieden betrokken waren. Ze hield zich druk bezig met haar speelgoed en zette slechts een voorzichtige stap vooruit. Openlijk, voor de zekerheid, want de Uitverkorenen hielden rekening met zulke dingen, maar die ene stap was nooit te ver.
‘Jullie weten dat ik hem ongezien in het oog kan houden,’ ging Lanfir door, ‘maar jullie moeten uit zijn buurt blijven, anders bestaat het gevaar dat jullie ontdekt worden. We moeten hem terughalen...’ Graendal boog zich belangstellend naar haar toe en Sammael begon tijdens haar verhaal te knikken. Rahvin wachtte met zijn oordeel. Het zou kunnen. En zo niet... Zo niet, dan zag hij verschillende mogelijkheden om de gebeurtenissen tot zijn eigen voordeel om te buigen. Dit zou inderdaad weleens heel leuk voor hem uit kunnen pakken.
1
Wakker de vonken aan
Het Rad des Tijds draait rond en rond. Eeuwen komen en gaan en laten herinneringen achter die sagen worden. Dan vervagen de sagen tot mythen, tot ook die allang zijn vergeten bij de wederkomst van de Eeuw die deze verhalen schiep. In een Eeuw – door sommigen de Derde Eeuw genoemd, een Eeuw die nog zal komen, een Eeuw die reeds voorbij is – stak een wind op in het grote bos dat het Breemwoud genoemd wordt. De wind was niet het begin. Er is begin noch einde aan de wenteling van het Rad des Tijds. Maar het was een begin.
De wind blies naar het zuiden en naar het westen, een verdorrende wind onder een zon van gesmolten goud. Wekenlang was er op het land geen regen gevallen en de warme zomerdagen werden heter en heter. De bomen zaten veel te vroeg vol dorre bladeren, en waar eens water had gestroomd, lagen droge rivierbeddingen. Op een open plek, waar het gras verdwenen was en de grond slechts werd vastgehouden door iel, dor struikgewas, begon de wind lang begraven stenen bloot te leggen. Ze waren verweerd en versleten, en het oog zou ze niet hebben herkend als de overblijfselen van een stad die slechts in verhalen voortleefde, maar voor het overige vergeten was. Voordat de wind de grens van Andor bereikte, verschenen er verspreide dorpen en velden, waar bezorgde boeren door verdroogde voren sloften. Tegen de tijd dat de wind het stof van de enige straat in het dorpje Korense Bronnen deed opwaaien, was het woud allang uitgedund tot struikgewas. De bronnen stonden deze zomer heel laag. Er lagen een paar honden in de hitte te hijgen, en twee halfnaakte jongens renden met stokken achter een met lucht gevulde blaas aan. Alleen de wind en het stof bewogen en een knerpend uithangbord boven de deur van de herberg, die net als alles in de straat was opgetrokken uit rode baksteen en een rieten dak had. Vanwege de bovenverdieping was het het hoogste gebouw in Korense Bronnen, een keurig en ordelijk plaatsje. De gezadelde paarden die voor de herberg waren vastgebonden, bewogen hun staart nauwelijks. Het uitgesneden uithangbord verkondigde de Gerechtigheid van de Goede Koningin.
Min keek met knipperende ogen tegen het stof door een spleet in de ruwe muur van de schuur. Ze kon nog net een schouder van de wacht bij de schuurdeur ontwaren, maar al haar aandacht was op de herberg verderop gericht. Ze had liever een minder dreigende naam gezien. Hun rechter, de plaatselijke heer, was er kennelijk al een tijdje, maar ze had hem niet zien aankomen. Hij hoorde nu zonder twijfel de aanklacht van de boer aan. Totdat een van de dienaren van de heer toevallig was langsgekomen, leken Admer Nem, zijn broers, neven en al hun vrouwen geneigd om hen onmiddellijk op te hangen. Ze vroeg zich af welke straf hier stond op het in brand steken van iemands stal met melkkoeien. Het was natuurlijk een ongelukje geweest, maar dat maakte volgens haar niet veel uit, omdat zij de stal stiekem binnengeslopen waren.
In alle verwarring was het Logain gelukt te ontsnappen. Hij had hen aan hun lot overgelaten – net iets voor hem, bloedvuur! – en ze wist niet of ze daar blij om moest zijn of niet. Nem had hen vlak voor zonsopgang ontdekt, en Logain had hem neergeslagen, waardoor zijn stallantaarn in het stro was gevallen. Het was dus eigenlijk allemaal Logains schuld. En die flapte er soms ook nog van alles uit. Het was misschien maar beter dat hij was verdwenen.
Ze draaide zich om, leunde tegen de muur en wiste het zweet van haar voorhoofd, hoewel het onmiddellijk weer terugkwam. In de schuur was het snikheet, maar het leek haar twee metgezellen niet te deren. Siuan lag verstrooid met een strootje tegen haar kin te tikken, terwijl ze naar de zoldering staarde. Ze droeg dezelfde donkere wollen rijkleren als Min. Leane, met haar gebronsde huid, slank en even lang als de meeste mannen, zat met gekruiste benen in haar witte ondergoed haar gewaad te verstellen. Ze hadden hun zadeltassen mogen houden na een onderzoek op zwaarden, bijlen of andere zaken waarmee ze zouden kunnen ontsnappen.
‘Wat is in Andor de straf voor het in de fik steken van een schuur?’ vroeg Min.
‘Als we geluk hebben, een pak slaag op het dorpsplein,’ zei Siuan zonder een spier te vertrekken. ‘Wat minder geluk en het wordt een geseling.’
‘Licht!’ verzuchtte Min. ‘Hoe kan je dat geluk noemen?’ Siuan rolde op haar zij, steunend op een elleboog. Ze was een stevige vrouw die nog net geen schoonheid genoemd kon worden, maar toch meer dan knap. Ze leek slechts een paar jaar ouder dan Min, maar haar felle blauwe ogen getuigden van hooghartigheid, wat in het geheel niet paste bij een jonge vrouw die een geding afwachtte in de schuur van een boerendorpje. Soms vergat Siuan haar plaats al evenzeer als Logain, misschien nog wel meer. ‘Als de stokslagen voor bij zijn,’ zei ze op een toon van sta-niet-te-bazelen en haal-geen-stomme-dingen-uit, ‘zijn ze voorbij, en kunnen we verder. We verliezen er minder tijd mee dan bij elke andere straf. Aanzienlijk minder dan bij ophanging, om maar wat te noemen. Maar met wat ik me van de Andoraanse wet herinner, geloof ik niet dat het daarop zal uitdraaien.’
Mins schouders schokten kort van haar piepende gelach; dat was in ieder geval beter dan te gaan huilen. ‘Tijd? Op deze manier hebben we alle tijd. Bloedvuur, we hebben elk dorpje tussen Tar Valon en hier gezien, en niks gevonden. Nog geen glimpje, nog geen zucht. Ik geloof niet dat er een bijeenkomst is. En nu moeten we lopen. Als ik het goed heb gehoord, heeft Logain de paarden meegenomen. Geen paard en opgesloten in een schuur in afwachting van het Licht mag weten wat!’