Ня бачаць людзі любасьці зямной,
Матэрыя ўсьміхаецца пачварай.
Ізноў патоп... I прыйдзе новы Ной
Наш ратаваць каўчэг з красой-ахвярай.
I я хачу з тэй ноевай сям'ёй,
Зь ягонымі шляхотнымі сынамі,
Жыць хараством, любоўю, цяплынёй
Ды абуджаць прыгожы сьвет і ў Хаме.
* * *
Засмучонае сэрца ў мальбе,
Неспакойнае чуецца штосьці.
Я сягоньня ня бачу цябе,
Я ня бачу маёй маладосьці.
А ня пойдуць на дно забыцьця
Сны, гады, гарады і прыгоды.
I вясковае — покуць, куцьця,
Сьвяты, сватаньне, сьпеў, карагоды.
Вобраз мілы ў далёкай імгле
Не пагасьне апошняю зьнічкай.
Пачастунак на шчодрым стале
Заварожаны лямпай-газьнічкай.
Калі ласка, кісель і узвар
Зь вішняў, яблыкаў нашага саду.
Твой асьветлены ўсьмешкаю твар,
Тваё кожнае слова да ладу.
I прыгожая постаць твая,
I характар, як песьня ў Палесьсі.
Сэрца б'ецца мацней удвая, —
Твой партрэт я на сэрца павесіў.
* * *
Паўстала памятка журбы:
Гамоняць хвоі,
Бярозы, вольхі і дубы
I ўсё жывое.
Пад бураном — яліны рух,
Як быццам, дрэўца
Трывожна хіліцца наўкруг,
Бяжыць, здаецца.
I я насустрач ёй іду...
Люблю яліну.
Я чую моцны смолкі дух,
Маю краіну.
Яліна пышнае гальлё
Нясе ў прастору...
Я пазнаю цябе здалёк,
Як пах чабору.
Які ўспамін! Настрой які
Ў адну хвіліну!
Каляды, сьвечкі, сваякі...
Люблю яліну.
* * *
Вось і вечар хутка надыйшоў.
Ацяплі зямное існаваньне...
Хай апошняй ласкай слова ўстане
Над тваёй спакутванай душой.
Да мяне ты сёньня з даўніны
Маладосьць ускрослую прынесла.
Ад стала адсунутае крэсла
Прысядае грузна ля сьцяны.
Мы выходзім з нуднага быцьця,
Мабыць доля выпала такая...
Ты сядзіш жывая, трапяткая
На маіх каленях, як дзіця.
I чытаеш верш мой, а сама
З тых радкоў ты радасная песьня.
Сэрцам прытулілася так цесна,
Аж мяне асобнага няма.
Праз тваё трывожнае цяпло
Чую сьмех шчасьлівай і гаротнай.
Зноў ідзе на хвалі паваротнай
Тое, што калісьці адплыло.
* * *
Сьпяваеш пад пальмаю,
Спрачаешся з хвалямі.
I сонцам падпалена,
I ветрам ухвалена.
А мне, каб алешыны,
Ці вербы над рэчкаю, —
Я быў-бы усьцешаны
I песьняй, і спрэчкаю.
Мне сьніцца далёкае,
Той сьвет не раструшчаны:
Падпаскам галёкае
Юнацтва зь мінуўшчыны.
Навіта. Накручана.
Узьлёты вышынныя...
Хачу я на Случчыне
Прачнуцца крушынаю,
Каб ягады горкія
Дасьпелі да соладзі,
Каб высыпаў зоркі я
Ў дасьветчаньне моладзі.
* * *
У шаўку карункавай кашулі
Ты ляжыш, як першы пульхны сьнег...
За сьцяной суседзі ўсе паснулі,
Толькі сон да любай ня прыбег.
Ты, мая гарачая сьняжынка,
Палка паліш. Я растаў. Глядзі:
Гэта гнецца колас на дажынках
I сярпом здаецца маладзік.
Ці ня бурай кінутае зерне
Зарунела познаю вясной?..
Хто мяне да сонца зноў паверне
I ўсьміхнецца роднай стараной?
Хто мяне пяшчотаю напоіць?
Ці пытацца? Я ў тваім цяпле.
Пакланюся лёсу нізка ў пояс.
Дбае лёс. I ты мая! Але!
Ты, мая гарачая сьняжынка,
Белым болем, шчасьцем апякла.
У багаты сьвет вядзе сьцяжынка,
Хоць няма ні хаты, ні кала.
* * *
Завітаў да цябе я зарніцаю,
Ціхім гоманам роднага краю.
У пакоі над кніжнай паліцаю
Твой унутраны сьвет раскрываю.
Раптам з кнігі разгорнутай выпала
Фотакартка: ты ў ролі русалкі...
I тваё хараство мне рассыпала
У душы веснавыя фіялкі.
Ах, якое магічнае лібіла!
А я мог любавацца так мала.
Тую картку ты з рук маіх выбіла
I, схапіўшы, пасьпешна схавала.
Як струна затрымцела, тугая ўся.
I няёмка. Зьбянтэжанасьць бачу.
Прыкра мне, а я ўсё-ж усьміхаюся,
Заклінаю пустую няўдачу:
Выйдзі ўвечары белай князёўнаю,
Раскідай чараўнічыя сеці.
I забаву нясі безназоўную, —
Мы з табою дарослыя дзеці.
* * *
Залатая мая,
Непаўторная ў сьвеце!
Па вачох тваіх бачу —
Ты хочаш,
Каб цябе я сагрэў
Тым агнём,
Што жыве ў маладосьці.
Так, я ўсё разумею...
Вецер позна
Забраўся ў твой сад
I кранае лістоту,
I цьвеліць пялёсткі
Засмаглай вяргіні.
Я — твой вецер гаючы!
Вусны зь вечнай вясны
I няскончанай песьні
У пякельнай зьнямозе
Цішком прамаўляюць:
Лі на сэрца маё
Прамяністае шчасьце.
* * *
Будзённасьць дробязная, шэрая
Расьце стракатаю ў фантазіі:
Ляжыць прыцішанай пантэраю
Прырода Афрыкі і Азіі.
Араб хавае ўсьмешку добрую
Ў мае радкі нарыфмаваныя.
Факір схіляецца над кобраю,
Вярблюдаў бачу караваны я.
I за пакорнымі вярблюдамі
Іду, спакутваны пустыняю.
Скажэце мне, якімі цудамі
Знайду ў пяску валошку сінюю?
Сьвет уяўленьняў мной ня звужаны.
За ворным полем, за разорамі
Бяруць прастору багны-лужыны,
Мой край глядзіць вачмі-азёрамі.