Так адчуваю, пазнаю
Мой сьвет вясёлы і пануры.
На ўсе лады цяпер пяю
Ў тваім зацішшы пасьля буры.
* * *
Асьнежана лісьце каліны...
I ягады — зь лепшых каралі —
Спынілі мой лёт сакаліны
I смуткам мяне пакаралі.
Як быццам крывёй, а ня сокам,
Увосень налітая гронка.
О, край мой, ахутаны змрокам,
Мая залатая старонка!
Вось велічны вобраз краіны,
Якую чужынцы ўкралі.
Зламаю галінку каліны:
Чырвоныя ўбачыш каралі.
Тут бацькава благаславенства
Хай станецца памятным знакам.
Ты горыч і слодыч маленства
Ізноў паспытаеш са смакам.
Прыгадваю песьню старую,
Калінка ў душы зацьвітае.
Сарву гэты цьвет, падарую
Табе, мая радасьць сьвятая.
* * *
Зацьвітае ўвесну
Маладая краска.
Залятае ў песьню
Залатая яска.
Я шукаю словы
Для цябе ласкавыя.
А ці з нашай мовы
Уцяклі цікавыя?
Уцяклі з гадамі,
З прадзедам, прабабкаю.
Мы ў гульні згадалі —
Любу звалі жабкаю.
Так казала й маці
З ласкаю пяшчотнаю.
Вобраз сілу страціў,
Бачу я гаротную.
Жабка ў золь гібее
Пад лазою ніцай...
Назаву цябе я
Мрояй-чараўніцай.
* * *
Вее сьнежную мякіну
Вецер за вакном...
Не пайду я, не пакіну
Твой гасьцінны дом.
Ты мне вяжаш рукавіцы,
Воўна — чысты сьнег.
Ажылі пруткі на нітцы,
А да іх прыбег
Белы кот, і асьцярожна
Лапкаю трасе.
I няўзнак заўважыць можна —
Бела ўсё і ўсе:
Вокны сьветлыя ў паддашшы,
Сьцены, дзьверы, столь,
Я і ты, і душы нашы,
I сардэчны боль.
Гэты сьнег цяплом, вядома,
Сагравае нас.
Завіруха каля дому
Ў самы добры час.
* * *
Пад жывой паветкаю сасны
Лёгкай хмаркай кружаць камары.
I стары павук — жыхар лясны
Нітку срэбную прадзе ўгары.
Вяжа ён шаўковую пятлю,
Ворага ў натуры пазнаю.
Сонечнае слова запалю, —
Песьню не запутае маю.
* * *
Праз адчыненыя дзьверы
Сонца ў сенцы,
I ў люстэрку паламаным
На расколіне зіхціць.
На сьцяне ў той час вясёлка —
Сэрца промняў! —
Паказалася раптоўна
I трапеча...
Мабыць знак
Незаўважанага шчасьця.
* * *
Ты сябруеш з паэтам,
Чуеш моц сэрцалова.
У цябе пад гарсэтам —
Неспакойнае слова.
Толькі выказаць цяжка,—
Ні натхненьня, ні чараў.
Непачатая пляшка
Зельля сонечных мараў.
— Памажы мне, паэта,
Хоць да кроплі дабрацца!
— Даражэнькая, гэта
Безнадзейная праца.
Лепш застанься сабою —
I прывабнай, і мілай.
Я цябе супакою:
Ты валодаеш сілай.
Скажаш ціхае слова,—
Адгукнецца ў паэце,
I паводкай вясновай
Пранясецца па сьвеце.
* * *
I эпоха, і новая эра,
I пагрозьлівы атамны век...
На зямлі хіба сумна і шэра?
Хоча ў космасе жыць чалавек.
Паляціць чалавек на ракеце,
Каб сабе адпачынак знайсьці
На якой-небудзь дзікай плянэце:
На Сатурне, Юпітэры ці...
Ах, якія людзей лятуценьні!
Жар імкненьняў! Да велічы крок!
А я любай праменьні і цені
Зноў заўю ў паэтычны вянок.
Я скажу ёй: Нічога ня хочу,
Толькі бачыць прыгоствы зямлі,
I твае задуменныя вочы,
Незабудкі ў якіх зацьвілі.
I глядзець, як тугім перавяслам
За плячыма спадае каса.
Застанецца спамінам нязгаслым
Наша вечна-зямная краса.
* * *
Сонца стрэшыць крыло самалёта,
Разрывае праменьняў сноп.
Хмары ўнізе, як сьнегу сумёты,
Дзе жывую душу замяло-б...
А ці хто шугане з парашутам
Ніцма ў холад, у пашчу імглы?
Жыць! Сьпяваць! I вялікім пакутам
Адказаць: Чалавек не малы.
Ёсьць у муках — і радасьць і гора.
Гналі ўсюды нас мукі, гнялі.
I пад небам у рыку матора
Вычуваецца сіла зямлі.
Самалёта крылатыя цені
Ах, хутчэй-бы убачыць, хутчэй!
Дзесьці горад стаіць на каменьні,
Там цяпер спакайней і лягчэй.
Далеч сіняя мроі палошча.
Я ў палёце. I слова за мной.
Дзе ратунак? Дзе слынная прошча?
Ці ня ў нашай любові зямной?
* * *
Рунь — угрунь. Дзе сьнег ляжаў нядаўна,
Вунь тырчаць зялёныя ражкі.
Ты сьмяешся быццам і забаўна,
Але сьмех твой горкі і цяжкі.
Я настрой пакутны разумею,
Бо й мяне цураецца вясна.
Змоўк ручай у кручанай завеі
I рыпіць самотная сасна.
О, напоўнены жывіцай кубак,
Зазіхці ў асьнежанай траве!
Я ўпушчу ў мой сад маіх галубак,
Хай каханьне ў сьвятасьці жыве.
I няхай расьце пачуцьцяў сіла.
Я хачу, каб зь цела і крыві
Слова створанае ўзгаласіла
I ў душы запелі салаўі.
I каб ты сьмяялася ня горка,
Пазірала сьвежа на зару,
Каб былая радасьць на вячорках
Перайшла ў сучасную пару.
* * *
Я стомлены, я хворы...
Мой сон плыве ў вакно.
У садзе белы морак
I сьнегу палатно.
I там — як у шпіталі!
У цішыні нямой,
Як сёстры, дрэвы сталі
I гояць смутак мой.