ПРОСЬБА
Дапамагае берагу рака.
Дапамагае бераг кволым вербам,
Ралля — ўзысці,
а колас — выспець зерню.
I вышыня — птушынаму крылу.
Марская хваля — плаўніку дэльфіна.
Дапамажы мне хоць напалавіну,
На чвэрць, як ты магла б, дапамажы,—
Мы дапамогай звязаны ў адзінае,—
На бераг Даравання прывядзі мяне,
Каб да Былога берага даплыць!..
Не ведаю, аб чым яшчэ прасіць.
* * *
Брату
Цэлы тыдзень ён малюе В і О,
То пад сэрцам са стралой,
То пад крыжыкам...
Гавару яму:
— Малы, не сваволь,
Паглядзі,
ляглі снягі
Белым пыжыкам.
Паглядзі,
якія гульні ў лагу,
Як імчацца з гары лыжы з санкамі!
А малы мне ў адказ:
— Не магу,
Не магу, калі яна
З рыжым Санькам...
ЖЫЛА БАБА ДОРА
Жыла баба Дора.
Заўчора, учора
Жыла баба Дора...
А сёння дзед Ясь
Дамавіну збівае.
Старанна збівае,
З сабой размаўляе.
«Мо й час табе, Дора...
Не скажаш, што рана.
Ды вунь памідоры
Яшчэ не сабраны.
Шчэ яблыкі трэсці
I бульбу капаць...»
Габлюшкі на цеслю,
Як ружы, вісяць.
Памерла старая.
Што зробіш: пара...
На момант змірае
Рука цесляра.
Ён цяжка, нягнутка
Сядае пад плот —
Скруціць самакрутку
I выцерці пот.
* * *
У доме насупраць мыла жанчына акно.
Мокрае шкло ў ранішнім сонцы іскрылася.
Ён падышоў. Яна да яго прыхілілася.
У доме насупраць мыла жанчына акно.
Больш у той дзень нічога ў мяне не здарылася.
ІПАДРОМ
На іпадроме
скачкі!
Скачкі!
Спёка...
З блішчастых конскіх спін
Дажджом сцякае пот.
Глядзі,
як гнедая ўсіх абышла далёка!
Не бег, а пылам над,
зямлёю над —
Палёт.
Ківаюць знаўцы: лепш за ўсіх ідзе,
Хто ставіў на яе — не памыліўся...
А ёй самой за гэта
што перападзе?..
А гнедая адчула, як стаміўся
Стары жакей,
і хоча даскакаць
Хутчэй за ўсіх бясконцымі кругамі,
Каб там, на фінішы,
апухлымі губамі
Пяшчоту рук пачуць —
I заіржаць.
* * *
Святкуем дзень сустрэч.
Удвух святкуем. Ціха.
Спявае ў хаце печ
Чырвонай салаўіхай.
З-пад чорнага крыла
Выпырсквае вуголле
Той песні, што прыйшла
Да нашага застолля.
Відаць, яна на раз.
Усё, чаму спявацца,
Згарае ў лепшы час -—
I нельга ўратавацца.
Дык што ж рабіць, стары?
Падкінем дроў бярэмя...
Няхай агонь гарыць
I кот на куфры дрэмле.
Не лічачы гадзін,
Давай змарнуем вечар,
I моўчкі пасядзім,
I вып'ем за сустрэчу.
Адну з усіх сустрэч,
Калі ў сусвеце ціха
I толькі ў хаце печ
Спявае салаўіхай..
* * *
Горкім дымам пацягне
Ад барвова-чырвонага лісця,
Ад асенняга...
Ўжо не асенняга...
Пасля смерці,
хто скажа,
З якой ён знікае пары?
Адчуваецца ў дыме пах адмерлай кары
I сапрэлага сена,
Гэта новы наш дворнік
парадак завёў,
Каб запальваць кастры...
Ён і іншыя ў нашым двары абяцаў перамены.
ГЛУСК
Скарыцца
I легчы пад коламі часу...
Няўжо самагубства?!
Прытупвае эра жалезным абцасам!
Прытупвае эра жалезным абцасам!
Паэзія — глупства.
Запрэгчы Пегаса —
Паехаць ад выгану глупства
Да горада Глуска.
У Глуску
Нахілена неба,
як зрэзана з бохана луста.
П'ю піва
I соль рассыпаю з талеркі шчарбатай...
А час — вочы ў вочы,—
Нібы перад ім вінаваты я,
Скрозь вінаваты...