Вячорная лiрыка

Ды апаўночы
Заплюшчу вочы.
А на сьвітаньні
Паэма ўстане.

Я ўцешны, рады:
Ізноў цыкады...
I ўжо ня казка,
А песьня-ласка!

I матылёчак
Пырхне над кветкай.
У мой пакойчык
Зірне суседка.

Свой спрыт пакажа:
— Прыбегла з пляжа.
А вы ў пасьцелі!
Што? Лятуцелі?

Яна ў бікіні,
А я ў піжаме.
Мне жартам кіне:
— Мяжа між намі.

Я маю дваццаць,
Вы — двойчы з гакам...
Пачне сьмяяцца
Пытальным знакам.

I побач ляжа,
Нібы на пляжы.
Абдымкам зьвяжа
I гэтак скажа:

— Ах, мама-тата!
Усё куртата:
Ў маім убраньні,
Жыцьці, каханьні.

А вы на сьвеце
Пазналі дзівы.
Мяне вазьмеце
Ў той сьвет праўдзівы.

I сьмех рассыпле...
Такой дзяўчыне
Паэт адчыне
Свой талент сьціплы.

Яна, як бэбі;
Дзьве зоркі ў небе,
Зара палае,
I мора грае.

Я тое раньне
Схаплю рукамі.
Вузейшай стане
Мяжа між намі.

Мы возьмем мячык
На пляж. Над морам
Гадоў дзіцячых
Гульню паўторым.

I скажуць людзі:
Блазноцтва гэта.
А з намі будзе
Пачатак лета.