РУБЕЖ
Направа залева,
Налева залева,
Матор «Масквіча» ліхаманка заела —
Давай, ну давай, калымага старая!..
Нутро выгарае.
Нутро выгарае...
Патопныя воды
на шкло ветравое;
Дарога назад —
Да шумераў? да Троі?
Дарога наперад —
Да пекла? да раю?
Давай, ну давай, калымага!.. Стараю-
чыся з усіх сіл, перагрэты,
Ляцеў «Масквічок» мой па ўскрайку планеты,
Спірала дыханне на страшнай спіралі,
Дзве сілы —
Крыж-накрыж — сусвет распіралі:
Круціліся ў бездані левыя колы —
На правых
праколы!
На правых
праколы!
I покуль машыну завальвала ўлева,
Я бачыў, як справа святлела залева,
Хіліліся горы, і слаліся травы
Направа, направа, направа, направа,—
Дзе вечарам вецер патупвае ў сенцах,
Шалее салоўка на шостым каленцы,
Званамі аглухлымі падаюць бэры
На попел цяпельца любові і веры,
Дзе пахне атаваю луг за ракою,
Дзе мама насустрач махае рукою
I з ціхай надзеяй пытае пра справы...
Завальвае ўлева!
Аблокі — направа,
Направа звяры ўсе, і рыбы, і гады,
Мой снежань направа, мае лістапады.
Направа ўзлятаюць —
Ілона і Ева —
Дзве птушкі
з галін радаслоўнага дрэва
Направа — сілкамі пакоры і гневу —
Усё, што я ўспомніў, зірнуўшы налева
У зорную прорву,
дзе вечнасць клубіцц
Дзе некалі сон гэты будзе мне сніцца...
АПОШНІ ВЕРШ
Хай будзе жыццё! Гэта ноша па мне!
Па мне гэта доля сустрэч і расстанняў,
Я ведаю: зоймецца хутка ў акне
Апошні світанак майго існавання.
Ну што ж, гэта ноша таксама па мне.
Спакойна змяняю я
долю на волю —
I толькі хіснуся, як цень на сцяне,
I толькі на момант хаду запаволю...
ЛЯЎКІ
Дарога вяла на Ляўкі.
Праз ніву.
Праз лес.
Праз вякі.
Цяжарна ўздыхала ралля.
Храплі на аселіцах Коні.
Свістала ў прасторы Зямля —
Каля небасхілу,
Каля
Той жылкі, што б'ецца на скроні.
Дарогу
ўздымала
гара,
I там, дзе дарога знікала,
Над вечнай вадою Дняпра
Стаяў нерухомы Купала.
Кацілася шляхам сваім
Рака —
Як магла,
Як хацела.
Быў страшны Купала —
На ім,
Яшчэ даваенным, жывым,
Святочна
кашуля гарэла.
Хісталіся цені жуды
Сляпымі маланкамі ў змроку...
Адзін толькі крок да вады!
Не зробіць ён гэтага кроку.
Ён скуру здзярэ, як луску,
I рушыць на вольны гасцінец...
Ён пройдзе яшчэ праз Маскву
Па цьмяных прыступках гасцініц.
Ён будзе на сходках начных
Спяваць,
Зратаваных ад кулі
Сяброў абдымаць —
I на іх
Святочна
запальваць кашулі.
Ён будзе! .
...Кружыла Зямля.
Храплі на аселіцах коні.
Усё гэта будзе — пасля.
Усё гэта будзе — ніколі.
Пасля — у мальбе і праклёнах.
Ніколі — у спратах віны.
...Адзін
I адзіны
З мільёнаў,
Адзін і адзіны,
спалёны
На росстанях смутных
Вайны...
* * *
Прызнаць віну, якой не варты вы,—
Адчэпка толькі для суда людскога...
Калі душа, як за сцяной астрога,
I сочыш ты за ёй, як вартавы,—
Не абвяшчай: я вінаваты ў тым,
Што ёсць мана, што пыл яе і дым
Твар праўды захінае, як аблога.
Не словамі, а справай пачынай:
Астрог паруш — і ў сэрцы паламай
Нож асцярогі, зброю вартавога.
АБ'ЯВА АБ НАЙМЕ КВАТЭРЫ
Губернскі пісар Стэфан Дастаеўскі
(Каліграфічнай вырабкі памешчык)
Адчайна спрабаваў пісаць раманы
I меўся
Увайсці ў літаратуру;
Яшчэ ў яго арэндаваў маёнтак
Купалаў бацька, Дамінік Луцэвіч;
Так праз жылплошчу лішнюю —
не тое
Каб зведаў славу сына Дамініка,
Аднак у часе не прапаў бясследна
Каліграфічнай вырабкі памешчык,
Губернскі пісар Стэфан Дастаеўскі.