I багатыя хаценьні,
I супыну ім няма.
I палаюць лятуценьні,
Думка ўспыхвае сама.
Я хацела-б, каб сказаў ты,
Парушаючы спакой,
Што падаўся ў касманаўты
I мяне бярэш з сабой...
Край таемны, непачаты,
Да палёту кліча нас.
Аж хвалююцца дзяўчаты
Праз такі нэрвозны час.
I жаданьні ў марах месяць:
Дзесьці воддаль ад зямлі
Адгуляць мядовы месяц
На касьмічным караблі.
ПЭЛІКАН
У белым халаце, паважны як хан,
Стаіць пэлікан на дарозе.
I аўтамабіляў даўгі караван
Спыніўся ў нязвыклай трывозе.
Праехаць ня можна. Жывы пэлікан
Стаіць пасяродку на бруку.
Пагрозьліва дзюбай бароніць свой стан,
Разгублены ў вулічным груку.
Няхай сабе лаянка, нават праклён...
Ні сьвістам, ні ўзмахам лазіны
Яго не сагнаць. Ня пужаецца ён.
Дарэмна гудуць лімузіны.
Ён дзюбай, як доўбняй агрэе таго,
Хто ўздумае ўраз падступіцца.
Ня злуйце яго, не чапайце яго!
Разумны ён птах. Ня тупіца.
Ён ласкі ня бачыў. Сябе накалоў
Балюча ў загоне на дроце.
Ні мілай усьмешкі, ні ветлівых слоў, —
Чужынцам гібее ў самоце.
Ён выбег на вуліцу. Ажно і тут
Сустрэлі няветла таксама.
Ізноў не пазбыцца трывог і пакут,
Брук — гэткая-ж брудная яма.
Тут гоман варожых людзей навакол,
З натоўпу шугае пагроза.
Стаіць пэлікан. Дзюба — чэсаны кол.
Крычыць ваяўнічая поза.
I раптам уцешнае чуе ў бядзе:
— Хадзем, пэліканчык... Мой дружа...
Чужы, незнаёмы насустрач ідзе —
Спакойны, лагодны і мужны.
На белую шыю кладзе ён руку,
Заве пэлікана пяшчотна.
I той давяраецца, як дружбаку,
Ды побач ідзе з ім ахвотна.
— Ласкавае слова і камень скране,
А я — пэлікан. Я рахманы.
Сваёй цяплынёй ты расчуліў мяне.
Шануюць цяпло пэліканы.
ХАЛОДНЫ ЖАР
Ляжыць у лесе корч дубовы
I сьвецяць з цемры гнілякі.
А можа ўзбуджаныя совы
Там азіраюць хмызьнякі.
А можа гэта рысь шукае
Ў гальлі птушынага гнязда...
Начное полымя блукае
Да першых посьвістаў дразда.
А я вячорнаю парою
Укрыўся шэлестам травы.
Мне дрэва сьвеціцца старое
Агнём зьмярцьвелай сінявы.
I я на пні — лясным услоне
Перабіраю гнілякi.
Халодны жар. Ён на далоні.
Лаўлю я сэнс у ім такі:
Пакуль жывое — ня гнілое,
Ня сохне вецьцем на ствале...
Жыцьцё, узьнятае зямлёю,
Цьвіце ня ў цемры, а ў сьвятле.
ЗУБРОЎКА
Перакулім кілішкі
Залацістай зуброўкі.
Не смакуюцца лішкі
Бяз увішнай сяброўкі.
На закуску крэвэткі
I жартлівае слова.
Села поруч. А гэткі
Твой фасон і абнова, —
Спрэс зьнікае спадніца,
Уваччу толькі ногі.
Я ня сплю, а мне сьніцца:
Нехта выставіў рогі.
На аголенай ляжцы
Жылка струнная грае,
Як былінка ў тэй пляшцы
Напаверх вынырае.
А тымчасам зуброўка
Лёгка, радасна п'ецца.
Разам з намі, сяброўка,
Хмельны вечар сьмяецца.
ГОСТРАЕ I КРУГЛАЕ
Плечы тарчма. Як сухое палена,
Муліць кашчавая жорсткасьць бядра.
I выступае наперад калена
Краем бляшанага цэбра-вядра.
Колкія рэчы натруджваюць вочы,
Боль узьнікае ад гострых вуглоў.
Колькі здаралася, позірк дзявочы
Лашчыў лагодна мяне і калоў.
Я не бянтэжыўся. Некалі кідаў
Сілы свае маладыя ў куты,
Ромбы, трыкутнікі і піраміды,
Велічнай готыкі контур круты.
Мо хударлявасьць, як вырак злачынны?
Хай-жа хвалюе ўспамін весялей:
Рубэнса вобразы гладкай жанчыны,
Пышнага цела мядовы алей.
Круглыя вочы кашэчай пароды
Цёпла глядзяць у людзкой дабраце.
Круглае, пульхнае цешыць заўсёды,
Гострае, злое, худое — гняце.
У КОЛЕ ВОБРАЗАЎ
Нішто ня цешыць на чужыне.
I жарт ня той, і горкі сьмех.
Мой лёс на пройдзенай сьцяжыне
Мне разьвязаў памылак мех.
Душа ў прыдушаным настроі.
Зьвіваўся смутак, як удаў.
А я мой голас чыстай мроі
Ў сутоньне хмурнае падаў.
Каб прамяніста, калярова
Будзёнасьць шэрая цьвіла,
Я чараўнічай сіле слова
Маліўся. Лірыцы хвала!
Хвала прыгожым хваляваньням,
Сьвятой сугучнасьці радкоў.
Маё вітаньне турам, ланям
У родны край беразьнякоў.
Пачаў шукаць і захапляцца,
I спадзявацца, што знайду,
Спаткаю сьвята, а ў тым сьвяце
Самоту змыю, як бяду.
Самота — чэпкае закляцьце —
Мяне трымала за рукаў.
А я каханую ня страціў,
Калісьці песьняю гукаў:
— Мая вясёлка, мая рыбка!
Зьявіся! Сьвет мне адчыні.
Нарэшце бацькаўшчыны скібка,
Яе здабыў з далячыні.
Яе пазнаў я ціхім вершам,
Жаданьнем, жарам пачуцьця.
Мне кола вобразаў шырэйшым
Здалося ў росквіце быцьця.
У гэтым коле — дарагая
I мова прадзедаў маіх...
Я сьветлай мэты дасягаю
Гартаньнем запаветных кніг.
СЬВЯТЫ ГРЭШНIК
Без каханьня нудна, пуста,
На душы завялы цьвет.
Скача цёмная распуста
I глядзіць нядобры сьвет.
Кабарэ. Начныя клюбы.
Мігаценьне ліхтароў...
Ня туды ідзеш, мой любы,
I ня ў госьці да сяброў.
Да мяне ты на спатканьне,
I я чую, як з табой
Ноч сьпявае аж да раньня,
Не спавітая журбой.