Заблытаў лёскі адмыслова.
Гучней за музыку «Дып папал»
Раўлі гурбою — ну і д’ябал!
ГОСЬЦЯ
Ты ўвайшла нечакана, ікліва.
Я пісаў і нічога не чуў:
Ад гранёнага слова шчаслівы,
І ад роспачы слёзы ўваччу.
Ты ўвайшла і як сябру сказала:
— Добры дзень, кандыдыт на Парнас!
Ты прабач, на хвілінку з вакзала...
Ну як справы? Відаць, ужо ас?!
Прыгадала было здарэнне,
Толькі ў ім я сябе не пазнаў.
— Вось прывезла літроўку варэння,
Гэта вішні, як ты заказаў.
І пайшла, і як воблака знікла,
Нават дзверы не рыпнулі ўслед.
Толькі білі гадзіннікі звыкла
Ды літроўку разглядваў буфет.
Хто яна, таямнічая госьця?
Я не ўспомню, не ўспомню ніяк!
Гэта сон, гэта мне падалося...
Слоік вішняў — пакутлівы знак.
У КАЛГАСЕ
Не лясы тачыце, а косы...
У горадзе іншае лета.
Кіруе студэнтамі босы
Дзед Жычка. Яфрэйтар кабетаў.
Навука сялянскага быту
Даецца, не так, каб адразу...
Ваду ліе з конаўкі Рыта,
Як стромкую рэчку Каўказа.
Дзед Жычка у новай фуражцы
(Са службы вярнуўся Камосін)
На фоне будынкаў фуражных
Заслухаўся спевам калосся.
ПАЭТКА-ДЗЯЎЧЫНА
У таршэра сталёвая лапа.
У таршчэра прыватнае вока.
Невялічкая штучная малпа,
Як анёлак, аблётвае цокаль.
Акуляры, стаміўшыся дужа,
Утаропяцца з гэтай прычыны.
Спадзяюся, цудоўнага мужа
Адшукае паэта-дзяўчына.
НА ПАЛЯВАННІ
Бусел – балотны каморнік –
Мерае багну рупліва.
Шчыльны трыснёг ледзьве горне
Вецер – стары і сварлівы.
Порсткі сабака дзядзькі Ягора
Раптам замёр, быццам стодка з фарфору.
КРАІНА ВЯЛІКАГА МАТЫЛЯ
Вусені на гусенічным ходзе
соўгаюцца па здратаванай глебе.
Брыдка.
Паўсцістыя, пачварныя,
яны ведаюць выйсце:
кожны шукае
краіну Вялікага Матыля.
Калі ўзыходзіць сонца,
варушацца на ўсход,
калі хаваецца –
назад варочаюцца,
паўсцістыя, пачварныя.
Як ноч – ад стомы дранцвенне.
У сне народзяцца крылы.
ХІЖЫ ЛАНЦУГ
Жаўнеры набліжаюцца
спрактыкаваным ланцугом,
Стваламі карабінаў размыкаюць вецце,
Раструшчваюць, нібыта яйкі ў гнёздах, росы,
Жахлівым крокам вымяраюць лёс ахвяры.
Якога Марса служкі вурдалачаць?
Каго шукаюць здані ў нашым лесе?
Стагоддзі пераблыталі, няйначай.
Іх песня,
Як сабачы брэх, мурашыць спіну.
Выццём пазатыкалі сабе вушы,
Не чуюць дрэва, птушку, чалавека,
І толькі рулі касавурацца, як зрэнкі.
Жаўнеры сунуліся хіжым ланцугом,
Спявалі птушкі, размаўлялі дрэвы,
Заходзілася плпчам немаўля...
РАСПЛАТА
У люстэркі лістоты
глядзіцца сонца.
Зняважыў злачынца дрэва
Абразай ілжывых слоў,
У сьпіну нібыта стрэліў,
І словы атруцілі дол.
Як трызніла дрэва сутоннямі!
Як моташна лісце гуло!
Наўкольныя парасткі кволыя
Ня ўзнімуцца ўжо на крыло.
Не трэба ні шроту, ні пораху —
Люстэркі на дрэве зіхцяць...
Нацэліла зброю на ворага,
І полымя бег не суняць.
ІНДУСТРЫЯЛЬНА-ХІМІЧНЫ ДЖАЗ
Найбольш сур’ёзная абстаноўка склала-