Порсткі сабака дзядзькі Ягора
Раптам замёр, быццам стодка з фарфору.
КРАІНА ВЯЛІКАГА МАТЫЛЯ
Вусені на гусенічным ходзе
соўгаюцца па здратаванай глебе.
Брыдка.
Паўсцістыя, пачварныя,
яны ведаюць выйсце:
кожны шукае
краіну Вялікага Матыля.
Калі ўзыходзіць сонца,
варушацца на ўсход,
калі хаваецца —
назад варочаюцца,
паўсцістыя, пачварныя.
Як ноч — ад стомы дранцвенне.
У сне народзяцца крылы.
ХІЖЫ ЛАНЦУГ
Жаўнеры набліжаюцца
спрактыкаваным ланцугом,
Стваламі карабінаў размыкаюць вецце,
Раструшчваюць, нібыта яйкі ў гнёздах, росы,
Жахлівым крокам вымяраюць лёс ахвяры.
Якога Марса служкі вурдалачаць?
Каго шукаюць здані ў нашым лесе?
Стагоддзі пераблыталі, няйначай.
Іх песня,
Як сабачы брэх, мурашыць спіну.
Выццём пазатыкалі сабе вушы,
Не чуюць дрэва, птушку, чалавека,
І толькі рулі касавурацца, як зрэнкі.
Жаўнеры сунуліся хіжым ланцугом,
Спявалі птушкі, размаўлялі дрэвы,
Заходзілася плпчам немаўля…
РАСПЛАТА
У люстэркі лістоты
глядзіцца сонца.
Зняважыў злачынца дрэва
Абразай ілжывых слоў,
У сьпіну нібыта стрэліў,
І словы атруцілі дол.
Як трызніла дрэва сутоннямі!
Як моташна лісце гуло!
Наўкольныя парасткі кволыя
Ня ўзнімуцца ўжо на крыло.
Не трэба ні шроту, ні пораху —
Люстэркі на дрэве зіхцяць…
Нацэліла зброю на ворага,
І полымя бег не суняць.
ІНДУСТРЫЯЛЬНА-ХІМІЧНЫ ДЖАЗ
Найбольш сур’ёзная абстаноўка склалася ў г. Наваполацку, дзе валавы выкід шкодных рэчываў самы высокі сярод гарадоў рэспублікі…
Зноў людзкія адбіткі заганныя,
Як музыкі, ў нябёсах лятаюць —
Працінаюць пякельную ноч.
Нараджаюць мелодыі танныя:
Дзьмуць у комінаў доўгія пальцы,
Дзьмуць да чырвані пацерак-воч.
Іх музычны імпэт без падману —
Не жартуюць браты-блюзняры.
Уздымаюцца клубы туману,
Тлум цярушыцца на ліхтары.
Што паперныя столі і дахі!
Тлум укрые таксама і нас.
Тлумны час, як заўсёды, не ў час.
І мацнеюць мелодыі жаху,
І цярушацца пёрамі птахаў —
Вар’яцее атрутны джаз.
ЗДРАДНІК
Хто хаваецца ў лесе днямі?
— Гэта зраднік, — адказвае сыч. —
На скарэлым шынельным лямцы
У кустоўі, як мёртвы, ляжыць.
Тое месца абходзяць звяры.
Толькі хмарай над ім камары.
Ён баіцца, аднак, зварухнуцца,
Ён чакае цямнейшай начы:
Каб да твані паўзці — дацягнуцца,
Каб у багну ад нас уцячы.
А РАПТАМ…
Што калі раптам нашчадак,
Крануўшы таемнасці ключык,
Праз процьмы мінулых стагоддзяў
Нат' кволую думку агучыць?
* * *
Жоўкнуць пачуцці, паштоўкі, надзеі.
Восень не ведае збою.
Толькі сапраўднае, шчырае спее
І узыходзіць вясною.
МАСТАК
Усе яго малюнкі на
зрэзе воласа.
Якая вытанчанасць!
Якое майстэрства!
Ён Майстар з вялікай літары.
— Ён Гулівер у краіне
волатаў, — кажа адзін.
— Ён Гулівер у краіне
малеч, — кажа другі.
КАРЦІНА
Я марна шукаў яе ў сённяшнім свеце,
Міналі, здаецца, стагоддзі.
Яна, як жывая, жыла на партрэце.
Сказалі: карціна у Лодзі.
У Лодзі сказалі: карціна ў Парыжы.
Ў Парыжы не чулі ніколі.
Дзядуля сівы падказаў: у Нясвіжы
Жыве яна з месяц, мо болей.
Вярнулася ўрэшце… заўсёды я верыў…
Няхай на партрэце, няхай праз стагоддзі…
Шырэй рашчыніце пудовыя дзверы —
Я да людзей панясу Багародзіцу.